Kara Peçe

3.Bölüm

Kitap aşamasına kadar arada sırada bir bölüm atabilirim. Yorumlarınızı merak ediyor, dayanamıyorum. Hikaye oldukça harika yerlere gitti, finaline fazla kalmadı. Ne zaman tamamen elinizde olur bilmiyorum ama arada sırada kendimi yalnız hissetmemek için burada yayınlıyorum. Alışmışım sizinle paylaşarak yazmaya, tek başıma gülüp, tek başıma ağlamak garip geliyor. Tamamen elinize alacağınız günü sabırsızlıkla bekliyorum.
O güne kadar, böyle tadımlık Kara Peçemle geliyorum.
Bu Kardelenden farklı olarak iki ayrı kardeşi işlediğim bir hikaye. Yani toplamda 4 başrolüm var.
İşleyiş dolayısıyla çok zorlu, araştırma isteyen ve kafa patlatmak zorunda olduğum bir kurgu.
Çok emek ektim, umarım okurken size yansır.
Keyifle okuyun.

Hazar konakladıkları yeşil ovanın serin çayına ellerini daldırdı. Yol boyunca akrabalarının çadırlarında konaklamışlardı. Yeni inşa edilen konaklama yerleri Hazar'a göre fazla boğucu ve sıkıcıydı. Çocukluğundan beri ayakları toprağı severdi. Toprakla yetişen bir çocuktu, şimdi de toprak için savaşan bir adam olmuştu.

Hayran duyduğu bir Bey içindi önce bu çabası. Onun gibi olmak... Beyliklerine ilk kez adım atan Kara Arslan Bey... Atının sırtında öyle ürkütücü, büyük ama saygı duyulan bir Yüzbaşıydı ki, Hazar sadece gözlerini dikip ona bakabilmişti. Bir çocuğun hayranlığıyla onun gibi olmaktan ziyade, onun gibi olmaya yaklaşmak için elinden gelen çabayı göstermişti.

Kara Bey onu oğlu gibi sevmişti. Osmanlı Hanedanlığının önde gelen Beylerinden birinin bir Kürt çocuğuna duyduğu bu evladiyelik sevgi bazılarına garip gelmişti, çünkü insanlar böyle koşulsuz sevgilere alışkın değildi. Hazar şanslı olduğunu biliyordu. Kimse değil, Hazar'a özel dersler vermişti. Onu kendi gibi eğitmiş ve çevresine, "Bu çocuk olacak." demişti. Hazar ne olacağını, nasıl bir adama dönüşeceğini kestiremiyordu; ama bu adama inanıyordu. Çünkü tanıdığı en akıllı ve dürüst adamdı.

Sonra daha olamadan onu kaybetti. Ansızın. Şehit düşmüştü. Ona ne de çok yakışan bir makamdı. Ama Hazar koca şehirde eğitimini alırken artık yalnız bir delikanlıydı. Akıl hocası yoktu, onu derin sularda kaybetmişti. Bir naaşı bile yoktu, adına dikilen sadece boş bir mezar taşıydı. Üstünde sallanan bayrakla...

Genç adam köy çocuğu olsa da şehirde de kendini eğitti. Büyüttü. Damarlarında akan beyliğinin hükmüyle, aklı ve öğretmeninden edindiği el becerileriyle kendini geliştirdi. Genç yaşta madalyalar aldı, övgüler duydu ve bizzat Padişah tarafından mertebesi yükseltildi. Eğitti. Tıpkı öğretmeni gibi o da bildiklerini öğretti.

Yaşı erdiğinde, ailesinin ricası üzerine evlilik için izin istedi. Köyüne gidecek, kendine uygun bir zevce seçecekti. Sakin, hatta çok sessiz... Eş olarak düşündüğünde aklına sadece bunlar geliyordu. Çünkü Hazar'ın hareketli hayatını ancak böyle bir eş alttan alabilirdi.

Ailesinin yanına bir ev kurardı. Belki de annesini dinler ve beyliğine yakışan o koca konağı satın alırdı. İçine hanımı yerleştirir ve görevden göreve koşarken, belki yılda bir, ya da iki kez yanına uğrayacağı, çocuklarını doğuran ve ona şefkat duyan bir eş edinirdi. Bu kızın geleneklerini bilmesi de iyi olurdu, annesinin ve akrabalarının üstesinden gelirdi.

Hazar kalbinde bir ağırlıkla gözlerinin önüne gelen gök kadar mavi, hayat kadar taze, çiğ damlaları gibi dokunulmaz güzellikte olan o gözleri anımsadı. Bunun hatırına neden geldiğini bilmiyordu. Yanlış olduğunu bile bile onu düşlediği bu yasaklı anları bozamıyordu. Arkasına yaslandı ve sırtını bir ağaca verdi. Gözlerini yumarak ellerini boynunun arkasında gerdi. Yüzünü yalayan rüzgarla daha çok hayale daldı.

Bu hayallerde kendi bir beyliğin başına geçen Hazar değildi. Yüzbaşı Hazar hiç değildi. Kara Bey'e bir can borcu yoktu. Bu yüzden başıboş bir delikanlı gibi gördüğü o güzel gözlerin peşinden gidiyordu. Onu tutuyordu. Atına atıyor ve kimselerin onları bulamayacağı bir yere kaçırıyordu. Eşi kılıyordu onu.