Στα χρόνια του Μεσαίωνα

Κεφάλαιο 1ο

"Ναι, υποσχέθηκε ότι θα φάμε λαγό σήμερα"

Γέλασα.

"Αφού το είπε δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχουμε λαγό σήμερα στο τραπέζι μας" είπα

Ήξερα ότι ο πατέρας μου ήταν εξαιρετικός κυνηγός. Ήθελα και εμένα να μου μάθει να κυνηγώ, αλλά πάντα μου έλεγε ότι είναι ανδρικές δουλειές αυτές και αναγκαστικά όσο και αν δεν μου άρεσε υπάκουα στο θέλημα του.

"Πήγαινε να φέρεις λίγο νερό από το πηγάδι σε παρακαλώ" μου είπε η μάνα μου.

"Ναι, αμέσως" είπα εύθυμα, πήρα μια στάμνα και βγήκα από το σπίτι.

Το πηγάδι ήταν δίπλα από την εκκλησία του χωριού. Μιας που ήμουν εκεί αποφάσισα να μπω μέσα να ανάψω ένα κεράκι.

Κάθε φορά που έμπαινα αισθανόμουν την ίδια συγκίνηση. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο χώρος που ήταν ιερός ή το γεγονός ότι εκεί μέσα είχα μορφωθεί.

Ο ιερέας του χωριού μας, ένας καλοσυνάτος άνθρωπος, ο πατέρας Ρίτσαρντ είχε μάθει σε όλα τα παιδιά του χωριού να γράφουν και να διαβάζουν ανεξαρτήτως αν ήταν κορίτσια ή αγόρια. Έλεγε πως όλοι οι άνθρωποι είχαμε δικαίωμα στην μόρφωση και εκείνος σαν λειτουργός του Θεού της απέραντης αγάπης και συγχώρεσης είχε την υποχρέωση να μας διδάξει όσα γνώριζε.

Όλοι τον αγαπούσαν στο χωριό.

Ήταν ιερέας, φίλος, αδερφός, γονιός, συμπαραστάτης για τον καθένα ξεχωριστά.

Πήρα ένα κερί και αφού έκανα τον σταυρό μου, το άναψα.

"Καλημέρα" άκουσα την εύθυμη φωνή του από πίσω μου.

Γύρισα και τον κοίταξα.

"Καλημέρα πάτερ μου. Τι κάνετε;" τον ρώτησα.

"Δόξα τω Θεώ κόρη μου, καλά είμαι" μου απάντησε και εκείνη την στιγμή μπήκε κάποιος μέσα στον ναό.

Γύρισα να δω ποιος είναι και έμεινα έκπληκτη.

"Γκάμπριελ" είπα

"Γεια σου Λίριο. Πάτερ μου" είπε εκείνος χαμογελώντας.

Έτρεξα να τον αγκαλιάσω.

"Νόμιζα ότι θα ερχόσουν το απόγευμα" του είπα.

"Όχι, όχι. Τελικά γύρισα εχθές το βράδυ"

"Καλώς όρισες παιδί μου" του είπε ο πατέρας Ρίτσαρντ και με την σειρά του τον αγκάλιασε χτυπώντας τον στην πλάτη.

Όταν ο Γκάμπριελ ήταν μικρός μόλις δύο ετών, ο πατέρας του αρρώστησε από πνευμονία και απεβίωσε. Η μητέρα του είχε ήδη πεθάνει στην γέννα και δεν είχε άλλους συγγενείς. Έτσι την φροντίδα του την ανέλαβε ο ιερέας και τον είχε σαν γιο του.