Eva's Dropmomentjes - Korte verhalen

Virtus et Justitia

 Er zat een tof shot van een van de Virtus et Justitia bijeenkomsten in de leader van seizoen 13. Dus ik hoopte eigenlijk het hele seizoen door dat Eva en Wolfs daar ook een kijkje zouden gaan nemen, vermomd in zwart met masker. Helaas besloten Eva en Wolfs dat het een beter idee was om samen in normale kledij (lees overduidelijk politiemensen) een parenclub te bezoeken. Heel ongemakkelijk maar komisch.  ANYHOW. Verder kwamen die bijeenkomsten af en toe vaag voor in de afleveringen, werd er een interessante sfeer neergezet maar verder vrij weinig mee gedaan. Dat houdt mij niet tegen om alsnog een poging te doen om over zo'n bijeenkomst te schrijven.

 Er klinken sirenes. Het is middernacht. De stad is onrustig. Meisjes in korte zomerjurkjes lopen lachend over straat. Het is warm. De lantaarnpaal knippert. Aan. Uit. Aan. Uit. Aan. Een man gehuld in zwart stapt in een taxi bij Berg en Terblijt. Op precies hetzelfde moment stapt zijn vrouwelijke wederhelft in een taxi bij Avenue Ceramique. Ook zij is gehuld in zwart. 'Chateau Neercanne' geven ze beiden aan als eindbestemming. Zij geeft haar chauffeur de opdracht om 7 minuten langer te doen over de rit. Zodra beide taxi's de Cannerweg oprijden zetten ze hun maskers op. Beiden komen ze in een aparte taxi tegelijkertijd aan bij het Chateau. Ze stapt uit en strijkt haar zwarte kanten jurk glad. Haar hoge hakken tikken zelfverzekerd op de laan. Bij de deur toont ze haar toegangsbewijs aan de gemaskerde beveiliger. Hij knikt. Ze loopt door. De man gehuld in het zwart stapt nu ook uit. Hij loopt ietwat onwennig in zijn zwarte leren herenschoenen, maar net zoals zijn wederhelft  loopt hij zelfverzekerd. Ook hij wordt binnengelaten. 

De muziek schalt door de ruimte zodra ze de galerij in loopt. Ze besluit de verschillende ruimtes van het Chateau eerst te bekijken, voordat ze zich in de feestzaal begeeft. Hij loopt door naar de bar. Zodra hij de feestzaal inloopt is hij een van hen. Hij valt weg in de zwarte massa. Het enige wat de mensen in de zaal onderscheidt zijn lengtes, maskers, verschillende pakken of  jurken en stemmen. Als die al verstaanbaar zijn door de muziek. En niet te vergeten hun (mis)daden. Nonchalant bestelt hij een whisky met ijs. Hij moet immers alert blijven.

Zij loopt door naar de trap, haar hoge hakken tikken nu op het marmer. Ze doet alsof ze weet waar ze heen gaat, alsof ze zich niet verwondert om de inrichting van het Chateau. De kroonluchters die schitteren, de statige grote beelden aan de weerszijden van de trap en de grote zwarte gordijnen langs de hoge ramen. De vele kaarsen in de hal laten haar blauwgroene ogen schitteren. Rustig bekijkt ze de verschillende ruimtes. Zachtjes haalt ze opgelucht adem wanneer ze de toiletten ziet. Er is geen betere plek voor het afluisteren van een goed gesprek. Ze stift haar lippen bij. Mat en donkerrood. Vervolgens werkt ze haar donker opgemaakte ogen bij, poetst haar zwarte hoge hakken op en luistert een paar schandalige gesprekken af vanuit haar hokje. Het doet haar weinig.  Ze weet waar ze is en wat ze kan verwachten. Mentaal maakt ze aantekeningen van namen die voorkomen tijdens het gesprek. Luidruchtig verlaat ze het toilet door met haar deur te slaan, zodra de vrouwen in het hokje naast haar beginnen te hijgen. Ze vallen stil. Zij grijnst en slaat ook de laatste deur met dezelfde kracht dicht. 

Als ze uiteindelijk aankomt in de feestzaal neemt ze plaats aan de bar. Opnieuw verwondert ze zich om de ruimte en de mensen in de ruimte, maar laat het niet blijken. Alles in de zaal is zwart, wit, zilver en grijs gekleed. De mensen lachen, dansen, roken, blowen, gokken, zingen, drinken, zoenen en schreeuwen. Hij heeft zichzelf ondertussen verplaatst naar het balkon. Ze zoekt zijn grijze haren, maar bedenkt zich dan dat hij die nu niet meer heeft. Ze heeft zijn grijze lokken immers afgelopen middag nog donkerbruin geverfd. En hij de hare zwart. Ook zijn bekende stoppelbaard ontbreekt. Zij heeft haar welbekende pony op een chique manier in de rest van haar kapsel weten te verwerken. Ook draagt hij nu geen cowboylaarzen. Hierdoor duurt het even voor haar ogen de zijne gevonden hebben. Ze zijn nu beiden onderdeel van de zwarte massa. Het enige waaraan ze hem in een aantal seconden weet te herkennen is zijn postuur en zijn Whisky. Ze bestelt een Virgin Mojito en kijkt aandachtig rond. Ze ziet nog net op tijd hoe hij rond zijn middel omhelst wordt door een vrouw en hoe ze samen hand in hand van het balkon verdwijnen. Ze rolt met haar ogen, dit was te verwachten. De klok slaat een uur. Ze zucht en volgt de menigte richting de kasteeltuin. Er wordt siervuurwerk afgestoken. Veel, groots, duur en mooi.