Op zoek naar een vriend

Hoofdstuk 1: De mysterieuze jongen

 Vliegensvlug loop ik door het veld. Opgelucht dat ik weg ben uit het benauwde huis. Ik benblij dat de frisse avondlucht mijn longen vult en de wind alle gedachten eraf spoelt. Vreselijk was het, aldie meisjes in mijn huis gillend knuffels geven die toch niet gemeend zijn. Het was nog ergerdan ik dacht. Ik geef nooit meer een slaapfeestje.Uitgeput kom ik aan bij mijn boom. Ik heb het veel te warm. Ik trek mijn nieuwe trui volafschuw uit en gooi hem zo ver mogelijk, nu pas besef ik dat ik hem verafschuw. Ik heb hemgekregen van Alice, zowat het populairste meisje van de school. Ze is zo vals en nep, denk ik.Maar terwijl ik in de holle stam op zoek ben naar mijn slaapzak, dringt het tot me door dat ikook vreselijk ben, vreselijk nep. Ik ben mezelf niet meer. Ik ben niet meer gelukkig. Ik wil nietmeer langer die strakke broeken met gaten dragen en ook geen Addidassen. Ik wil geenfoto's meer op instagram plaatsen waar het lijkt dat ik veel plezier heb met mijn vriendinnendie niet eens mijn vriendinnen zijn. Zuchtend pak ik het doosje met gezouten drop uit de hollestam, en steek er eentje in mijn mond.  Nu ik wat op adem ben gekomen merk ik hoe moe ik ben. Wat ben ik toch blij dat ik mijn eigen plek in het bos heb waar ik ongestoord kan nadenken, schrijven of muziek luisteren. Oorspronkelijk was dit de schuilplek van mijn broer Felix. Omdat hij ging studeren ging hij hier dus niet meer komen en hij vertrouwde zijn plek aan mij toe. Als ik erover nadenk is deze plek een van de weinige dingen dingen die ik deel met mijn broer. Waarschijnlijk heeft dat ook wat te maken met ons leeftijdsverschil van twaalf jaar. Op momenten zoals deze, wanneer het me allemaal te veel wordt kan ik hier even op rust komen. Dan ligt hier voor als ik het nodig zou hebben een slaapzak, een paar blikken ravioli, mijn Zwitsers zakmes en pen en papier. Ik kijk er tegenop om terug te gaan naar school maandag. Ik wilhelemaal niet meer naar school. Ik wil mijn oude leven terug. Ik wil zijn wie ik ben! Wanneerik me omdraai in de boom en kijk naar de zonsondergang, beslis ik dat ik weer de oude Svea zal worden. Ik ga mijn oude wijde broeken met geborduurde bloemen weer uithalen en dathetzelfde met mijn truien van The Beatles en Queen. Terwijl de laatste oranje stralen van dezon me welterusten zeggen, hoop ik op een echte vriend.Met een blik van genot op mijn gezicht droom ik verder en ik val in een diepe, vredige slaap. "Pak mijn hand", zegt een stem in de verte. Ik zie een vage schim met bruine krullenen eindeloze bruine ogen. Door een wirwar van muziek word ik mee getrokken door dejongen. We liggen in een veld vol zonnebloemen dat wel eindeloos lijkt te zijn . Hij speelt zomooi op zijn gitaar dat als ik wakker word, ik terug wil naar mijn droom. Ik ben dan ook heelverrast als ik de prachtige melodie een eindje verderop hoor. Ik klim geluidloos uit de boom,en wandel zo stil mogelijk in de richting van het geluid, Ik klim in een boom vlak bij het geluidom te kijken van waar het komt. Ik ga voorzichtig op een tak staan en moet heel erg mijnbest doen om niet uit de boom te vallen. Het is de jongen uit mijn droom. Verschrikt knipperik met mijn ogen, ik kijk terug maar de jongen zit er nog steeds. Wat eng is dit, ik kan hiermaar beter weg gaan voordat hij me hoort, of nog erger, ziet. langs de andere kant heb ik helemaal geen zin om hier weg te gaan. De muziek is zo rustgevend, dat ik na een tijdje me wat beter zet en geniet van de warme klanken en kijk naar de mooie lucht. Ik blijf zeker nog twintig minuten in de boom zitten, betoverd door zijnprachtige muziek en zijn warme stem. Ik schrik op wanneer zijn gitaarspel stopt. "Misschienis het makkelijker als je naar hier komt", zegt hij lachend waarna hij luidkeels zijn lied,  I want to holdyour hand van The beatles verderzet.  Verbaasd kijk ik naar de jongen, die me weer helemaal is vergeten en geconcentreerd op zijn gitaar tokkelt. Alsik door de bosjes wandel zie ik het prachtige bloemenveld uit mijn droom.Terwijl hij zachtjes en voorzichtig lacht naar me, ga ik naast hem zitten. Op een of andere manier voelt het helemaal niet vreemd aan. Ik laat me achterover zakken in het veld en sluit mijn ogen.