Ένα παιδί εμφανίστηκε ξαφνικά σε ένα στενό φεγγαρόλουστο σοκάκι προσπαθώντας να προστατευτεί από την καταιγίδα που μόλις είχε ξεσπάσει. Ήταν ένας ψηλός γεροδεμένος νεαρός βρεγμένος από την κορφή ως τα νύχια. Παρά την αψεγάδιαστη κορμοστασιά του , ήταν σκυφτός και κάθε λίγο σφούγγιζε τα δάκρυα του με το πολύχρωμο μανίκι του. Η βροχή δεν έλεγε να σταμάτησε , καθώς τώρα κεραυνοί φώτιζαν το καταπονημένο πρόσωπο του. Ο θόρυβος της βροχής σε συνδιασμό με τις αστραπές δεν επέτρεπαν στους περαστικούς να ακούσουν τους έντονους λυγμούς του αγοριού. Πλέον τα δάκρυα του κυλούσαν σαν καταρράκτης στα ρόδινα μάγουλα του δυσκολεύοντας τον να εντοπίσει τις λακούβες στο πεζοδρόμιο, σκονταφτοντας κάθε λίγο και λιγάκι. Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον τρίτο όροφο μια περιποιημένης πολυκατοικίας, ένα χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο μουσκεμένο από δάκρυα πρόσωπο του. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει.
