"စိတ္ခ်ပါအန္ကယ္၊ေကာင္းကင္အေပၚမွာထားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ေတြက အေရာင္အဆင္းကင္းပါတယ္"
ဂုဏ္မာန္ဝင့္စြာေျပာရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပါ သိကၡာတရားဆိုသည့္ သံဆူးႀကိဳးႏွင့္အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔မိသည္။ကြၽန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္သားျဖစ္သူကို စိတ္ခ်သြားဟန္တူသည့္ အန္ကယ္က ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးတစ္ခ်က္ေပးကာ ကြၽန္ေတာ့္ထံပါးမွထြက္ခြာသည္။
က်ြန္ေတာ္အခန္းဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္းကင္က အခန္းထဲ႐ွိ ဆိုဖာငယ္ေလးတြင္ငူငူငိုင္ငိုင္ႏွင့္ထိုင္ေနသည္။
"အဆင္ေျပရဲ႕လား"
အသံလိႈင္းကင္းမဲ့ေနသည့္ ေလထုကိုလႈပ္႐ွားတုန္ခါေစသည္က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စကားတစ္ခြန္းပင္။ေျဖသူမဲ့ေနသည့္အေမးစကားက အားငယ္သြားသည့္တိုင္ ထိုစကားရပ္ကိုထုတ္လႊတ္လိုက္သည့္ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္ေတာ့ နားလည္မႈအျပည့္ပါသည္ အျပံဳးတစ္ခုဆင္ျမန္းထားျမဲပင္...။
"ကာကာ...ငါအခုခ်ိန္မွာတစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္တယ္၊ငါ့ကိုခဏေလာက္လႊတ္ေပးထားလို႔ရမလား"
တိုးတိမ္စြာေတာင္းဆိုလာသည့္လူကိုေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ကာျကည္ျဖဴ စြာခြင့္ျပဳေပးမိသည္။
"ေကာင္းကင္.."
ေခၚမိသည့္အမည္နာမေၾကာင့္ အိပ္ခန္းဆီသို႔ဦးတည္ေနသည့္ ေကာင္းကင္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကတုန္႔ခနဲရပ္သြားသည္။
"အခုခ်ိန္မွာ ဒီျပႆ နာေတြအတြက္ မင္းအခ်ိန္ယူသင့္တယ္ဆိုတာ ငါနားလည္ပါတယ္၊ဒါေပမယ့္ မင္းေဘးမွာငါအျမဲတမ္း႐ွိေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့လိုက္ပါနဲ႔"
အားတင္း၍ ျပံဳးျပလာသည့္ အျပံဳးတစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ ေျဖဆိုစရာမလိုေအာင္ အဓိပၸါယ္ျပည့္စံုသည္။
ေကာင္းကင္တစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားမွ ကြၽန္ေတာ္လည္းစေရာက္ကတည္းက ျဖစ္သလိုေနေနခဲ့ေသာ တိုက္ခန္းငယ္ကို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ရသည္။ေန႔လယ္အထိ ပြင့္မလာသည့္ အိပ္ခန္းတံခါးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနသည့္ေရခဲေသတၱာကိုျဖည့္ရန္ နီးစပ္ရာ mini mart သို႔ေျပးရသည္။
YOU ARE READING
ခ်စ္ျခင္းတရားျဖင့္လင္းလက္ေစ
Romance-ေငးၾကည့္ေနရံုႏွင့္ေက်နပ္ေနခဲ့သည့္သူ႔ဘဝက ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေငးၾကည့္ခြင့္ေတာင္ မရႏိုင္ေတာ့မွန္း သိသည့္အခ်ိိန္မွာ ထိုသူ႔အေပၚထားသည့္ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ေတြက နယ္ကြၽံေနခဲ့ၿပီ။ -ငေးကြည့်နေရုံနှင့်ကျေနပ်နေခဲ့သည့်သူ့ဘဝက နောင်တစ်ချိန်ငေးကြည့်ခွင့်တောင် မရနိုင်တော့မှန်...
အခန္း(၁၆)
Start from the beginning
