ခ်စ္ျခင္းတရားျဖင့္လင္းလက္ေစ

အခန္း(၁၅)

         တုန္ရီစြာထြက္ေပၚလာသည့္ကြၽန္ေတာ့္အသံက တစ္စက္မွအားရစရာမ႐ွိ။တျခားလူေတြရဲ႕ျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕မႈေတြကိုခံႏိုင္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တန္ဖိုးထားရသည့္ ဒီမိသားစုေလးကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္မွာ႐ွိေနေစခ်င္မိသည္ကကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အျဖဴ ေရာင္မႈန္းသည့္အတၱပင္။

        ျခားနားထားသည့္တံခါးခ်ပ္ကို ေက်ာ္လြန္၍ထြက္ေပၚလာသည့္ ႐ိႈက္သံေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ့္ဒူးတစ္စံုက ၫြတ္ေကြးက်သြားရသည္။ၾကားေနရသည့္ ေမေမ့ရဲ႕ ငို႐ိႈက္သံက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကို မီးစျပင္းျပင္းႏွင့္ထိုးေနသလိုပင္။

          မိဘကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္မိေလျခင္းဆိုသည့္အေတြးက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းသားညိဳညိဳေတြအေပၚကိုသြားရာထင္သည္အထိ ဖိႀကိတ္မိေစသည္။တင္းတင္းဆုပ္ထားမိသည့္ လက္တို႔သည္လည္း တံခါးကိုေနာက္တစ္ႀကိမ္ေခါက္ဖို႔ရာအတြက္ မႀကိဳးစားလိုေတာ့။

             ေမေမ့ရဲ႕ငို႐ိႈက္သံတို႔ကို မၾကားႏိုင္ေတာ့၍ ေမေမ့အခန္းတံခါးဝမွ ဆုတ္ခြာမိသည္။ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲသို႔ေရာက္ေရာက္ျခင္းၾကားလိုက္ရသည္ ဘယ္အခ်ိန္တည္းက ျမည္ေနမွန္းမသိေသာ ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းသံ။

           ခဏအၾကာမွာ ၿငိမ္သက္သြားသည့္ဖုန္းေလး၏ call log တြင္ေတာ့ ရဲရဲနီေနေသာ  missed call ေပါင္းမ်ားစြာက ေနရာယူထားေလသည္။ၾကည့္ေနရင္းပင္ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မံျမည္လာသည့္ဖုန္းေၾကာင့္ ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။

            အဆက္မျပတ္ျမည္ေနသည့္ ဖုန္းကိုမကိုင္မိသည္က ေတြေဝေနမိ၍မဟုတ္....ကိုယ့္ေၾကာင့္ ထိုသူကို ထပ္ၿပီးစိတ္မပင္ပန္းေစခ်င္သည္ေၾကာင့္သာ..။ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူပူေလာင္သြားရမည့္ အျဖစ္မ်ိဳးမျဖစ္ေစလိုသည္ေၾကာင့္ အခုခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အပူေတြကို မ်ွေဝခ်င္စိတ္မ႐ွိ..။

          တိုက္ခတ္လာသည့္ ေလပူတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ တလြင့္လြင့္ျဖစ္သြား႐ွာေသာ လိုက္ကာေလး႐ွိသည့္ အခန္းငယ္ထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနသည့္ ေကာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္႐ွိေနခဲ့သည္။ထပ္ခါထပ္ခါျမည္ေနသည့္ ဖုန္းသံေလးကေတာ့ ထိုေကာင္ငယ္ေလးကို အေဖာ္ျပဳရင္း.....။