SİMURG

Bölüm 1: Sonların Başlangıcı

"Her bitiş, sana yeniden başlamak için iyi bir bahanedir."
•••

"...Olayların beni bu duruma getireceğini hiç tahmin etmezdim. Sevdiğim insanların beni bir bir bu dünyada yalnız bırakacağını bilmezdim. Timsahlarla dolu bir bataklıkta yalnız bırakmışlardı beni. Bazen gözlerimi kapatıp güldüğüm zamanları düşlüyorum. Gerçekten mutlu olduğum zamanları... Ne olursa olsun şimdi bugündeyiz ve bugünü iyi veya kötü yaşamak zorundayız..."

Genç kız kitabının son sayfalarını yazıyordu artık. Bu çıkacak ikinci kitabıydı ve ilkine göre heyecanı bir nebzede olsa azalmıştı. Normalde yazı yazmayı çok severdi ama bu kitabı yazmak onu bir hayli zorlamıştı. Zaten böyle değil miydi? Başka hikayeleri anlatmak çok kolaydı ama kendi hikayenizi anlatmak kendi yaralarınızı deşmek demekti. Kafanızı kaldırın ve etrafınıza bakın. Kendi hakkında hiçbir şey anlatmayan insanlar yara almaktan korkan, güçsüz insanlardır. Fakat kendi hakkında konuşabilen, hatalarını kabul eden insanlar bu dünyada devrilmeyecek bir ağaç gibidir. Tıpkı Arya gibi. Timsahlarla dolu bir bataklıkta yalnız başınıza bile kalsanız yaşamanız gerektiğini unutmamalısınız. Bu zalim dünya çabuk pes eden insanları sevmez. Güçlü olduğun sürece yaşarsın.

Telefonunun çalmasıyla başını bilgisayarından kaldırdı, uzandı ve telefonunu aldı.
"Efendim Poyraz?"
"Naber güzellik?"
"İyi işte, son şeyleri yazıyorum artık. Editörle görüşmeye gideceğim bakalım birazdan."
Telefonun diğer ucundan uzunca bir süre ses gelmedi.
"Poyraz, orada mısın?"
"Evet evet, buradayım. Buluşalım diyecektim de. İşlerin ne zaman biter, akşam buluşalım mı?"
Arya telefonu kulağından çekip saatine baktı.
"Saat 12:00 olmuş zaten. Bir saat sonra editörle buluşacağım. Kitap kapağı görsellerini falan seçeceğiz. 17:00 gibi biter işim eve dönmüş olurum. Biraz evi toparlarım duş falan alırım Sen saat 18:00 gibi bana gelirsin olur mu?"
Poyraz sanki saatlerdir nefesini tutuyormuş gibi derin bir nefes verdi telefonun diğer ucundan.
"Olur olur. Çok güzel olur. O zaman akşam haberleşiriz güzelim."
"Tamam tamam, hadi görüşürüz. Dikkat et."
"Sende dikkat et."

Telofonu kapattıktan sonra tekli koltuk üzerinde duran etnik desenli sırt çantasını aldı ve telefonunu çantasına attı. Laptopunu da toparladıktan sonra odasına gitti. Kitaplığının önüne geçti ve kitaplarında göz gezdirdi. Kitaplarının en üst rafının en sol kısmında duran defterini de çantaya attı. Yatağının üzerindeki mavi kot ve açık mavi boğazlı kazağını giydi. Kapının arkasında asılı duran kahverengi uzun kaşe montunu da giydikten sonra çıkmaya hazırdı. Kafasını kaldırdı ve dolabın üstünde duran saate baktı. 12:30. Telefonu tekrardan çantasından çıkardı ve editöre mesaj attı.

"Saat 13:00 da her zamanki buluştuğumuz kafede buluşup şu kapak işini halledelim. Tabii sizin içinde uygunsa."

Aradan çok zaman geçmeden Arya'nın bildirim sesi sessizlikler içinden yükseldi.

"Tabii ki uygunum Arya Hanım. Hemen çıkıyorum. Bekliyor olacağım."

Son kez aynada saçını düzelttikten sonra evinin kapılarını kilitleyip bahçeye çıktı. Rengârenk çiçeklerine gülümsedi kalan son samimi duygularıyla. Bahçe kapısından çıkıp yürümeye başladı. Köşedeki evde yalnız başına yaşayan amcaya selam verdi. Yaşlı amca yılların verdiği acıyla buruşmuş elini kaldırdı ve kıza el salladı. Aralarındaki sözsüz ama samimi iletişim tüm sokağı sımsıcak etti bir anda. Sanki dondurucu kış soğuğu gitmiş yerine sıcak bir temmuz gecesi gelmişti.

Genç kız adımlarını hızlandırıp yürümeye devam etti. İnsanları bekletmeyi hiç sevmezdi. Çünkü o hep bekletilen kişi olmuştu ve beklemenin iğrenilesi bir duygu olduğunu biliyordu. Beklemek demek arafta kalmak demekti. Olacak mı, olmayacak mı? Gelecek mi, gelmeyecek mi? Arya kafasında hep bu sorularla yaşamıştı ve arafta kalmaktansa cehennemde yanmayı yeğler durumdaydı. Buluşacakları kafeye geldiğinde direkt içeri geçti. Arya'yı görmeye alışkın olan kafe çalışanları onu direkt üst kattaki cam kenarında bulunan masasına aldılar.