May Amnesia Si Girl (Soon Under VIVA-PSICOM Publishing)

May Amnesia Si Girl (Chapter One)

 

 Kibou no Sora e (To the Sky of Hope) – Takahashi Youko

Chapter One

            Ang pangalan ko ay Kinbra. Arriane Kinbra Saybin. King at Brandy ang pangalan ng aking mga magulang kaya nabuo ang kakaiba kong pangalan. Ngayon, alam kong nakangiti ang mga magulang ko sa akin mula sa langit at patuloy akong binabantayan. Hindi ako madramang tipo ng babae. Pag meron okay, pag wala eh ayos lang rin. In short, tipikal. Simple. Vanilla. Nagkaka-crush pa rin naman ako at nagkakaroon ng gusto pero hanggang doon na lamang yun. Medyo takot na rin kasi ako sa pagmamahal sa tao, siguro dahil wala na yung mamahalin ko. Isa akong nurse sa isang pribadong ospital dito sa Maynila. May dalawang taon na rin akong nagtatrabaho dito at wala akong balak na mag-abroad kung itatanong nyo.

Mayroon akong shoulder length hair na kulay light brown. Hindi ko ito pinakulayan at namana  ko lang sa aking Papa na mayroong Spanish decent. Marami akong nunal sa katawan at fair ang aking skin tone. Kahawig ko raw si Snow White sabi ng mga kaibigan ko, pero siguro dahil sa style lang ng buhok. Kakaiba lang ako siguro sa ibang babae dahil may pakiramdam akong lahat ng magtatangkang manligaw sa akin ay iisa ang patutunguhan. Kamatayan. Adik pero ganun talaga eh. Sorry ah.

Adik ako sa milk tea, minsan lang ako magsuklay kaya madalas na magulo ang aking buhok, mahilig  akong tumakbo, kumuha ng picture at matulog.

            Madalas akong mag-isa kahit na marami akong kaibigan. Pero kahit na nasa isipan ko ang mag-iisa na lamang ako habang buhay dahil sa aking kakaibang pakiramdam ay mayroon pa ring mga bagay na kumu-question sa akin kung tama ba o posible ang aking desisyon. Ito ay nang makatanggap ako ng isang sulat mula sa isang hindi kilalang tao. Sulat? Oo, sulat sa panahon ng internet at advance technology. Wala itong return address kaya naman mas naging kakaiba pa ang pangyayaring ito sa akin.

            “Kung sasabihin ko sa iyo na kaya mo akong iligtas, maniniwala ka ba? Kung sasabihin ko sayong gusto kitang ligawan, papayagan mo ba ako? Mabigyan mo kaya ako ng reason para huwag ng ituloy ang aking gagawin? Sulatan mo naman ako.”

            Ang laman ng isang pirasong bond paper na aking misteryesong natanggap.

            “Ha ha! Nakakatawa naman ‘to!”

            Ito na lamang ang nasambit ko matapos ko itong mabasa.

Nakakatawa naman kasi talaga. Mga adik talaga sa panahon ngayon. Kung ano-anong kawirduhan ang naiisipan. Malay ko ba kung ano ang gagawin nya? Saka paano ko sya susulatan, wala namang return address. Idinikit ko sa aking refrigerator ang kanyang sulat at dahil sa medyo nakakatakot ang kanyang sinabi ay tinadtad ko ito ng sticker magnets upang tuluyan na itong matakpan. Matapos ay kumuha ako ng tubig sa ref, uminom ng vitamin c at isinuot ang aking ID na nakasabit sa hawakan ng refrigirator. Binuksan ko ang bintana ng aking apartment upang patuluyin ang paparating pa lamang na liwanag. Bihis na ako at handa na upang pumasok sa trabaho. Morning duty kasi ako at mayroon lamang 20 minutes para sa byahe.

Tinirintas ko ang aking buhok at gumawa ng bun, matapos ay itinali ko na ito. Sinuot ko ang aking relo at naglagay ng contacts. Hindi yung colored contacts para magmukha akong anime. Nakasalamin kasi ako dati pero madalas na mabali ang mga frames ko. Nakakatulugan at nagugulungan ko sila sa higaan. Mahilig akong magbasa na nito ko lamang na-develop at minsan sa sobrang antok ay hindi ko na ito natatanggal pa. Maiinis na lamang ako kinabukasan dahil bali na ang frame at dog-eared na ang binabasa kong libro. Minsan rin ay mahuhubad ko nga ang aking salamin pero maipapatong ko naman ito sa hagdan. At pagbaba ko sa umaga…krak!…presto! Hinalikan ko ang litrato ni Mama at Papa,  matapos nito ay mabilis ng lumabas paalis ng aking apartment.