Bella storia

-proloog-

      In mijn hele leven ben ik vele namen genoemd. Een uitslover, strever, gemeen, irritant, ongemanierd. Maar niemand heeft mij ooit tevoren schijnheilig genoemd. Al zeker niet een leugenaar.

Mensen vinden me vaak brutaal. Ik noem het eerlijk.

Wat kon ik doen? Toekijken hoe één van mijn beste vriendinnen ingelijfd word door de zogenaamde 'populaire' meisjes? Begrijp me niet verkeerd, ze zijn eigenlijk best aardig en ik heb persoonlijk niets tegen hen.

Waar ik me aan stoor is dat Nova te hard probeert om er bij te horen. Tot op het punt dat ik haar niet meer herken wanneer ze in hun buurt is.

Hierdoor kregen we vandaag ruzie. Nogal kinderachtig, ik weet het, maar ze is enorm boos op me. Dus loop ik deze ochtend zelfs irritanter dan normaal. Dat zegt veel, want ik heb een vreselijk ochtendhumeur.

De druppel die de emmer doet overlopen, is een propje papier dat tegen mijn hoofd gegooid wordt midden in de klas tijdens de studie. Terwijl ik mijn uiterst best doe om me te concentreren op mijn huiswerk zodat ik het vanavond niet hoef te doen.

Ik adem rustig in en uit om mezelf in te houden. Na enkele seconden, open ik het verfrommeld stuk papier.

Een rangschikking van enkele meisjes van school op het vlak van hun uiterlijk. Mijn ogen vallen op mijn naam die als voorlaatste staat met "pluspunt voor de kont" tussen haakjes. Ongelofelijk. Voor jongens tussen de 17 en 19 zou je niet meer zo iets laag verwachten. Ik draai me boos om en zie een groepje jongens wijzen naar een jongen die helemaal vanachter zit. Mijn brein begint meteen aan een analyse. Korte, stevige, zwarte krullen, donkere huidskleur, amandelvormige ogen, zwarte broek, bruine zipper trui.

 Hij zit volgens mij in hetzelfde jaar als ik. Ik heb ook ooit eens gehoord dat hij bezig is met muziek. Zijn naam? Geen idee.

Meer weet ik niet over hem, simpelweg omdat hij me geen bal interesseert, maar hij leek me nu echt geen type die zo iets zou doen. Blijkbaar heb ik een probleem met mensenkennis. Ik gooi het propje zo hard mogelijk tegen zijn hoofd.

Raak.

Hij kijkt verstrooid op en doet zijn airpods uit. Ik steek mijn middelvinger op waardoor hij fronst. Tijd om terug te reageren heeft hij niet.

'Isabel.' Ik draai me om en kijk naar de leerkracht. Ik krijg jarenlang les van hem en hij blijft me noemen bij mijn volledige naam. Absoluut niemand gebruikt die, zelfs mijn eigen moeder niet. Hem corrigeren heb ik al lang opgegeven.

Gelukkig gaat de bel net waardoor hij me niet onder mijn voeten kan geven. Ik baan mijn weg naar de kluisjes om mijn boeken te verwisselen en zucht. Ik wil naar huis.