Dolunaylı geceyi siyaha bürüdüm
Biraz sen serpiştirdim anılara karanlıktan korkmam sandım
Belki acıyı sevmeye alıştım
Seni tekrar sevmeye kalkıştım
Ellerinden tuttum gökyüzünü
seni sana anlatmaya çalıştım
Kanayan yaralarım kabuk bağladı
Hissizliğim son buldu siyahta
Güneş doğmaya başladı odama
Karanlığa alışan gözlerim
yeşile bakmaktan korkmuyor artık
Unutmak değil bu zamana yenik düşmek sadece. Hatırlayamıyorum gülüşünü en acısı bu. Yosun yeşili gözlerin kabuslarım değil artık başucuma astığım hayallerim.
Saçların bileklerimi saramıyor artık.
Unutuyorum sanırım seni
Unutuyorum gidişini
Yıldızlar silikleşiyor gökyüzünde
Ay zayıfça parlıyabiliyor siyahın içinde
Kırmızın siyahta kayboluyor.
Acı çekiyor gökyüzü
Tanrı unuttuğu bir çocuğu hatırlıyor tekrardan.
Anlatmam gereken son birşey var içimden sana
kırmızı ve siyahtan dökülen.
Dikişlerini söktüm kapanan yaralarımın
Kalbimi açtım.
Ellerimi kapadım.
Inancımı kaybettim
Sen benim umutsuzluğum.
Ben senin umudundum
Sessizliği bozuyor yeminlerim
Yalnızlığımı kaybediyor artık hislerim
Siyahın kırmızıya aşkı.
Artık bitti.
YOU ARE READING
SİYAH GÖZYAŞLARIM
PoetryGülüşünü sakladım gözkapaklarıma Her gözümü kapadığımda seni görmek için. Ellerini sakladım avuçlarıma. Kalbimi daha hızlı attıran tek şey olduğu için. Gözlerini sakladım ruhuma yeşile aşık olmak için. Saçlarını sakladım tel tel laciverte. Sana vere...
