Bırakma Beni

-46-

ÖNCELİKLE HERKESİN BAYRAMI KUTLU OLSUN!BAYRAM HEDİYESİ OLARAK,YENİ BÖLÜMÜ YAYIMLADIM.

BOL PARALI,KAVURMALI BAYRAMLAR DİLERİM HERKESE.

MULTİMEDİA'DA BU ZAMANA KADAR Kİ,İLKİM&ARAS ÇİFTİNİN BAZI FOTOĞRAFLARI VAR.ÖYLE HAYAL EDERSİNİZ SİZ :DSSD 

MEDYADAKİ ŞARKIYLA OKUMANIZI TAVSİYE EDERİM.BEN YAZARKEN BU ŞARKIYLA YAZMIŞTIM VE İNANIN SÜPER BİR PARÇA.

İYİ OKUMALAR!

Yastığıma sımsıkı sarılıp,Aras'ın gelmesini bekliyordum.Ağlama krizim bittikten sonra,iyice mayışmış,uykum gelmişti.

Gözümü beyaz perdeye odaklamış,olabildiğince düşünmemeye çalışıyordum.Düşünürsem;ciddi anlamda kahrolacaktım.Şuan,ne yapmam gerektiğini,nasıl davranacağımı,ne söyleyeceğimi bilmiyordum.Tekrar iç çekince,odamın kapısı aralandı.Bakmadım.

Ona nasıl bakacağımı da bilmiyordum.Elimi yüzümü yıkamaya gittiğim sıra,telefonuma mesaj gelmişti. Eğer bundan herhangi birine bahsedecek olursan,zarar gören taraf annen olur.

Beni daha çok ağlama krizine sokacak cümle,işte buydu.

Yanımdaki ağırlıkla birlikte,vücudumu anında çevirip,başımı boynuna koyarak ona sıkıca sarıldım.Belini sımsıkı sararken,saçımı öptü.

Kokusunu içime çekerken,kuruduğunu düşündüğüm gözyaşlarım tekrar dolunca,gözlerimi kapattım. "Bir şey mi oldu?"

"Hayır." Dedim bağırıp,çığlık atmaktan dolayı çatallaşan sesimle.O kadar gürültüden sonra,birkaç komşu gelip bakmıştı iyi miyim diye de,şimdi kapıyı açmazsam polis çağıracaklarını düşünüp,kırmızı bir surat,ağlamaktan şişmiş beyaz bir yüzle çıkmıştım karşılarına.İlk hepsi bir irkilse de,sevecenlikle yaklaşmışlardı.Onları kırmamak için,sevgilimden ayrıldım klişesini uydurmuştum.

Yalan söylemiş sayılmazdım,sonuçta gidersem eğer...bitecekti.

Bunu düşününce,olabilecekmiş gibi daha da sıkı sarıldım Aras'ıma.O da daha ne olduğunu bilmese de,kollarını bana sardı.

Başımı hafifçe geri çekip,çenesini öptüm. "Seni çok seviyorum."

Adem elmasını da öperken,yaşlar gözümden akmak için sıraya girmişti. "Çok,çok,çok seviyorum.Seni,sana annemi emanet edecek kadar çok seviyorum." Dedim.Sonuçta annemin benim en değerlim olduğunu ikimizde biliyorduk,kendimden daha çok seviyordum annemi.

"Şşt,iyi misin sen?" dedi Aras,çenemden tutup,başımı kaldırırken.

"Değilim." Diye mırıldandım dürüstçe. "Ve şuan,sana ihtiyacım var."

"İlkim," diye fısıldadı Aras ondan az duyduğum,yumuşak ses tonuyla.

"Sadece sarıl." Dedim gözlerimi kapatıp,çenemin titremesine engel olarak.

Aras kaşlarını çatıp,ona bakmamı sağladı.Karanlıkta bile,yeşil gözlerini seçebiliyordum. "Bir şey olmuş?Kim sıktı canını?"

Alt dudağımı ısırıp,gülümsemeye çalıştım. "Hiç kimse," İç çektim.Ona anlatmak istesem de,anlatamazdım. "Sadece olanları düşünüyordum.En başından beri,seni ilk gördüğüm,ilk öptüğüm,ilk 'seni seviyorum' dediğim anları." Alnımı göğsüne koyup,kıkırdadım. "Ne çok şey geride kaldı,değil mi?"

Aras'ın gerilmiş göğsünün,yumuşadığını hissettim. "Evet.Zaman çabuk geçiyor."

Umarım dedim içimden umarım ben gittiğim de de,zaman çabuk geçer de,sana çabuk kavuşurum.