Ik zwaai mijn benen naar voren. De koele bries snijdt dwars door me heen. Mijn haren vliegen naar achter. Ik houd de bloem stevig vast. Ik huiver. Ik zwaai mijn benen naar achter. De schommel kraakt gevaarlijk. Ik zwaai mijn benen naar voren. Ik kijk de diepte in en zie het water woest tegen de rotsen aan slaan. Alsof het water boos is op de rotsen. 'Ga weg!' Schreeuwt het water. Dan verdwijnt het water weer. Ik kijk om me heen. De kliff is zeker wel 20 meter hoog. Papa is gek geweest. Wie plaatst er nou een schommel op de rand van een kliff. Ik zal nooit weten waarom. Met een zwaai naar voren zie ik het woeste water weer. Nog woester dan net. Zodra het de rotsen raakt, schiet het water naar boven. Het grijpt naar mijn benen. Ik zwaai mijn benen naar achter. Weg is het water. Het water wilt me. Het enige dat me nog wel wil. Ik zwaai met mijn benen naar voren. Nu een stuk harder dan daar voor. Op het hoogste punt spring ik van het verroeste zitje af. Ik val. Ik hoor het woeste water onder me. Voor een moment voelt het alsof ik vlieg. Vroeger zei ik altijd tegen mijn vader dat ik op een dag zou vliegen.
'Papa!' Ik ren naar mijn vader toe. Hij zit in de tuin op het bankje naar de vogels te kijken.
'Kijk wat een mooie bloem!' Ik duw de bloem in mijn vaders gezicht. Lachend pakt mijn vader de bloem. 'Hij is prachtig' zegt hij.
Ik kruip bij mijn vader op schoot. 'Zie je dat kleine vogeltje daar' zeg ik.
'Ja die zie ik'
'Op een dag kan ik vliegen net als dat vogeltje. Dan vlieg ik over héel Amsterdam. En ik zal niet vergeten naar je te zwaaien hoor papa! Hij drukt een kus op mijn hoofd.
'Is goed schatje' zegt hij lachend.
Dan is er water overal. Het koude, woeste water neemt me mee de zee in. Ik sluit me af. Het is donker. Vredig. Nog nooit heb ik me zo vrij gevoeld. Een flinke zwaai tegen de rotsen neemt me het gevoel af. 'Nee!' Schreeuw ik. Er komt geen geluid uit mijn keel. Ik verslik me in het zoute zeewater. In paniek probeer ik terug bij het water te komen. Het water dat langzaamaan verdwijnt samen met de bloem. Het maakt plaats voor alleen maar zwart. Ik probeer de bloem nog te grijpen maar het is al te laat.
