"ကြၽန္ေတာ္ဒီကိစၥကို ရံုးခ်ဳပ္က မန္ေနဂ်ာကိုဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာလိုက္ရမလား"
အရမ္းေတြအလိုက္သိလြန္းစြာ အလုပ္ႀကိဳးစားျပေနသည့္ ထိုေကာင္ငယ္ေလး၏ ပခံုးကိုအသာပုတ္ေပးၿပီး ခြၽတ္ထားမိသည့္ အေပၚအက်ႌကို ျပန္ဝတ္လိုက္သည္။
"ရတယ္.....ဖုန္းမဆက္နဲ႔ေတာ့၊ငါဒီညေန ရန္ကုန္သြားလိုက္မယ္"
"ဗ်ာ..."
ပစၥည္းအေရအတြက္အနည္းငယ္ကြာသည့္ကိစၥေလးကိုပင္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ကာ ရန္ကုန္သို႔သြားရန္ျပင္ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထိုေကာင္ေလးကတအံ့တျသ။
"အလုပ္ကိစၥနဲ႔သြားတာဆိုေတာ့ ၄ ရက္ေလာက္ေတာ့ၾကာမယ္ထင္တယ္၊အဲ့ထက္လည္းပိုၾကာရင္ၾကာႏိုင္တယ္၊ဒီကအလုပ္ကိစၥေတြကေတာ့ မင္းကိုပဲလႊဲထားခဲ့မယ္၊ငါစိတ္ခ်ပါရေစကြာ.."
ထိုေကာင္ေလး၏ ပခံုးကိုခပ္ဖြဖြဆုပ္ညႇစ္ကာထြက္လာမိသည့္အခ်ိန္ထိ ထိုေကာင္ေလးကေတာ့ ေနရာတြင္ပင္ တအံတျသၿငိမ္သက္ျမဲ...။တစ္လေက်ာ္မ်ွေပ်ာက္ကြယ္ေနသည့္ အျပံဳးရိပ္တို႔ကို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ေတြ႔ျမင္လိုက္ရသည့္ အတြက္ေၾကာင့္လား......။ဒါမွမဟုတ္အလုပ္အေပၚ အရမ္းေစ့စပ္လြန္းသည္ဟု ထင္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္လား.....။ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အူေၾကာင္ေျကာင္ႏိုင္သည့္လူဟုထင္ေနသည္လား....။ဒါမွမဟုတ္..........။
ထိုေကာင္ေလး၏ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚထားမည့္ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္စိတ္မဝင္စား...။အခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္က ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးေသြးတို႔ျမစ္ဖ်ားခံစီးဆင္းရာ သက္ဆိုင္သူ႐ွိေနမည့္ ရန္ကုန္ေျမသို႔ေျခခ်ႏိုင္ရန္ပင္......။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
အံျသေစလိုသည့္စိတ္ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကိုလာမည့္အေၾကာင္းကိုဖုန္းႀကိဳမဆက္ျဖစ္ခဲ့။ညေနထြက္မည့္ ခရီးသည္တင္ကားကိုထိုင္မေစာင့္ခ်င္၍ ရံုးကကားကိုကိုယ္တိုင္ေမာင္း၍ ထြက္လာမိခဲ့သည္။
အျမန္ေရာက္လို၍ ရံုးကကားကို ေမာင္းလာမိကာမွ အမ်ားသံုးျဖစ္ေနသည္မို႔ကားက လမ္းတြင္ပ်က္ေနသည္က ခဏခဏ။ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကေတာ့........ရန္ကုန္သို႔ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္မွေရာက္ခဲ့ရျခင္း....။ပဲခူးႏွင့္ရန္ကုန္ကို ၄ နာရီေလာက္ေမာင္းခဲ့ရျခင္းပင္....။
YOU ARE READING
ခ်စ္ျခင္းတရားျဖင့္လင္းလက္ေစ
Romance-ေငးၾကည့္ေနရံုႏွင့္ေက်နပ္ေနခဲ့သည့္သူ႔ဘဝက ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေငးၾကည့္ခြင့္ေတာင္ မရႏိုင္ေတာ့မွန္း သိသည့္အခ်ိိန္မွာ ထိုသူ႔အေပၚထားသည့္ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ေတြက နယ္ကြၽံေနခဲ့ၿပီ။ -ငေးကြည့်နေရုံနှင့်ကျေနပ်နေခဲ့သည့်သူ့ဘဝက နောင်တစ်ချိန်ငေးကြည့်ခွင့်တောင် မရနိုင်တော့မှန်...
The End(1)
Start from the beginning
