Akşam Üstü

Özel Gün

Toplamda 3 ay geçmiş. Dedem ve Yoldaşı daha çok birbirine bağlanmışlar. Dedem artık arkadaşına 'Yoldaş' diyormuş. Bu isim Tundranın hoşuna gitmiş. Her akşam ezanı okunur okunmaz hızlıca yerlerine gidip sohbete başlıyorlarmış. Kurt artık ailesi için üzülmüyor, dedeme ailesi gibi güveniyormuş. 2 yıl boyunca aynı yerde sıkılmadan oturuyorlarmış. Ama o gün! Sanki bir başkaymış. O gün dedem ve Yoldaş daha da mutluymuş. Peki ama neden, ne bu sevinç, bu heyecan. İşte 3 yıl önce tamda bu gün karşılaşmışlar. O yüzden çok heyecanlılar. Babaannem ise ayda yılda 1 kez geliyormuş dedemle. O da merakından. Yani ne bu hergün  hergün ne varda buraya geliyor. Ama o gün babaannem bile çok sevinçliymiş çünkü, dedem ile kurdun o gün tanıştığını o da biliyormuş. Beraber ağladılar, beraber sevindiler. Bunların hepsini babaannem biliyor. Peki ama nasıl, çünkü dedem eve gelince, babaanneme kurt ile ne yaşadıysa, ne bittiyse hiçbir şekilde değiştirmeden, hiçbir şekilde bozmadan, tıpa tıp aynı olan biteni anlatırmış. Babaannem ise onu üzmemek için ve merak ettiği için can kulağı ile dinlermiş kocasını.

Peki babam? Babam o yıllarda 12-11 yaşlarındaymış. İşi gücü haydutluk, yaramazlık olan bir çocukmuş. Ağaçlara tırmanır, elmasını koparır yer, arkadaşları ile lambaları patlatır. Zile bas kaç yapar, tabiiki oda dedem ile arada sırada gelirmiş dağa. Kurtla oyun oynar sonra dedem ile geri dönermiş. Birde babamın 3 tane kardeşi varmış. 2 si erkek, 1 i kızmış. Kız olan babamlara göz kulak olur, yaramazlık yaparsa yatsı vakti babalarına söylermiş. 3 erkek kardeşlerden sadece 1 tanesi usluymuş. Derslerine çalışır ablasına yardım edermiş.

Neyseki şuanda konumuz onlar değil. İşte o akşam dedem ve Yoldaş ayrı heyecanlıymış. Dedem eve daha geç gelmiş. Ama babaannem meraklanmamış çünkü, onun kurt ile olan bağını iyi biliyormuş.