MY HANKY MAN

* That Should Be Me*

"Sean-sean, please."

"Alam mo mami-miss ko ang pagtawag mo sa'kin ng Sean-sean. At naiinis ako pag-tinatawag mo ako ng Seantal." Sabi niya habang natatawa at naiiyak.

"Si Rielle ba talaga? Hindi ba pwedeng ako?"

I low my pried just to please this girl I lose.

"Sige na umalis ka na, we need space para ma-realize mong its Chloe and not me you Loved."

Pagkatapos niyang sabihin yun, ay siya ring simula ng paglayo namin sa isat-isa.

Dito na ba magtatapos ang lahat?

I risk our friendship for my own feelings. I thought  she feels the same pero na nag kakamali na naman ako .

Kasabay ng pag-agos ng luha ko ang siya ring pagbagsak ng ulan.Mukhang nakisabay ang langit sa sakit na nararamdaman ko.

Hanggang sa maka-uwi ako sa bahay na na wala sa sarili. Basang-basaako sa ulan pero hindi ako nakaramdam ng lamig. Umupo ako sa sulok ng kwarto at niyakap ang mga tuhod . Pero wala ng luha puro sakit na lang.

SEANTAL'S POV

Kung alam mo lang Tovy, kung alam mo lang!

Futeeek naman kasi tong si Mr. De

stiny eh. masyado atang nag-eenjoy sa pagpapahirap sa amin ni Tovy. Tama lang naman siguro na hindi ko aminin kay Tovy yung feelings ko sa kanya. Magiging selfish lang ako dahil marami kaming masasaktan, si Chloe at si Rielle.

Hanggang sa nakatulugan ko na ang mga isiping yun.

(Next Morning)

"Goodmorning mama!" bati ko kay mama na nagluluto sa kitchen.

"Good morning anak!" sagot naman ni mama na di man lang ako binalingan ng tingin. Busy siya sa kanyang niluluto. Naupo nalang ako sa hapag-kainan at ininom ang nakahandang gatas doon.

Haay! Ano ba itong pino-problema ko talo ko pa atah yung mga matatanda.

"Oh anak ba't ang lalim ng buntong-hinga mo dyan? Ae! namamaga mga mata mo umiyak ka ba kagabi?" napansin pala ni mama.

'di ko kasi namanlayan ang pag-lapit niya.

"Ah wala po ito ma!"

"Anak, kung magiging ganyan lang pala ang idudulot ng love na yan sayo mabuti pang tigilan mo na yan." mukhang nahulaan ni mama problema ko.

"Si Rielle ba? Alam ko mabait ang batang yun pero mas mabuti sigurong maging magkaibigan nalang mo na kayo."

"Ma! Hindi ko pa po naman yun sinasagot eh, malamang magkaibigan lang po kami hannggang ngayon." pagdadahilan ko kay mama.

"Teka nga, ba't di ko na pala nakikita yung si Tovy na puma-pasyal dito?"

Pagkabanggit ni mama sa pangalan na yun agad na napa-ayos ako ng upo. Ayoko pa sanang marinig ang pangalan niya kung maaari lang.

"Ah busy po yun." sagot ko kay mama.

"Ganun ba? Hmmm... Hindi naman kaya ay nag-away kayo?' pangbibisto ni mama.

"P-po?"

"Naku ! Naku! Alam na eh, nag-away kayo ng bestfriend mo?"

"Ah, tampuhan lang po."

"Kayo talagang mga bata kayo oh! Ang dami nyong ka-dramahan."

Hindi na ako sumagot at imbes ay kumain nalang.