His sister

Professor Trelawney

Pov: Fleur
Ik loop de grote zaal in. Jessica ligt nog in bed aangezien het weekend is. Ik zie Harry aan de Gryffindortafel zitten. Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten. "Hey" zeg ik. "Hey" zegt hij. Ik begin te eten. Na een tijdje merk ik dat er iets aan de hand is. "Wat is er?" Vraag ik. "Niks" zegt Harry. "Harry, ik weet dat er iets mis is. Ik kan het aan je zien" zeg ik. Hij zucht. "Oké, ik had weer een droom" zegt hij. "Wat? Heb je weer in Voldemorts gedachtes gekeken?" Vraag ik half boos en half bezorgd. "Ja" zegt hij. "Wat zag je?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ik zag Voldemort met iemand praten" zegt hij. "Waar hadden ze het over?" Vraag ik. "Ze hadden het over dat iets niet zou werken. En de man had een idee hoe het wel zou werken" antwoordt hij. "Waar hebben ze het over?" Vraag ik. "Geen idee" zegt hij zuchtend. Ik zucht ook. "Harry, je kan dit niet meer laten gebeuren. Het kan gevaarlijk zijn, want als jij in Zijn gedachten kan kijken, kan het ook andersom" zeg ik. "Ja, weet ik" zegt hij zuchtend. Ik eet verder. Ik hoop maar dat Harry het snel onder controle gaat krijgen.

~een tijd later~

Jessica en ik lopen door de gang. Dan zien we opeens een heleboel mensen richting buiten lopen. "Wat is er aan de hand?" Vraag ik. "Er is iets met professor Trelawney" antwoordt een jongen. Jess en ik kijken elkaar aan. Ze is dan misschien raar, maar we kennen haar al zo lang als we hier wonen en ze is als familie voor ons. We lopen snel met de anderen mee en wurmen ons ertussendoor zodat we vooraan komen te staan. Daar zien we professor Trelawney staan met een paar koffers en Filch die nog een koffer naar haar brengt en naast de andere koffers neer zet. Dan komt professor Umbridge het plein oplopen. "Ugh, daar heb je Umbitch" zegt Jess zachtjes. Ik lach zachtjes. Dat is de bijnaam die Jess haar heeft gegeven. Normaal scheld ik niet, maar ik vind deze bijnaam perfect bij haar passen. Als ze ons misschien kan horen noemen we haar roze pad, want, nou ja... dat is ze. Ze ziet eruit als een pad en draagt altijd roze.

"Zes... zestien jaar lang heb ik geleefd en lesgegeven op Hogwarts. Hogwarts is mijn thuis. Je kan dit niet doen" zegt Professor Trelawney stotterend en bijna huilend. "Eigenlijk, kan ik dat wel" zegt Professor Umbridge terwijl ze een perkamentrol omhooghoudt, waarschijnlijk weer 1 van haar stomme educational decrees waarmee ze probeert mijn thuis compleet te veranderen. Hierdoor begint professor Trelawney bijna te huilen. Dan loopt professor McGonagall naar haar toe en probeert haar te troosten. "Is er iets wat je zou willen zeggen liefje?" Vraagt Umbridge. "O, er zijn wat dingen die ik graag zou willen zeggen" zegt ze. Dan gaan de deuren opeens open. Als ik omkijk zie ik pap naar buiten lopen. Hij loopt naar het midden. "Professor McGonagall, ik heb je gevraagd om Sybill terug naar binnen te brengen" zegt hij. Als ze langs Dumbledore lopen pakt Sybill zijn hand even vast en dan lopen ze naar de deur. "Dumbledore, mag ik je eraan herinneren dat onder de voorwaarden van educational decree nummer 23 die is ingevoerd door de minister..." zegt Umbridge, maar dan onderbreekt hij haar: "je hebt het recht mijn leraren te ontslaan, je hebt niet de autoriteit om ze te verbannen van het terrein, die macht blijft van het schoolhoofd." 'Ha! Net goed voor die paddenkop' denk ik. "Voor nu" zegt Umbridge. Ik word boos.

Dan horen we de deur nog een keer opengaan en ziennog net hoe professor McGonagall en professor Trelawney naar binnen lopen. Jessen ik kijken elkaar aan en weten dat we aan hetzelfde denken. We lopen hetplein op, pakken Trelawney's koffers en gaan dan snel achter Minerva en Sybillaan. We lopen naar Trelawney's kamer. We gaan naar binnen. "Hey" zegtMcGonagall. "Hey" zeggen we. We zetten de koffers neer en gaan naastTrelawney zitten. "Gaat het een beetje Sybill?" Vraag ik. "H-het g-gaat wel" zegt ze snikkend. "Het is goed, je mag hierblijven" zeg ik geruststellend terwijl ik over haar rug wrijf. Dan komtpap binnen. "D-dank je w-wel Albus" zegt Trelawney snikkend. "Het is al goed, ze magdan misschien veel doen, maar ze heeft niet het recht om iemand van het terreinte verbannen" zegt hij. "Ik moet weer gaan, kunnen jullie nog evenbij haar blijven en haar een beetje troosten?" Vraagt hij. "Tuurlijk"zeg ik. Jessica is een beetje geïrriteerd maar zegt niks en probeert het niette laten merken. Maar ik ken haar daarvoor te goed. Dan gaat hij weer weg. Weblijven nog een tijd bij Trelawney zitten en troosten haar. Na een uur stopt zeeindelijk met snikken. "Bedankt dat jullie bij me bleven, ik weet datjullie me een beetje raar vinden" zegt ze tegen Jessica en mij. "Ja,we vinden je inderdaad een beetje raar..." zegt Jessica. Ik werp haar eenboze blik toe. "Maar we kennen je al zo lang we hier wonen, dus we moetenvoor elkaar zorgen" zegt ze erachteraan. Ik geef haar een goedkeurendeblik. We blijven daar nog een tijdje zitten en troosten haar.

Hey, sorry dat ik zo lang niet heb geüpload. Je zou denken dat ik het in de vakantie juist meer zou doen, omdat ik meer vrije tijd heb. Maar ik heb het eigenlijk niet echt gedaan in de eerste paar weken. En daarna gingen we op vakantie en gingen we elke dag wel wat doen. Ik zal proberen weer wat meer te gaan schrijven.