Herkese merhaba ^^ Uzun bir ara oldu ve bayadır yazıyorum bu hikayeyi. Ancak bugün bitirebildim. Türk filmi tadında bir şey oldu. Umarım beğenirsiniz :)
Multimedyadaki şarkıyla da dinleyebilirsiniz :) Keyifli okumalar..
“Maalesef Zeynep Hanım, Kerem Bey’in hafızası kaza sırasında geçirdiği travma nedeniyle yaşadığı son on yılı silmiş. Tabi bu geçici bir şey de olabilir. Ne olduğunu zaman gösterecek. Geçmiş olsun.”
Yaşadığımız bazı anlar hayatımızı kökünden değiştirebilir. Benim hayatım da bu cümleden sonra tamamen değişmişti işte. Hiç ummadığım bir anda kendimi bambaşka bir dünyanın içinde bulmuştum. Kerem’in geçmişinde..
Üç yıl önce..
“Nasıl görünüyorum?”
Nikah salonunun küçük ve aydınlık odasında durup, bana gözlerinin içi parlayarak bakan Yağmur’u süzdüm baştan aşağıya. Giydiği beyaz, mini elbise ve elinde tuttuğu küçük, beyaz karanfil buketiyle birlikte oldukça şirin görünüyordu. Düz saçlarına değişik bir hava vermesi için maşa yapmıştık ve parlak beyaz taşlı tokalarla iki yanından tutturmuştuk.
“Çok güzelsin.” dedim kocaman gülümseyerek sorusunu cevaplarken. Karşılığında hemen içten bir gülümseme yolladı bana.
Yağmur benim en sevdiğim kuzenimdi. Küçüklüğümüzden beri çok iyi anlaşırdık. İlkokul, ortaokul, lise, üniversite derken büyümüş, kocaman kızlar olmuştuk. İkimizin de anneleri erken vefat ettiği için birlikte yaşıyorduk. Sevinçli, hüzünlü her anımızı paylaştığımız gibi bugün de onun nikah heyecanını paylaşıyorduk işte. Tabi buruk bir hüzünle..
Yağmur’un babası ve benim çok sevgili amcam Demir Yılmaz, kızının evlenmesine tamamen karşıydı. Bu durumda Yağmur’un sevgilisi Can’ın kötü biri olması değil, amcamın onu ortağının oğluyla evlendirme planlarının payı yok değildi tabi.
Amcam kendince birtakım hayaller kurmuş ve işin içine Yağmur’un kendi planları girince ipler kopmuştu haliyle. Yağmur’un beş yıldır birlikte olduğu sevgilisi Can’la evleneceğini söylediği bir akşam yemeğinde büyük bir kaos yaşanmıştı. Amcam şiddetle karşı çıkmasına rağmen o gece Yağmur geri adım atmadı. Ve sonuç olarak da bu yaşa kadar birlikte büyüdüğümüz evden kovuldu. Buna ne ben engel olabildim, ne de babam..
“Nerde kaldı bu ya?” dedi Yağmur dudaklarını sarkıtarak, siyah deri koltuğa sıkıntılı bir ifadeyle otururken. “Telefonumu verir misin Zeynep?”
“Gelir şimdi daha zamanımız var.” dedim onu sakinleştirmek adına gülümseyerek. Daha sonra da küçük çantamdan telefonunu çıkartıp ona doğru uzattım. Yağmur hızlıca bir numara tuşladıktan sonra gergince ayağa kalktı ve odada bir sağa, bir sola yürümeye başladı.
“Alo? Can? Nerdesin sen? Saat altı buçuk! Yedide nikahımız var farkındasın değil mi?”
Yağmur odanın içinde dönüp dururken onu sakinleştirmeye çalışmanın hiçbir işe yaramayacağının farkındaydım. Bu yüzden elimle işaret ederek su almaya gideceğimi belirtip onu Can’ı azarlarken bıraktım.
