ခ်စ္ျခင္းတရားျဖင့္လင္းလက္ေစ

အခန္း(၉)

             အိပ္ေနရာမွ ႐ုတ္တရတ္ထထိုင္လိုက္သည့္ ကာကာ့ေၾကာင့္ သူပါအေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ထထိုင္လိုက္မိသည္။႐ႈပ္ေထြးေနဟန္တူသည့္ ကာကာ့ရဲ႕အၾကည့္ေတြက သူ႔ထံတစိုက္မတ္မတ္။တစ္ခုခုကို ေျပာလိုဟန္လႈပ္ရြေနသည့္ ကာကာ့ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးေၾကာင့္ သူ႔ႏွလံုးသားရပ္ဝန္းက မုန္တိုင္းထန္သြားသည္။ရင္ခုန္စြာျဖင့္ေမ်ွာ္လင့္ေနမိသည့္ သူ႔အျဖစ္က ကာကာ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္  က်ကြဲသြားသည့္ေရအိုးလို အလဲလဲအကြဲကြဲ။

             "ၿငိမ္ၿငိမ္အိပ္..."

           တစ္ခြန္းတည္းေျပာကာ ေစာင္ေခါင္းၿမီးျခံဳ၍ျပန္အိပ္သြားသည့္ ထိုဘုဂလန္႔ေကာင္ကို ကုတင္ေပၚက ကန္ခ်ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားလိုက္ရသည္။ဘယ္သူမျပဳ မိမိအမႈဆိုသလို ဒီကိုေမ်ွာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ေရာက္လာမိသည့္ သူ႔အျပစ္ေပမို႔...။

   >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

                       သူ႔ဘဝမွာ ဒီလိုအဓိပၸါယ္အျပည့္ျဖင့္ နံနက္ခင္းတစ္ခုကိုႏိုးထလာရမည္ဟု တစ္ခါမွမေတြးဖူးခဲ့။ညကမပိတ္မိသည့္ ျပတင္းေပါက္မွ တိုးဝင္လာသည့္ ေနေရာင္အနည္းငယ္က အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ၏နဖူးေပၚတြင္ ခစားလ်က္။

                အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းမွာပင္ တြန္႔ခ်ိဳ႕ထားသည့္ခပ္ထူထူမ်က္ခံုးတန္းက တစ္ခုခုကိုမေက်မနပ္ျဖစ္ေနဟန္။သူ႔ကိုခပ္စူးစူးၾကည့္တတ္သည့္ မ်က္လံုးတစ္စံုက ယခုေတာ့မ်က္ေတာင္႐ွည္႐ွည္ေတြ၏ဖံုးကြယ္မႈေအာက္ေရာက္ေနေပသည္။အမ်ိဳးသားေတြ၏ မနက္ခင္းအိပ္ယာထခ်ိန္က ဒီလိုပဲ က်က္သေရ႐ွိ႐ွိခန္႔ညားသလားသူမသိေပမယ့္ သူ႔ေဘးနားတြင္႐ွိေနသည့္ အမ်ိဳးသားငယ္ကေတာ့ ခန္႔ညားမႈေတြႏွင့္ျပည့္စံုလြန္းလွသည္။

               ညက႐ုတ္တရတ္ႀကီးေရာက္လာၿပီး သူ႔ကိုဝန္ခံခိုင္းခဲ့သည့္ ေကာင္းကင္ေၾကာင့္ သူေျပာစရာစကားမဲ့ခဲ့ရသည္။အထူးသျဖင့္ သူ႔အေပၚထားသည့္ ေကာင္းကင္ရဲ႕သေဘာထားရယ္ေၾကာင့္.....။ဖြင့္ေျပာစရာမလိုေအာင္ နားလည္ေနႏိုင္သည့္ ေကာင္းကင္၏မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ သူ႔မွာ အံျသဝမ္းသာျဖစ္မိရသည္။