His Love Series 1: Loving Haru (COMPLETED)

••Special Chapter 1.2••

I know I said that going outside our house and going to the beach bores me. But looking at the setting sun makes me calm. So beautiful.

I am appreciating how beautiful the sun is when my phone rang. Pagtingin ko si mama pala ang tumatawag sakin kaya agad ko itong sinagot.

"Hello, ma?"

"Baby, nasaan ka?" Nag-aalalang tanong nito.

Pero napangiwi pa din ako sa tawag sakin ni mama. "Mama! I'm not a baby anymore!"

"Yes, you are!" Giit nito. "Pero, Kou anak, nasaan ka ba?"

"I'm at the beach, mama." Sagot ko.

Natahimik naman bigla sa kabilang linya akala ko nga binabaan ako ni mama ng tawag ng magsalita siya ulit.

"Thats nice, anak. Nag-aalala din kasi ako sayo dahil hindi ka lumalabas ng bahay. Namumutla ka na tuloy dahil sa pagiging anti-social mo. Have fun okay, baby?" Mama said with her sweet voice... as always.

I love my mama so much. She's the most precious thing I ever had.

"Yes, mama. I will bring home your favorite carbonara." Sabi ko na lang.

I heared my mama squeal like a teenager. "Talaga? Aasahan ko yan, baby, ha? Sige mag enjoy ka na diyan. I love you, Kou."

Naramdaman ko naman na namumula na naman ang tenga ko. Si mama talaga... "Yeah... I love you too, mama."

Binaba ko na agad ang tawag ng magpaalam na si mama. It really makes me embarassed every time mama says I love you to me. But I still reply with an I love you too. Because I want my mama to know how much I love her, I don't want to regret anything.

"You look happy."

I flinch when someone suddenly spoke. Pagtingin ko sa gilid ko ay nakita ko agad ang kaibigan ni Misa na si... ano nga ba yun? Duchess?

"Duchess?" I called her name.

"Sorry, kuya. Nakita kasi kita dito na mag-isa lang kaya pinuntahan kita." Malumay na sabi nito. "Can I sit beside you?"

"Make yourself comfortable." Simpleng sagot ko na ikinangiti niya.

Nang makatabi siya sakin ay agad ko na namang naramdaman ang mabilis na tibok ng puso ko. Ano ba naman to? This is really weird.

"Kanina, mukhang masaya ka talaga dun sa kausap mo sa phone." She pointed out that made me look at her.

Laking gulat ko na nakatingin din pala siya sakin. "I wasn't smiling."

"Yes. But your eyes are." Nakangiting sabi nito na nagpatigil sa paghinga ko.

The only people who can see through my poker face are only my family. Minsan nga nahihirapan pa silang basahin ang mga emosyon ko. But this girl. She's the first outsider who noticed my feelings... through my eyes.

"You... you saw it?" I ask her.

Tumango naman siya. "I can see your almond eyes sparkled with happiness."

"I see..." yun na lang ang nasabi ko at bumaling ulit sa araw na unti-unti ng nawawala.

"Uhmm... k-kuya Kou." Napatingin ulit ako sa kanya at nakita kong nakayuko siya at nilalaro ang dulo ng buhok niya gamit ang isa niyang daliri. "Kuya... I... I just want you to know that... that I like you, kuya Kou."

Natigilan na naman ako sa sinabi niya. Namumula pa siya nung sinabi niya yun. Is this kid serious? Alam ba niyang pinagsasabi niya?

Nakagat ko pa ang pang-ibabang labi ko pero hindi ko talaga napigilan ang tawa ko. Hahahaha! Damn! This is the first time I laugh infront of somebody that is not my mama.

"Kuya Kou, naman eh!" Pagmamaktol niya.

Pinunasan ko naman ang luha na namuo sa gilid ng mga mata ko at pinatong ang kamay ko sa ulo niya at nginitian siya.

"You're cute." Agad naman na namula ang buo niyang mukha at napatingin na naman sa kamay niya. "I like you too but not the way you like me."

"Bakit kuya? Panget ba ako sa paningin mo?" She asked.

"You're pretty, Duchess. But you're too young for me." I told her that made her pout.

"Tatanda pa naman ako!" Giit nito.

I smiled at her and messed her hair. "Then, I'll wait for you to grow up."

"Really?" Nagningning na ang mga mata niya. "When I grow up will you marry me?"

Napatawa na naman ako sa sinabi niya. Pero tumango pa din naman ako. "Yes, I'll marry you when you grow up."

"Kapag seventeen na ako?" She asked.

Umakto naman ako na parang nag-iisip. "Maybe a little older."

"How much is a little older?" Inosenteng tanong nito.

"Twenty-five?"

"That's stupid!" She whined.

"It is? Then the marriage is off." Pagbibiro ko.

Humaba naman ang nguso niya dahil sa sinabi ko. "Fine! Basta ba papakasalan mo ako?"

"Yes, I will."

I agreed at her because I know that she's only a kid who doesn't know what she's talking about. She will only forgot about it eventually... or so I thought.

🌹💜🌹

(A/n:
Luh! Bwahahaha! Special Chapter 1.2 lang yan guys. Hindi pa ako sure kung gagawan ko talaga ng kwento ang anak ni Haru. Well, thank you for reading my not so great story. If you like my work please vote and comment follow na din ako. I know I'm asking too much. I just want to know kung may future ba talaga ako sa pagsusulat o wala. Pagpapatuloy ko ba to o hindi na. So yeah! 😂 thank you!)