ခ်စ္ျခင္းတရားျဖင့္လင္းလက္ေစ

အခန္း(၁၆)

             မခ်က္တတ္ခ်က္တတ္ႏွင့္ ခ်က္ထားသည့္ အာလူးႏွင့္ၾကက္ဥေရာေၾကာ္ထားသည့္ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ဟင္းလ်ာ၏အရသာကအရမ္းႀကီးဆိုးရြားမေန၍ လူကမာန္ေတာင္တက္ခ်င္လာသလိုပင္။အင္း.....ခုနေလးတင္အမိႈက္ပံုးထဲ လႊင့္ပစ္လိုက္ရသည့္ အေၾကးခြံဗရပြႏွင့္ ညႇီစို႔စို႔အနံ႔ထြက္ေနသည့္ငါးဟင္းအေၾကာင္းမေတြးမိလ်ွင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ရာက ေကာင္းကင္လက္ဖ်ားခါခ်င္စရာပင္။

         ဟင္းခ်က္တုန္းက သံုးထားသည့္ပန္းကန္အခ်ိဳ႕ကိုေဆးၿပီးသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ည ၇နာရီေက်ာ္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။တစ္ေနကုန္အခန္းေအာင္းေနသည့္လူကို အျပင္ေခၚထုတ္ရန္ အခန္းဝဆီသို႔သြားမိသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ တိုက္ဆိုင္စြာပဲ အခန္းတံခါးကပြင့္လာသည္။

           "ထမင္း..ထမင္းစားဖို႔လာေခၚတာ"

            အနီးကပ္ျမင္ေနရသည့္ မ်က္လံုးနီနီရဲရဲေတြႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိသည့္ခဏမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စကားေတြကထစ္အသြားရသည္။အနီေရာင္ဖက္သန္းေနသည့္ မ်က္လံုးအိမ္ငယ္ႏွင့္ မို႔အစ္ေနသည့္ေအာက္မ်က္ခမ္းစပ္ေတြက ငိုထားသည္ဆိုတာကိုသက္ေသျပေနသလိုပင္..။

              အရင္ရက္ေတြတုန္းက မမႀကီးလာပို႔ေပးထားသည့္ၾကက္သားေၾကာ္ထဲမွတစ္တံုးကို သူ႔ထဲထည့္ေပးမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ထံအၾကည့္အခ်က္ပို႔လႊတ္သည္။သူ႔အၾကည့္ေၾကာင့္ ႏွလံုးေသြးတိုးသြားရသည့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဇြန္းကိုင္ထားသည့္လက္ေတြပင္တုန္ခ်င္ေနသလိုလို..။

              ထမင္းစားၿပီးကတည္းက တိုက္ခန္း၏ဝရန္တာငယ္ေလးတြင္သြားထိုင္ေနသည့္သူ႔ထံသို႔ ေရခဲေသတၱာထဲမွ အစိမ္းေရာင္ဘူးေလးႏွစ္ဘူးကို ကိုင္ကာသြားမိသည္။ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေပးလာသည့္ ဘူးကိုကိုင္ကာတစ္ငံုေသာက္လိုက္သည္ေကာင္းကင္ေျကာင့္သူ႔ရဲ႕လည္ပင္းရွိ အလံုးငယ္ေလးကလႈပ္႐ွားသြားသလို လည္ပင္း႐ွိအေၾကာငယ္တို႔ကလည္းေခတၱမ်ွအလုပ္႐ႈပ္သြား႐ွာသည္။

                မ်ိဳးတူခ်င္းျဖစ္ပါလ်က္ယခုကဲ့သို႕အိေျႏၵမဲ့စြာေငးၾကည့္ေနမိသည့္ မိမိအျဖစ္ကိုမိမိသတိထားမိသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကမီးဟပ္ခံထားရသလို နီရဲပူတက္လာသည္။