But now here I am. Sitting on the passenger seat and think that what if I didnt do that? Nasaan na kaya ako ngayon?

Life is so cruel. People is too much judmental. Walang tao na hindi ka sasabihan ng kung ano dahil sa mga gagawin mo.

Swerte ka na lang kung may taong tutulong sayo at pakikitaan ka ng mabuti at hindi ka lolokohin sa dulo.

Magiging tahimik na sana ako. Nakalimutan ko na ang nakaraan but why did he talk to me?

Bakit niya ako winawarningan about that? May alam ba siya sa kung ano ako noon? Did he investigate me and he found it? Even my name he knows it very well. Detailed.

Pero matagal na iyon right? Bakit ako matatakot e gayong wala naman akong ginawang masama.

Yes tama! Hindi dapat ako maging malungkot, kabahan o kung ano pa man dahil una pa lang ay wala naman akong ginawang masama.

I calm myself again of that thought and smile when I look at the inside of the window.

Malapit na kami sa apartment namin pero biglang tumigil ang kotse kaya napatingin ako sa amo ko. He gave me a glace and leave his car.

Napapantastikuhang sinundan ko ng tingin ang galaw niya at nakita kong pumasok siya sa convinience store. Ilang minuto ang inabot non at lumabas din naman siya pagkalipas.

He was holding a plastic bag and my brows furrowed when I saw a gallons of ice cream.

Dalawa iyon kaya napatingin ako sa kaniya ng makaupo ulit siya sa pwesto niya.

He smile. "I guess your brother take this Ice cream? Kahit ito man lang makapagbigay ako."

"Salamat ho Sir." Sagot ko at nagdiretso na ulit ang kotse.

Ngumiti naman siya saakin at naging magaan na ngayon ang atmospera sa loob ng sasakyan.

"Anyway. How old your brother is?" He asked suddenly so I asnwered it with honesty.

"He's turning 5." I said.
Ngumiti ako sa kaniya at sinuklian naman niya iyon.

"Sir dito na lang po," saad ko ulit ng makatapat na kami sa apartment namin.

Sinunod naman niya ang sinabi ko at pinatay na ang makina. I was about to take off my seatbelt when I heard his Phone ringing. Napatingin muna siya sakin so i nod my head.

"I'll answer this phone." He casually said and hold his phone and tap a green button for answer.

I bit myself and take off my seatbelt and leave his car. Hinayaan ko na muna siyang kausapin ang sino mang tumawag dahil buhay niya iyon. I dont have a rights to cross the line so I waited.

After a few more minutes he drop off and our eyes met. He look so apologectic so I assumed one thing.

"I'm sorry Ms. Montisor but I can't eat with you this dinner. I hope you'll understand. May emergency lang na nangyari." He explained.

"Okay lang Sir ano ka ba." I said and laugh a bit. Nagpapasenya talaga ang tingin nito kaya umiling pa ako.

"Ayos lang po Sir. Go ahead and thank you po sa paghatid." I smiled widely. He look at me intently before he nodded.

"Okay. Pasensya na talaga. I'll go ahead now." He uttered and smiled a bit. I tilt my head a little.

"Ingat po sa Biyahe Sir." Paalala ko pa.

Tumango naman ito at tumalikod na at bago sumakay ay tinignan pa ako nito kaya ikinaway ko ang isa kong kamay.

Binuksan na nito ang makina at pinaandar na. Nagbusina muna ito kaya kumaway ulit ako.

The billionaires Touch (SOON TO BE PUBLISHED)Where stories live. Discover now