ATALANTE 2 | [TAMAMLANDI]

Bölüm 5

Hastaneye gittiğim zaman sormam gerekenler vardı. Bu soru her şeyi açığa çıkartacaktı. Mutfaktan çıktıktan sonra yemek masasına sessizce oturdum. Babam ve Dasha da uyanmış ve masaya gelmişlerdi. Babam 'günaydın' dedikten sonra nasıl hissettiğimi sordu. Berbat!

"İyiyim baba."

Dasha yanıma otururken kahvaltımızı yapmaya başladık. Hiçbir şey yemek istemiyordum ama bu diyet programına bir süre uymam gerektiği konusunda annem ısrar ettiği için daha fazla konuşmaması adına yiyordum. Bugün hastaneye gittiğimizde annemden gizli soruşturmalıydım.

Kahvaltıdan sonra üzerimi değişmiş ve babamı işe, Dashayı okuluna uğurlarken annemle birlikte hastaneye gitmiştik. Bekleme koltuklarında otururken ayağa kalktım.

"Tuvalete gitmem gerekiyor."

Annem başını olumlu anlamda sallarken 'ama hızlı ol birazdan çağıracaklar' dedi. Başımı olumlu anlamda salladıktan sonra hızla arkamı dönerek ilerledim. Alt kata indiğimde görevli hemşirelerin olduğu yere doğru ilerledim.

"Merhaba. Bir şey sorabilir miyim?"

Hemşirelerden biri düzenlediği evraklara ara vererek 'buyurun' dediğinde tekrar söze girdim.

"Bu hastanede yatmış hasta hakkında bilgi almam mümkün mü?"

Kadın 'yakını mısınız' diye sorduğunda 'hastanın kendisiyim' dedim. Kadın bir süre suratıma baktıktan sonra devam ettim.

"Kaza sonucu hastaneye kaldırılmışım. Acaba bu hastaneden komada kaldığım süre zarfında hiç çıkışım yapıldı mı?"

Kadın suratıma bir süre baktıktan sonra 'kimliğinizi alabilir miyim' dedi. Bu aklıma hiç gelmemişti. Ceplerimi arıyormuş gibi yaptığımda 'ah onu unutmuşum' diyebildim.

"Doğruluğunu teyit etmeden size bilgi veremem."

"Peki anladım. Kimliğim ile geleceğim."

Kadın başını olumlu anlamda salladığında koşarak üst kata çıktım. Anneme bir şeyler çaktırmadan bu işi halletmeliydim. Kimliksiz tabii ki olmazdı salak Despina!

Annemin yanına ilerlediğimde 'nerede kaldın' diye sordu. 'geldim işte' derken annem ayaklanarak kapıyı tıklattı ve içeri girdi. Ben de onunla birlikte içeri girerken fazlasıyla huzursuzdum. Hemen iyi olduğuma onları inandırmak ve artık rahat bırakılmak istiyordum. Hangi cevabı duymak istiyorlarsa onlara onu verecektim. Dürüst olmayı asla düşünmüyordum.

Doktor güler yüzle bizi selamlarken ciddiyetimi bozmadan işaret ettiği koltuğa oturdum. Annem fazlasıyla güler yüzlüydü tabii.

"Merhaba Despina. Seanslara gelmeyi kabul etmene sevindim."

Yapmacık bir şekilde gülümsediğimde Doktor Henry'nin bunu anladığını düşündüm. Bu tavırlarımı anlamaması için aptal olması gerekirdi.

Henry anneme önemsiz bir kaç soru sorduktan sonra annemi dışarı çıkarttı. Odada tek kaldığımda biraz gerilmiştim.

"Uyanarak bizi çok şaşırttın Despina. Bu çok nadir görülen bir olay."

Yine yapmacık bir şekilde gülerken ellerimi iki yana açarak 'şans işte' dedim. Doktor Henry buna gülerken konuşmasına devam etti.

"Uyandığında birilerinden bahsetmişsin. Bunları bana da anlatır mısın?"

Bilmiyormuş gibi yaparken 'birileri mi' dedim şaşkın bir şekilde. Doktor Henry kaşlarını çatmış düşünceli bir şekilde suratıma bakarken 'Azrail, Şaya gibi isimler' demişti. Biraz heyecanlanırken gülümsedim. Acaba yalan söyleyerek hata mı yapıyordum?