Dudaklarımın arasından çıkması gereken duman başka bir çıkış yolu olarak burnumu seçtiğinde keyifsiz bir kahkaha attım. Basit bir sigaranın dumanı bile burnumdan geliyordu. Şu dünya üzerindeki her şey gibi o da burnumdan geliyordu. Tekrar derin bir nefes alıp pencerenin izin verdiği kadarıyla gökyüzüne baktım.
Neden buradaydım, neden hala oksijen harcıyordum? Bu yıldızlar bana parlamıyordu ya, ne önemi vardı? Bu dünyada amacım neydi benim? Amacım yoksa burada bulunmamın bir anlamı yoktu. Tek bir faydamın olmadığı bu dünyaya zarar veriyordum. Örnek verecek olursak gereksiz bir oksijen tüketimine sebep veriyordum ya da elimdeki sigara, o bile zarar veriyordu.
Bu hayat için iki seçeneğim vardı. Ya berbat bir halde yaşayıp mutsuzluk içinde ölmeyi bekleyecektim ya da kolay yolu seçecektim.
Düşündüm. Ben berbat bir insandım. Şu ilahi dinlerin emrettiğinin aksine ahlaksızdım. Hırsızlık yapmıştım. Bir ilişkim vardı ve bu ilişkide bir sınırım yoktu. Sevgilimi aldatmıştım. Yalan söylemiştim. Birçok insanla kavga etmiş, hatta onlara zarar vermiştim. Ve tüm bunlara rağmen hala bu dünyadaydım. Bu dünyada olmayı hak eden o kadar ölü varken neden benim gibi bir pislik buradaydı?
Sigaramın dumanını üfledim tekrar. Aldığım nefesten bile zevk alamıyordum, akciğerlerim reddediyordu. Odaya baktım, duvarlar bile bana yalnızlığımı haykırıyordu. Yalnız olmak diğer insanlara çok çekici gelir ama yalnızlığın içinde olmak tam anlamıyla iğrenç.
Tüm bu dünyaya olan öfkemi eylemlerimle harmanlayıp gözlerimi kapattım ve ufak bir hamleyle bulunduğum binanın en üst katında oturmanın avantajına minnet duyarak pencere pervazına çıktım. Esen rüzgar kollarımın arasından geçip giderken hiç olmadığım kadar özgür hissettirdi. Oysa bu dünyada özgür olmak imkansız bir şeydi.
Ben Rima, kolay yolu seçtim. Hayatım boyunca her şeyde en zoru seçmeme rağmen, bir kez olsun kolay yolu seçtim.
