Mezarlığın orda bekliyordum...
Tek başıma...etraf soğuk.
Hiç bilmediğim birine bu kadar nasıl güvenebilirim bilmiyorum ama güvendim işte
Onu beklerken yere oturmuş sessizce ağlıyordum bende.
Evet tam 17 yıl geçmesine rağmen ağlıyordum. Anneme çom bağlı bir insandım. Onu çok seviyordum. Babam... Arabayı babam kullanıyordu ben arka koltukta birlikte annanemlerin yanına gidecektik. Işte o an olan oldu...
___________________________
"Jinwoo kemerini bağladın mı?"
"Evet anne~"
"O zaman yola çıkıyoruz!"
Küçük çocuk annesine ve babasına baktı olacaklardan habersiz belki haberi olsaydı o arabaya sadece kendi binerdi.
"Şarkı söyleyelim mi?"
"Evet!"
Kadın küçük oğluna baktı ve gülümsedi. Müziği açtı ve söylemeye başladı.
"Siz göklerde ki yıldızlarsınız. Siz benim neşe kaynağımsınız. İyi ki benimlesiniz iyi ki size sahibim sizi çok seviyorum ailem~"
İşte aile kelimesini söyleyemeden kadının çığlığıyla etraf karanlık.
_________________________
Onun yanına gidecektim. Biraz heyecanlıydım tabiki ama yüzümü göstermeyecektim. Yüzüme maske takıp arabama bindim. Arabayı çalıştırıp konumun oraya gittim.
Oraya vardığımda yerde oturmuş sessizce ağlıyan bir jinwoo beklemiyordum. Onun ağladığını göruyordum.
Hemen yanına gidip sarıldım.
Devamı diğer bölümde:)))
