I will always protect you (W TRAKCIE KOREKTY)

1."Skutek wczorajszych zdarzeń"

Budzi mnie rażące światło. Przez moment nie potrafię przyzwyczaić wzroku, ale po kilku minutach odzyskuje ostry obraz. Rozglądam się po pomieszczeniu,  którym jest o dziwo pokój Chrisa, który z resztą siedzi na krześle obok łóżka.

-Mia - na jego twarzy widzę wyraźną ulgę. Przesiada się obok mnie po czym gładzi mój policzek  - tak strasznie się martwiłem.

-Żyje - wywracam oczami mając dość tej nadmiernej troski - jak się tu znalazłam?

Widzę, że Chris ma ochotę mnie ostro opieprzyć za bezmyślność, ale zaciska tylko szczękę odwracając wzrok na szarą ścianę oblepioną naszymi zdjęciami.

- Przeniosłem Cię - wsuwa się pod pościel tym samym przeciągając moje obolałe ciało na jego klatę - ten gościu - mocniej zaciska ramiona na moich plecach co przynosi mi delikatny dyskomfort - to jakiś totalny kretyn! Miał do mnie wąty o to, w sumie to o wszystko. Że za wolno idę albo niewystarczająco dobrze Cię trzymam - parodiuje niski głos nieznajomego - i kiedy kazałem mu się odwalić powiedział, że teraz nie jesteś bezpieczna.

Unoszę głowę zerkając na Chrisa. Nie będę bezpieczna? O co tu chodzi? Przecież odepchnęłam go tylko spod samochodu jakiegoś pijaka albo wariata. Cała ta sytuacja zaczyna mi bardzo nie pasować. 

- I, że mam na ciebie uważać po czym włożył ci do spodni kartkę z numerem, w razie gdyby coś się działo masz do niego zadzwonić po czym sobie poszedł - kończy głośno wzdychając.

- Jak myślisz o co mogło mu chodzić? - podpieram się na łokciach, które swoją drogą trochę szczypią. Pewnie je zdarłam kiedy wpadłam w te krzaki.

- Nie wiem, to jakiś kompletny wariat! - teraz nie panuje nad sobą, wyrzuca ręce w górę omal zrzucając mnie z jego klaty - i jeszcze tak jakoś dziwnie na ciebie patrzył, tak... No nie wiem jakbyś była jakimś mega drogim samochodem.

- Chris wydaje mi się, że za dużo wczoraj wypiłeś - parskam nie wierząc w brednie, które mi sprzedaje. I co to za porównanie do cholery? Ja do samochodu? 

- Co? Jak zobaczyłem ten samochód to momentalnie wytrzeźwiałem, a po za tym gdyby ten gościu był normalny to nie siedział by teraz w samochodzie i nie obserwował mojego domu – unosi jedną brew ostentacyjnie wzdychając.

-Co?! - podrywam się z łóżka i biegiem docieram pod okno.

Rzeczywiście kilka domów dalej stoi czarne Mitsubishi , a o jego maskę opiera się ten sam chłopak, którego wczoraj uratowałam. Zauważam dym więc najprawdopodobniej pali. O co w tym wszystkim do cholery chodzi? O nie, ja tak tego nie zostawię. Jeżeli mam spokojnie spać muszę to wszystko wyjaśnić. 

-Chris daj mi jakąś twoją bluzę - nie odrywam wzroku od szyby tylko podążam nim za nieznajomym.

- Po co? Znaczy no nie ma problemu, ale ..- przerywam mu.

- I spodnie z mojej półki, proszę.

Mam swoją półkę u Chrisa. Z racji tego, że często u niego nocuje i nie zawsze zbieram ze sobą ciuchy. Natomiast jego ubrania zajmują niemal połowę mojej szafy. Kto jak kto, ale Chris uwielbia się stroić.

-Już - pościel szeleści.

Po chwili Chris wyciąga rękę z ubraniami w moją stronę. Narzucam na siebie spodnie uprzednio zdejmując z siebie te z wczoraj. Moje kolana są pozdzierane, na biodrze mam długą prostopadłą kreskę, a na boku szeroki opatrunek. Musiałam zahaczyć o gałąź. Wciągam zieloną koszulkę w spodnie po czym narzucam na siebie bluzę.

- Jestem strasznie rozczochrana? - odwracam się przodem do niego.

- Nie- nie szczerze się uśmiecha.