ADI MUCİZE OLSUN

~6.Bölüm~

Sümeyye ve Hatice telefonda konuşurken bana "Artık yurtta kalmıyorsan madem, nerede kalıyorsun o zaman?" diye bir soru yönelttiler. Sonuçta geçen seneden beri Sümeyye ile yurtta kalıyordum. Bu soruyu sormak haklarıydı. İlk başta ne cevap vereceğimi bilemesem de aklıma Umut'un Ece'ye bizim kuzen olduğumuzu söylemesi gelince ben de yalan söylemek zorunda kaldım ve akrabalarımın evinde kalıyorum dedim. Umut mecbur bırakmıştı beni. Hele en son yaşadıklarımızdan sonra beni daha bir çıkmaza sokmuştu.

Neden bilmiyordum ama evlendiğimizden beri Umut aklımdan çıkmıyordu. Ben de onu düşünmemek için neler yaptım neler...

Mesela çeşit çeşit yemekler yaptım. Komik komik filmler izledim. Gülerken bir şey düşünmüyordum. Biliyorum ben çatlağın tekiydim ama gülmek derde derman değildi. Rabb'im hüzünlü kalpleri severdi, bunu da biliyordum. O yüzden en güzel çare ve uğraş deyip Kur'an-ı Kerim'i elime aldım ve inceledim derin derin. Arapça'sı olsun, meali olsun, tefsiri olsun araştırdıkça huzur buldum. Sonuçta elimizde kainatı anlatan mucizevi bir kitap duruyordu. Onu okumasak yeryüzündeki halifeliğimizin ne anlamı kalırdı? Bazı ateist profesörler ve bilim adamları bile merak edip Kur'an-ı Kerim'i incelemiş ve müslüman olmuşlardı.

Böyle böyle bir hafta bitmişti. Pazartesi de gitmedim okula. Dersin hocası yokmuş WhatsApp grubunun söylediğine göre fakat salı çabuk gelmişti. Sabah erkenden kalktıktan sonra rutin işlerimi halledip okulun yolunu tuttum. WhatsApp grubundan ders programını atmıştı temsilci. İlk dersimiz Raşit hocaylaydı. Hadi buyurun bakalım.

Okula sakin bir giriş yapıp sınıfıma gittim. Bir beş dakika sonra da hoca gelmişti. Sümeyye ve Hatice'yle ne kadar ortak derslerimiz olsa da bazen aynı sınıfta olsaydık demeden edemiyorum.

Sohbetli ve yarı işlenen bir dersten sonra çıkmadım sınıftan. Onun yerine biraz kafamı koydum. Ağrı kesici almama rağmen başım hâlâ çok ağrıyordu.

Duygu'lar da çıkmamıştı. Sanki özellikle benim duymamı ister gibi sıranın üzerine oturmuş, bana yan yan bakıyordu.

Kızlardan birisi "Canısı ya, nerede bu Güney? Hani bu hafta gelecekti?"diye sordu.

Güney ismini duymamla aniden kaldırmıştım başımı. Tabi Duygu hemen fark etmişti bunu.

"Aldığım haberlere göre yarın gelecekmiş şekerim. Biliyor musunuz? Yarın o kadar süsleneceğim ki Güney gözlerini benden alamayacak."deyip bana ters ters baktı ve ağzından "Hıh!" gibi bir mırıltı çıkarıp saçlarını arkaya savurdu. La havle ve la kuvvete illa billahil aliyyil azim.

Yaptığı tuhaf hareketiyle bu baş ağrıma rağmen beni kıkırtılara boğmuştu. Bu kız harbi takık ya.

Bir sonraki ders bittiğinde ben de bitmek üzereydim. Baş ağrısıyla ders dinlemek çok zordu. Kızlara mesaj atıp nerede olduklarını sordum. Tahmin ettiğim gibi kantindelermiş. Gidip sopsoğuk bir su almak ve alnımın tepesine yerleştirmek istiyordum. Ablam sağlıkçıydı. Ne zaman başım ağrısa böyle yapmamı söylerdi. Soğuk uygulama baş ağrısına iyi gelirmiş. Tabi bu herkeste işe yaracak anlamına gelmiyordu.

***

"Daha iyi misin?"

"Evet. Sağ ol."deyip Sümeyye'nin elinden suyu alıp tam ilacın üstüne yudumlamıştım ki Savaş "Yarın Güney geliyor millet."deyince ağzımdaki tüm su Sümeyye'nin suratına sıçradı.

Duygu'ların yalan söylediğini, beni kışkırtmak için söylediğini sanmıştım. Demek doğruymuş.

"Sağ ol Mucize. Sabah yüzümü yıkamamıştım!"diyen Sümeyye peçeteyle yüzünü silerken Savaş ve Hatice bize gülüyordu.

"Ne oluyor kız Muci? Güney lafı geçince bir heyecanlandın?"deyip güldü yine Hatice.

"Yok, şey... İlaç tıkadı. O yüzden..."

İkizler birden "Hı hı, tabi."diye geveleyince göz devirdim.

Allah'ım ne yapacağım ben bu Güney konusunda? Eğer onlara evli olduğumu söylersem Umut canıma okurdu ama söylemezsem de önünde sonunda öğrenip bana darılacaklardı ve en önemlisi, sürekli Güney'i bana karşı kullanacaklardı.

"Ne oldu Süme? Yine niye sırıtıyorsun?"diye soran Hatice'den sonra Sümeyye'ye baktım. Ah yine o çocuk geliyordu. O yüzden öyle dalmıştı. Sümeyye'ye yaklaşıp fısıldadım.

"Adını öğrenebildin mi?"

"Evet. Adı Can'mış."

"Neymiş?"deyip yaklaştı Hatice.

"Can can kurban imiş."

"Ya Mucizeee!"diye kızıp beni dürtükleyen Sümeyye'ye gülmeden edemedim.

Savaş Ece'den bakışlarını ayırıp bize döndü. Bir dakika Ece mi dedim? Onlar buradalardı değil mi?

"Ne fısıldıyorsunuz siz?"

"Hiiiç kardeşim. Değil mi Mucize?"

"Ya ya evet. Hatice doğru söylüyor. Değil mi Süme?"

"Ah ah... Evet. Sonuna kadar evet."deyip iç çekti Sümeyye. Acaba bu Can, hayallerinde evlenme teklifi mi ediyor da bizim kız böyle saçmalıyordu?

Çaktırmadan bir Umut'a bakayım dedim. Cık, bakmıyordu ama baktığımı fark edince o da baktı.

Bu Ece denen kız neden Umut'a bu kadar yakındı, anlamıyorum! Acaba aralarında bir şey mi vardı? Hayal kırıklığıyla önüme dönüp dudaklarımı büzdüm ve bir o yana bir yana yuvarlayıp durdum. Çenen çıkmasın emi Umut!

Günün sonunda eve gittiğimde biraz dinlenmiştim. Enerjimi kazandığıma emin olunca da evdeki işlerimi halledip tam ders çalışacaktım ki yine alacaklı gibi kapı çalmaya başladı.

Korkuyordum. Kötü bir şey olmasa bari. Öylece dikilmeyi bırakıp kapıyı açmaya gittim. Yine bir şok anı! Yine beklemediğim kişiler...

"Sadık amca?"

-Bölüm sonu-