Pastaj ngrihet qe aty,drejtohet per asgjekundi.
--
Si mund ta shpjegonte gjendjen e saj? E thyer, e shkaterruar, apo e vdekur tashme perse gjalli? Si duhej te ndihej tani qe pa perseri te njejten skene qe kishte pare nje vit me pare? Ecte duke terhequr kembet zvarre. Ku e ku, ndalonte per te fshire lotet qe i rridhnin vet. As ato nuk mund ti mbante. Perbrenda i kishte shperthyer gjithcka. A kishte me vlere te jetonte? Po , kishte. Ishte ajo krijesa qe mbante brenda vetes. Nje krijes qe nuk ja kishte idene si do e rriste, si do perballej me te gjith, por dinte vetem qe shpirtin do e shiste per ate krijes te pafajshme. Nuk i interesonte asgje.
-Shkofsh ne djall Luis, ne djall.
--
-Ku dreqin te con kjo mendje ty ? ku ?
Ishte ulur ne nje nga klubet me me fam te keqe te Vlores. Ajo qe donte te bente me mire tani , ishte te pinte, te dehej, e se paku te harronte ndopak.
-Ditelindja ime sot, pse nuk vdes o Luis aman, pse? Kot sa rron. Shko edhe ti tek yt at atje. –Fliste Luisi me vete. Nderkoh qe nje kamarier e degjonte dhe tundte koken I shqetesuar. Ishte bere per te ardhur keq.
--
Cfar kuptimi kishin ato papuce te vogla? Ishin aq te bukura, i mbante ne dor dhe kishte humbur ne mendime. Nuk po ndihej me mire per ate qe beri. A nuk duhej te ndihej e lumtur qe i ndau tani? Pse nuk po i shijonte kjo fitore? Pastaj ajo leter, e lexonte dhe e rilexonte. Ishte aq e shkurter, por ndjente se ishte gjith ndjenja.
-Hajde Mikel, cke keshtu, qekur ka filluar te te interesoje per te tjeret?-Foli si me vete tek nuk po e linin te qet mendimet.
Por prap nuk ndihej mir, nuk e kupronte dot pse.
--
-Xho, ku jan mami dhe babi? Jan lart ne guzhin.
Ngjit shkallet dhe drejtohet per te prinderit e saj. Ma , ba, du ate shkoj te gjyshja. Kam nevoj per pak ajer, te shplodhem pak.
-Por zemer…
-Jo ma’, te lutem. Ba, une po bej gati ca rroba, ti bej gati makine dhe me co. Gjyshesh ka per t’ju bere qefi shume. Ajo eshte vetem dhe ka nevoj per shoqeri.
Si u tha keto fjale prinderve te saj, vajti ne dhome, nxorri nje valixhe mesatare, dhe filloi ta mbushte plot. Kishte nevoje te lartgohej per shume kohe, per shum shum kohe. Nuk u vonua shum dhe zbriti posht.
-Po ti, ku kshu me kte valixhe?
-Do shkoj te gjyshja ne fshat, te rri ca kohe atje.
-pse? Cne ky vendim keshtu?
-Me ka mar malli Xho, kaq.
Nuk kishte as durim te pergjigjej. Nuk po e kuptonte se sip o qendronte ne kemb. Po mbante nje krijes ne bark, dhe askush nuk e dinte pervec Dorit. Kishte frik tua tregonte prinderve tani qe me Luisin nuk e lidhte me asgje. Kur barku te fillonte te rritej, do nxirrte ndonje justifikim, cfardo qoft, dhe do e mbante. Do ishte e veshtire, pasi do duhej te duronte te gjitha thashethemet, te gjitha shperfilljet e njerezve. Duhej te ndrronte shkolle. Ndoshta mund ta niste ne shtator ne fshat. Larg te gjitheve. Aty pak njerez e njihnin, dhe te gjith ishin njerez te qet e te kuptueshem. Nejse, si fillim te sistemohej pak. Sa pergjegjesi qe kishte tani. Sa e rritur duhej te sillej, kur ajo eshte vetem nje 17 vjecare. E ngushellonte fakti qe ne tetor mbushte 18, keshtu, do mund te vendoste vet per jeten e saj. Po rritej ne nje dite.
-Jam gati ba’.
-Princesh, ka ndodhur ndonje gje? –E pyet i ati me embelsi duke i vendosur doren ne faqe.
Ajo perlotet, por e mban veten.
-Asgje babush. Asgje. Hajde nisemi tani se me ka marr malli per gjyshen.-I pergjigjet ajo duke i dhene nje buzeqeshje te shtirur. Vendos valixhen mbrapa ne bagazhin e makines. I ati i hap deren. Sapo shkel brenda saj, ndjen ate dhimbjen e pashpjegueshme.Ate kur largohesh nga dikush qe e do, por qe ne fakt ai te konsideron thjesht ‘’nje tjeter’’. I ati ndez makinen. Sapo fillon te eci, mbeshtet koken ne xham dhe me vete peshperit;
‘’Lamtumire Luis, lamtumire’’. E si padashje i shpeton nje lot. E fshin. Shtrengon dhembet, dhe pastaj vendos duart ne bark.
‘’Lamtumire Luis, lamtumire’’. E si padashje i shpeton nje lot. E fshin. Shtrengon dhembet, dhe pastaj vendos duart ne bark.
Fshati ishte goxha larg. Pa ditur, e futur ne mendime, e kishte zen pak gjumi. Kur ishte zgjuar, pa qe ishin afer. U mbeshtet ne xham dhe u fut ne mendime. Po fillonte ti kujtohej gjyshja e saj. Sa shum qe e donte. Gjithmone kur shkonte atje, shtonte me shume se 5kg. Ajo e llastonte aq shume. Mengjeseve e mbushte tavolinen plot me embelsira, me qumesht te ngroht dhe te fresket, me vez te ziera te fresketa. Ne drek gatuante perime te fresketa. Mbasditeve uleshin te dyn e fushen me lule, pinin caj, dhe ajo e pyeste per djemt. I tregonte histori nga me te bukurat. Se si ishte njohur me gjyshin. Si ja kishte mbathur te ai, duke lene menjane te gjithcka. Pastaj ishin martuar, e kishin jetuar gjithmone te lumtur. Asnjehere nuk degjuan kritikat e pakuptimta te njerezve. Ndertuan nje shtepi ta madhe, arriten ta mbanin ne kembe. Linden nje djal, dhe pastaj jo me. I fliste per cdo gje, dhe ajo ndihej aq e qet prane saj, duke e degjuar si nje femije 2-3 vjecar tek degjon me kuriozitet dhe prêt me padurim perrallen e rradhesh.
Dhe ja ku mberriten. Pa gjyshen e saj tek bente triko me dore, dhe here here ushqente ndonje pule qe i vinte afer. Macja e saj i rrinte ne preher si gjithmone, dhe qeni i lidhur e shihte me gjuhen jasht. Mesa duket ka harruar ti hedhi uje. Oborri plot me lule, si gjithmone. Sa sheh makinen asaj i celin syt. Afrohet me ngadale te dera dhe pret me padurim.
