Gisteren is weggevaagd

Hoofdstuk 1: Een Man Met Ego

Mijn hart bonkt uit m'n keel, bloed loopt langs mijn oogkas en vertroebeld mijn zicht. Ik wil schreeuwen maar iets blokkeert in mijn longen, een zware druk, die ervoor zorgt dat het lijkt alsof m'n hoofd gaat knappen. De stekende pijn is overheersend en raast door mijn hele lichaam. Geschreeuw en gekrijs , een fel licht. De indringende geur van angst en paniek, en het enige wat ik zeker weet is dat ik doodga...

Ik schrik wakker en zet me rechtop in bed, druppels zweet druipen van mijn voorhoofd alsof ik net uren in een Turks stoombad heb doorgebracht en een hartslag met de snelheid van een TGV.
'Echt?! ' Alweer?' Het nachtlampje wordt ontstoken waardoor Simon's geïrriteerde blik zichtbaar wordt. 'Heb je je pillen wel genomen?'
Ik trek mijn benen op en knik.
'Dit zou niet meer mogen na een jaar aan die rotte pillen... ' Zijn vermoeide stem klinkt lichtjes gefrustreerd.
' Sorry… 'k vind het ook niet bepaald aangenaam hoor.'
'Weet ik, kom. ' Hij slaat zijn arm om me heen.' Laten we opnieuw proberen slapen. '
Ondanks het feit dat ik niet echt nog in de stemming ben om te slapen knik ik en leg me neer in zijn armen, hij bedoeld het allemaal zo goed.

Ik stap uit het bed en sla het wit, satijnen dekbed dicht. Net wanneer ik de deur wil openen vang ik een gesprek op van Simon en druk ik mijn oor tegen de deur om het gesprek af te luisteren.

'Nee nee, uiteraard wil ik het klasse vol houden. '
' Denk je? Merel houdt niet zo van romantiek en veel gedoe. '
Ik frons mijn wenkbrauwen, tegen wie zou hij het hebben?
' Ja dat dacht ik ook. ik kan wel een boeking maken, met viool kan ik al zeker niks fout doen. '
' Ik dacht aan een rode, rood is haar lievelingskleur. Toch?'
'OH echt? Blauw? Dat vind ik persoonlijk niet erg flatterend. '
' Ik wil natuurlijk geen goedkope, derderangs ring. Ze wordt weldra mijn vrouw dus mag het al wat kosten. '
' Juist, ik zal er deze namiddag eens langsgaan. Tot later Lea.'
Ik slik en weet niet of ik dit gesprek wel had willen horen… Is hij nou van plan om mij ten huwelijk te vragen?! Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat hij me misschien enkel maar een cadeautje wil geven of zo, we zijn tenslotte bijna een jaar en half samen…
Ik leun tegen de deur en zucht. Wat maak ik mezelf wijs, ik hoorde hem duidelijk zeggen dat ik binnenkort zijn vrouw zal zijn. Ben ik niet te jong om al te trouwen?
Voorzichtig open ik de deur en loop naar het woongedeelte.
'He lief, je komt als geroepen! '
' Wat scheelt er Simon?'
'Kom je even? '
Ik zucht wanneer ik de rommelige wasmand zie die ik gisterenavond gestreken had...' Ja?'
'Mijn knop is net van mijn shirt gesprongen. '
Ik haal m'n schouders ongeïnteresseerd op.' Ja, dus?'
'Hoezo? Ik heb dat hemd straks nodig, wil jij hem er terug aan naaien?'
'Nee. En Trouwens, wie zegt dat ik dat kan?'
Simon rommelt verder in de mand en haalt zijn schouders op. 'Je bent een vrouw.'
Zijn toon staat me voor geen meter aan! 'Aah zo, dus omdat ik een vrouw ben moet ik kunnen naaien volgens jou?!'
Hij knikt zonder enige schaamte wat mij enkel maar verder opjut! 'En de was, de strijk, de loft proper houden en het eten op tafel zetten? Dat ook waarschijnlijk?!'
Simon glimlacht. 'Oke oke, ik begrijp het. Maak er geen drama van, ik draag wel een ander.'
'En de afwas plus mijn eigen job!' Voeg ik er kwaad nog aan toe.
'Het is oke lief, ik vraag het wel aan je moeder of zij het kan maken. Ik weet dat je al werk genoeg hebt.'
'Doe het toch zelf!'
'Ik zei toch dat het goed is?'
'En hou op met alles aan mijn moeder te vragen!'
'Wat scheelt er met jou zeg? Ik heb al gezegd dat we gerust een huishoudster kunnen aanwerven!
Ik hap naar lucht en zwijg in stilte, alles! Alles is mis! Ik wil geen huishoudster en Ik wil al helemaal niet trouwen met hem, met niemand, ik wil gewoon nog niet trouwen! Dus ook niet met hem!
Zijn stem verbreekt mijn gedachten. 'Wat ga je doen vandaag?'
'Ik werk van thuis uit vandaag, en jij?'
'Board meeting, moet trouwens dringend vertrekken. 'Hij neemt zijn aktetas en steekt vluchtig zijn hand op voor hij de deur achter zich in het slot trekt.
Het geluid van de deur die in het slot valt laat me wegdromen;

"
"Je raad het nooit!'
"Wat dan?"
"Raad!"
"Je zei net zelf dat ik het niet kan raden"
"Komaan"
"Oke… euhm je bent toegelaten in het programma! "
"Jaaa!"
"Echt?!!"
"Jaaaaa!!!!"
"Omg! Da's geweldig!"
"

Ik knijp m'n ogen hard dicht en open ze enkele tellen later opnieuw. Geen idee vanwaar het komt of hoe ze worden geactiveerd maar ik krijg het niet uitgeschakeld. Te pas en te onpas, of ik het nu wil of niet, ze zijn er. Ze kruipen mijn hoofd binnen als een soort van bacterië en nemen de hele boel over alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Mijn persoonlijk virus dat diep in mijn hersenstam zit genesteld. De error in mijn kop die af en toe de bovenhand neemt en nutteloze informatie overmaakt uit een leven dat ik me niet eens herinner.
Ik negeer het hele tafereel en maak me klaar om te gaan ontbijten.