Μην Με Αφήνεις! ,a Yuri on Ice fanfiction

Κεφάλαιο Ένα:Το τηλεφώνημα

Συγγραφέας:

Βράδυ. Ένα βράδυ ακριβώς πριν την εμφάνιση ενός διάσημου Ιάπωνα πατινέρ, του 24χρονου Yuuri Katsuki στο παγκόσμιο αγώνα καλλιτεχνικού πατινάζ στο κέντρο της Ιαπωνίας. Όπως είναι φυσικό, ο νεαρός πατινέρ φαίνεται τρομερά αγχωμένος. Και αν αποτύχει;Και αν γίνει ο περίγελος στην ίδια του την πατρίδα;Και αν ο Victor παραιτηθεί και τον εγκαταλείψει;Ω,δεν γινόταν να τον χάσει. Τον διασημότερο 28χρονο Ρώσο πατινέρ όλου του κόσμου, το ίδιο του το είδωλο. Θα πρέπει να τα δώσει όλα ώστε να τον εντυπωσιάσει.
Αυτά τριγυρίζουν στο μυαλό του φίλου μας του Yuuri.

Yuuri's POV:

Ένα χέρι νιώθω να με ακουμπά τρυφερά στον ώμο. Γυρίζω και τα μάτια μου συναντούν απευθείας τα γαλανά μάτια του προπονητή μου. Νιώθω ένα ρίγος να διατρέχει την σπονδυλική μου στήλη, τα μάγουλα μου φλέγονται λίγο χωρίς λόγο. Είμαι σίγουρος ότι κοκκινίζω. Μακάρι να άνοιγε η γη να με καταπιεί!
-Yuuri; Είσαι καλά;, η φωνή του Victor ακούγεται μες τα αυτιά μου λες και βρίσκεται μίλια μακριά. Ωστόσο προσπαθώ να δείξω ότι Είμαι καλά. Έτσι απλά νεύω.
-Ναι. Γιατί Ρωτάς;,λέω κάπως αδέξια καθώς μετακινώ τα γυαλιά μου πίσω στην θέση του.
Ο γκριζομάλλης προπονητής μου ανασηκώνει τους ώμους λίγο αδιάφορα.
- Μου φάνηκες λίγο χλωμός και κάπως συλλογισμένος. Τι σκέφτεσαι;, με ρωτάει ξαφνικά. Εγώ αναπηδάω λίγο από την έκπληξη. Να του το πω ή να μην του το πώ;,σκέφτομαι από μέσα μου. Τελικά παίρνω μια βαθιά ανάσα.
-Να...αναρωτιόμουν:Αν αποτύχω;Αν χάσω κάποια φιγούρα ή άλμα;Αν σε χάσω τι θα απογίνω;. Τα τελευταία λόγια βγαίνουν από τα χείλη μου πριν προλάβω να τα συγκρατήσω. Ο Victor χαμογελάει κάπως πονηρά, κάτι που με κάνει να κοκκινίσω ακόμα περισσότερο. Τυλίγει τα δυνατά του μπράτσα γύρω μου και ακουμπά το κεφάλι του στον ώμο μου, η υπέροχη μυρωδιά από το άρωμά του από τριαντάφυλλα με περιτύλιξε.
-Άκου μικρό μου Katsudon,μου λέει τρυφερά. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς τόσο. Θα τα πας περίφημα. Αν όμως έχεις άγχος, πώς θα τα καταφέρεις;Εξάλλου τι σου διδάσκω τόσο καιρό;"Πρέπει να κάνεις το αντίθετο από αυτό που περιμένουν οι άλλοι να κάνεις. Πώς αλλιώς θα τους καταπλήξεις;" ,μου κλείνει το μάτι. Εγώ χαμογελάω ελαφρά
-Δίκιο έχεις Victor, όπως πάντα,του λέω. Εκείνος χαμογελάει και σκύβει προς το μέρος μου...και τότε  χτυπά το κινητό του Victor.

-Με συγχωρείς μωρό μου, μου λέει και πηγαίνει σε κάποια άκρη για να μιλήσει, ενώ εγώ περίμενα.

Victor's POV:

Πάω κάπου παράμερα για να μιλήσω. Σηκώνω το τηλέφωνο και το πρώτο πράγμα που κουδουνίζει στα αυτιά μου είναι οι αγριοφωνάρες του δικού μου coach, του Yakov
-VITYA! ΑΡΚΕΤΆ ΈΠΑΙΞΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΉ ΜΟΥ!ΜΕ ΠΑΡΑΚΆΛΕΣΕΣ ΝΑ ΜΕΊΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΊΑ ΏΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΠΟΝΉΣΕΙΣ ΑΥΤΌΝ ΤΟΝ ΙΆΠΩΝΑ ΓΙΑ ΜΊΑ ΑΚΌΜΑ ΕΒΔΟΜΆΔΑ!ΤΏΡΑ ΌΜΩΣ Η ΔΙΑΜΟΝΉ  ΣΟΥ ΤΕΛΕΊΩΣΕ!Ή ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΈΨΕΙΣ ΣΤΗ ΡΩΣΊΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΠΟΝΉΣΕΙΣ ΤΟΝ YURI ΚΑΙ ΤΟΝ OTABEK,Ή Ο ΜΙΚΡΌΣ Ο ΦΊΛΟΣ ΣΟΥ ΘΑ ΥΠΟΣΤΕΊ ΆΣΧΗΜΕΣ  ΣΥΝΈΠΕΙΕΣ!!
Πάγωσα από τον φόβο μου. Αυτή είναι η πρώτη φορά που ο Yakov με απειλεί με αυτόν τον τρόπο. Όμως δεν θέλω το γλυκό μου Katsudon να πάθει τίποτα κακό από τον ίδιο μου τον προπονητή! Αλλά από την άλλη πλευρά...Πώς θα του το πω;Δεν θέλω να τον εγκαταλείψω για πάντα. Ίσως πέσει σε κατάθλιψη. Ίσως επηρεαστεί τόσο από την απουσία μου που θα παρατήσει το καλλιτεχνικό πατινάζ για όλη του τη ζωή. Κάτι πρέπει να κάνω. Και πρέπει να γίνει σύντομα.

*Τέλος πρώτου κεφαλαίου *