"အင္း...သူတားလည္း ငါကေ႐ွ႕ဆက္တိုးသင့္တယ္လို႔ယူဆရင္ ေ႐ွ႕ဆက္တိုးရမွာပဲ"

ဒီလိုနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္တစ္ခုခုျဖစ္သြားမယ္မွန္းမသိတ့ဲ သူ႔အနားမွာ ရိေပၚကို ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီးထားရမွာလား။ ႀကိဳးတုပ္ၿပီးတုတ္နဲ႔႐ိုက္ရင္ေတာင္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ရိေပၚနဲ႔ေဝးကြာဖို႔ကိုပဲ ထပ္ေရြးခ်ယ္ခ့ဲဦးမွာ။

"ဟား....ဘာနဲ႔မွခ်ည္ေႏွာင္တာကို မခံခ်င္တ့ဲ သူကေလ...! ကြၽန္ေတာ္ ခင္မ်ားကိုေက်းဇူးတင္တယ္။ ရိေပၚရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြမမွားေစခ့ဲလို႔။ အ့ဲေတာ့ ဒီေနရာမွာ ခင္မ်ားက ဘာလို႔႐ွိေနေသးတာလဲ။ ဇာတ္သိမ္းၿပီးလြမ္းခန္း႐ိုက္ခ်င္ေသးလို႔လား!"

"ငါျပန္ေတာ့မွာပါ"

"Ok! ျပန္လိုက္ေတာ့။ က်န္႔ေကာကႏႈတ္ဆက္သြားတယ္လို႔ေျပာေပးမယ္။"

"အင္း"

ေ႐ွာင္းက်န္႔ျပံဳးလိုက္တ့ဲ အျပံဳးကိုၾကည့္ၿပီး က်န္႔ခိုင္အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အ့ဲဒီအျပံဳးကိုျမင္ရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေတြ႔ရေတာ့မယ့္လူကို ႏႈတ္ဆက္ေနရတာမ်ိဳးနဲ႔။

"ဒါဆို ငါသြားၿပီ။ ရိေပၚကို ႏႈတ္ဆက္တယ္လို႔ေျပာေပးပါဦး။ ၿပီးေတာ့ ဒါေလးေပးေပး"

ပန္းစည္းေလးတစ္ခု။ ပြဲအစကေနအခုထိ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုင္ထားတ့ဲပန္းစည္းကေလး။ ခရမ္းေရာင္အပြင့္ကေလးေတြက ခပ္ပါးပါးအေရာင္နဲ႔။ ႐ိုးတံေသးေသးေလးေတြကို ပိုးႀကိဳးနီနီေလးနဲ႔ စည္းထားတယ္။

က်န္႔ခိုင္ မယူခ်င္ယူခ်င္နဲ႔လွမ္းယူလိုက္တယ္။

သူ႔လက္ထဲကိုပန္းစည္းေရာက္သြားတာကို ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔က တစ္ခါတည္းပဲ လွည့္ထြက္သြားခ့ဲတယ္။

တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ဆိုးတ့ဲ ေခ်ာင္းသံကို ခပ္ေဝးေဝးအထိ ၾကားေနရတုန္း။

.........

"ေ႐ွာင္းက်န္႔ေရာ"

ေခြၽးစေတြသီးေနတ့ဲနဖူးျပင္နဲ႔ ရိေပၚက သူ႔ေဘးအေမာတေကာေရာက္လာတယ္။ အခုတင္ပဲထြက္သြားလို႔ေတာ္ေသးတယ္ဆိုၿပီး က်န္႔ခိုင္ေတြးမိတယ္။

Wind Farm||Completed!||Место, где живут истории. Откройте их для себя