Bir kadının, yirmi altıncı yaş gününde alabileceği en güzel hediyeydi, Ateş.
Ve İdil hayatında aldığı her bir pırlanta ve elmastan, pahalı araba ve kıyafetlerden, vücuduna pelesenk olan küçük, altın pırıltılarından daha güzel olan bu hediye için, şü...
Bu bölümde ATİL'e merhaba deyin; onları kucaklayın.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İDİL
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Evin kapısı ardımdan kapanır kapanmaz, bir şey unuttuğum hissine kapıldım. Herhangi bir şey... Bana ait, illa yanımda götürmem gereken bir şeymiş gibiydi bu. Eksiklik duygusu, var gücüyle zihnime saldırıyor ve umursamayıp yoluma devam etmeme müsaade etmiyordu. Bir süre bilinçsiz adımlarla arabama doğru yürüdüm. Bir yandan da o unutulan her neyse sabırla aklıma gelmesini bekleyerek, düşüncelerimin kuyruğunu kovalayıp duruyordum. Parmağım, arabayı çalıştırmak için basmam gereken güç düğmesini ancak birkaç denemeden sonra bulabildi. Gitmeden önce son kez çantamı kontrol ettim. Telefon, tamam. Dudak parlatıcısı, tamam. En önemlisi, şarj aleti de tamam.
En nihayetinde boş vermeyi seçerek hareketlendim. Çalışma hayatım konusunda üzerimde hassasiyet gösterenlerden yalnızca biri olan Ahmet Amca, bahçedeki işini bırakıp ardımdan el salladı. Söylediği şeyi duymadım fakat "Allah kolaylık versin," gibi bir şey olduğuna neredeyse emindim. Bir anda herkes beni dua yağmuruna tutmaya başlamıştı. Önceden edilen, "Allah akıl fikir versin," duaları, şimdi, "Allah zihin açıklığı versin," olarak karşıma çıkıyordu.
Evin sınırları dışına çıkmama ramak kala, zihnimde bir siluet canlandı. Onu hangi ara yanımdan ayırmama kararı almıştım, bilmiyordum. Sorgulamak, var olan hissi bastıramayacaktı. Nihayet unuttuğum şeyin ne olduğunu bulmuş olmanın heyecanıyla, arabayı çalışır halde bırakarak, kendimi eve doğru koşarken buldum. Zili çalışım, tıpkı Aykız'ın kapıyı açtıktan sonraki yüzü kadar telaşlıydı.
"Ceket," diye şakıdım heyecanla merdivenleri çıkmaya başlarken. "Aykız, siyah bir erkek ceketi olacaktı odamda!"
Derlenip toparlanmış odayı didik didik aramaya başladım. Neden bilmiyorum, ayakkabı dolabımın içine dahi bakmıştım. Aykız da peşimden koşuşturup duruyordu. Hiç görmediğini, görse bile bana sormadan hiçbir şey yapmayacağı hakkında beni inandırmak için yeminler edip duruyordu.
