Old Best Friend

Hoofdstuk 5

Fijn... dan krijg je een paar dagen pauze van al het werk om gezellig met school op kamp te gaan heb je een gekneusde enkel ... Ik mag nu niks doen van de school. Ga ik braaf hier zitten luisteren? Nee tuurlijk niet. Maar lopen kan ik ook niet echt.

Ik ga liggen en zucht. Iedereen is weg naar de stad ofzo. Ik sluit mijn ogen en denk aan wat Ayden gister zei.

Flashback
"Bedankt. Je mag gaan als je wilt." Zeg ik en glimlach. Ookal is hij gemeen hij heeft mij wel hiernaartoe getild. "Um ik blijf wel even." Zegt hij en gaat naast me op de stoel zitten. "Oei gewond geraakt tijdens het stoeien?" Vraagt een van de EHBO mensen. Wat? "Nee? Zeg je me nou dat jullie niet aan het flik flooien waren dan." Grinnikt hij. Denkt hij dat hij grappig is? "Um nee ik ben gevallen bij een van de opdrachten." Antwoord ik ongemakkelijk. "Jaja nou laat me eens kijken." De man voelt wat aan mijn enkel en draait het een beetje te ruw. "Auw." Kreun ik pijnlijk. "Jonge doe voorzichtig." Sist Ayden boos. "Aww Ayden bezorgd?" Grinnik ik. "Je moet eens weten." Zegt hij geïrriteerd en staat op om weg te lopen. Wat? Betekend dat dat hij om me geeft of dat hij juist helemaal geen ene reet om me geeft?

Het kan niet. Het is Ayden. Maar hij leek serieus bezorgd. Nee nee nee! Allison maak jezelf alsjeblieft niks wijs. Hij doet dit alleen maar omdat hij je hulp wilt! Maar harteloos is hij niet. Hij houdt zielsveel van zijn oma. Ookal liegt hij tegen haar over ons. Hij wilt haar gelukkig zien. "Ik heb frisse neus nodig." Fluister is zuchtend.

Ik neem een pijnstiller en pak de krukken die tegen de muur staan. "Oké ik kan dit." Ik duw mezelf omhoog en bijt op mijn lip van de pijn. Komop zo erg is het niet. Gelukkig is mijn enkel niet zo gekneusd. Langzaam loop ik naar buiten. Als ik langs het parkeerterrein loop zie ik een bekende auto. "Mam...." mompel ik geschrokken. "Allison! Wat denk je wel niet? Zomaar weglopen zonder het te vertellen he!" Gilt ze. "Ik ik... ik dacht... het spijt me..." stotter ik en kijk naar de grond.

(Skip dit stuk als je niet tegen gewelddadige woorden kan. Er wordt geen dood gewenst ofzo maar wel gemene dingen gezegd. Lees dit alsjeblieft niet als je er niet tegen kan. Skip naar het volgende dik gedrukte stuk)

"Je bent waardeloos! Ik heb niks aan je! En als je het zo verschrikkelijk vind thuis mag je weg blij..." begint ze maar wordt onderbroken door een andere stem. "Mevrouw Parker. Lang niet gezien hoe gaat het." Zegt Ayden alsof hij niks hoorde en slaat zijn arm om me heen. "Ayden! Dus je gaat nog steeds om met dat stuk afval?!" Snauwt ze. "Stuk afval? Ik zie alleen pure schoonheid. Waar heeft u het over?" Mijn hart wordt warm bij het horen van zijn woorden. Blozend kijk ik naar de grond. "Oh ja? Verdedig je haar nou? Waarom omdat je medelijden hebt omdat ze zo nutteloos is? Of omdat ze je seks buddy is? Zou me niks verbazen. Vieze slet." Gepijnigd slik ik. Tranen komen in mijn ogen maar ik hou ze in. "Sorry maar nu ga je echt te ver." Zegt Ayden en balt zijn handen in vuisten. "Laat het." Fluister is gepijnigd.

(Je kunt weet lezen)

"Ze blijft bij mij totdat je beseft wat voor een moeder je bent." Voor mijn moeder nog iets kan zeggen pakt Ayden mijn hand en trekt met voorzichtig mee maar ver komen we niet omdat ik moeilijk loop. "Wacht ik til je op oké?" Vraagt hij lief. Ik glimlach en knik.

In stilte lopen we naar ik heb geen idee waarheen. Of nou ja... hij loopt met mij in zijn armen. Hij is eigenlijk best wel aardig...

