သူ.....သူ ေအာက္ပိုင္းေသသြားေခ်ၿပီလား!။
ေန႔လည္ကမွ ဇီတ်င္းနဲ႔ ေျပးလႊားရန္ျဖစ္ေနေသးသည့္ ဒီေျခေထာက္ေလးေတြက အခုေတာ့.....
အခုေတာ့...။
ဆို႔နင့္လာျခင္းႏွင့္အတူ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္တို႔က က်င္းလင္၏ ျခံဳေစာင္ေပၚသို႔ တေတာက္ေတာက္ယို ဖိတ္လ်က္...။
ေလးေလးက်န္းကိုလည္း ေျပးေခၚလို႔ရတဲ့ အေျခ အေနမဟုတ္...။
သူ၏ေလးေလးက်န္းသာ ႐ွိရင္ မည္မ်ွပင္ခက္ခဲေစ ကာမူ တစ္ခုခုေတာ့ၾကံဆႏိုင္ေသးသည္။
ခုေတာ့ ေဘးတြင္ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သေကာင့္သားမ်ားသာလ်ွင္ ႐ွိပါ၏။
သူတို႔ကို အားကိုးရဖို႔ေနေနသာသာ သူမသန္စြမ္းေတာ့တာမ်ားသိရင္ သူ၏သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခ်င္ၾကပါဦးမလား။
သူကို ခ်န္ထားၾကၿပီး ေပ်ာ္ပါးေနၾကမွာလား~~။
ဒါေပမယ့္ စစ္ေကြၽးကေတာ့ သူ႔ကိုမပစ္ပယ္ ေလာက္ပါဘူးေနာ္။ သူက ငါ့ကုိဆို စိတ္႐ွည္သည္းခံ တာပဲကို...ဟုတ္တယ္မလား။
ဒါေပမယ့္ သူပါ ငါ့ကို ပစ္ပယ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ရမလဲ...ಥ_ಥ
က်င္းလင္၏ ေရႊမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ား တေတာက္ေတာက္က်ေနသံေၾကာင့္ စစ္ေကြၽးပင္ ႏိုးလာရေခ်ၿပီ။
" ဒီအခ်ိန္ႀကီး...ဘယ္သူက ဆူညံရဲတာလဲ"
စစ္ေကြၽးျမင္လိုက္ရသည္မွာ က်င္းလင္၏ ႐ႈပ္ပြေန သည့္ ဆံပင္ႏွင့္ သူ၏ေဖာင္းအစ္ေနသည့္ မ်က္လံုး မို႔မို႔မွ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ၀င္းအိေနသည့္ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကို ျဖတ္ကာ ျခံဳေစာင္ေပၚသို႔က်ေန ျခင္းပင္။
စစ္ေကြၽး အလံုးစံုႏိုးၾကားသြားပါေခ်၏။
" က်င္းလင္~ ဘာျဖစ္တာလဲ!"
က်င္းလင္ မေျဖႏိုင္ပါေခ်။
" အိမ္မက္ဆိုးမက္လို႔လား..!"
စစ္ေကြၽး၏ဂ႐ုတစိုက္ေမးသံေၾကာင့္ က်င္းလင္ပို၍ပင္ ၀မ္းနည္းလာပါ၏။
// မင္းေျပာသလို အိမ္မက္ဆိုးသာ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ~ T^T //
YOU ARE READING
Mo Dao Zu Shi (Comedy)
FanfictionMDZS Fanfiction (စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္သာ ျဖစ္သည္) {စိတ်ကူးယဉ် သက်သက်မျှသာဖြစ်သည်}
Oh my foot!
Start from the beginning
