Zijn ademhaling was oppervlakkig, zijn hart klopte als een bezetene en het zweet stond op zijn rug. "Het komt wel goed.." Mijn vingertoppen gleeden zachtjes over zijn arm. Zijn oceaan blauwe ogen worden groter. "Zeg dat nou alsjebliefd niet" er glijd een traan over zijn wang. Ik gaf nu een klein kneepje in zijn hand. "Ik laat je niet alleen" dat kleine kneepje werd steeds groter. Ik huilde nu ook. Hij klemde zich stevig vast in mijn armen. Ik verluisterde keer op keer wanhopig "het komt wel goed....". Hoe vaak ik het ook verluisterde ik geloofde het zelf niet eens, het komt niet meer goed. We lagen nu tegen elkaar als een stel mislukte tieners.