"Waarom ben je nu ineens wel aardig?" Komt er uit mijn mond voordat ik het door heb. "Je moet wel snel beter worden zodat je naar je werk kan en voor oma kan zorgen." Zegt hij. "Maar dan zou je me niet verdedigen tegen mijn moeder." Mompel ik. "Laat het gewoon oké?" Ik zucht maar knik.

Voorzichtig leg ik mijn hoofd tegen zijn schouder. Ik glimlach als ik terug denk aan vroeger.

Huilend zit ik op de grond. "Ally." Zegt Ayden bezorgd en komt aanrennen. "Waarom deed je dat nou."  Mompelt hij afkeurend. "Ik ik wilde.."  huilend laat ik me in zijn armen vallen. "Sorry..." huil ik. We waren verstoppertje aan het spelen en ben toen uit een boom gevallen. "Kom maar." Ayden gaat op zijn hurken voor me zitten en ik klim op zijn rug.

Hij had me toen helemaal naar huis getild. 10 jarige Ayden was nog wel aardig. "Hallo? Aarde aan Allison?" Glimlacht Ayden en zwaait voor mijn beeld. "Jaja..." mompel ik. "Wat glimlach je?" Grinnikt Ayden. Ik schud mijn hoofd en merk dan waar ik ben. "Waar zijn we?" Vraag ik. "Geen idee. Ergens in het bos. Ik vond dit plekje toen ik een peukje moest roken." Antwoordt hij. Ik zucht. "Roken is slecht." Mompel ik maar hij negeert me.

Hij staat op en doet zijn schoenen uit. Hij stroopt zijn broekspijp op en gaat voetenbaden in het meertje. "Kom je ook?" Vraagt hij met een knipoog. Ik lach en doe ook mijn schoenen uit.

Genietend van de stilte zitten we aan de rand van het meer. Ik heb dit echt gemist... kunnen we niet gewoon weer vrienden worden? Nee ik ben te onpopulair voor hem.

"Sinds wanneer is je moeder zo?" Vraagt Ayden dan. "Sinds wanneer? Sinds het moment dat je geen contact meer met me wilde." "Jij wilde geen contact meer! Elke keer als ik voorstelde iets te doen wees je me af." Antwoord hij verontwaardigd. "Ik heb je zo vaak om hulp gevraagd! Mijn moeder werd een wrak! Ik moest voor haar zorgen! Ze is mijn moeder. Weet je waarom ik al die baantjes heb? Ze heeft geen baan! Ik kan niet alles betalen met het geld. Ik ben mensen geld verschuldigd." Ik begin boos maar eindig gebroken.

"Shhh het spijt me." Zegt hij en slaat zijn armen om me heen. "Je hebt mij nooit om hulp gevraagd." "Ik probeerde het via appjes. Ik durfde het je niet in het echt te vragen." "Ally... je weet toch dat mijn telefoon toen in het water was gevallen en ik dus je appjes nooit heb kunnen lezen?" Natuurlijk... ik was te chaotisch om dat te bedenken. "Je hield vroeger toch van dansen?" Hield... houd... "Ja vroeger wel ja." "En nu nog steeds. Ik weet het zeker. Waarom dans je niet?" Vraagt hij. "Tijd en ik wil niet." Antwoord ik bot zonder dat het mijn bedoeling was.

"Juist dat geloof ik. Ik krijg je wel aan het dansen." Zegt hij uitdagend. Ik grinnik en wiebel met mijn benen ik het water. "Weet je. Nu ik erover nadenk. We weten nu wat de reden was dat we niet meer met elkaar omgaan. Maar ik kan je helpen. Ik heb nou ja mijn ouders hebben genoeg geld en ze mochten je dus we kunnen je helpen en misschien wel weer vrienden worden weet je wel..." biedt hij aan.

"Nee." "Nee als in je wilt geen hulp of je wilt geen vrienden worden? Ik begrijp het wel hoor." Zegt hij een beetje teleurgesteld. "Nee ik kan echt geen geld aannemen en ik wil je reputatie niet verpesten." "Dat doe je niet! Echt niet! We kunnen het op zijn minst proberen?" Zegt hij bijna smekend. Ik glimlach. "Zolang je eten voor me koopt." Grinnik ik en leg mijn hoofd tegen zijn schouder. "Beloofd."

Een iets langer stuk vandaag 😊 vergeet niet het sterretje te lichten. ⭐️
Xxx