Μα αυτη δεν γελαγε εφτυνε αιμα.
Αιμα των Μουσών αλλα οι μουσες αμεριμνες γλεντουσαν ξέροντας οτι το αιμα αυτο δικο της ηταν και οταν κατάλαβαν οτι οι ψυχές τους έγιναν λογια για ξόρκια, εγιναν κατάρες που δεν αξίζουν σε κανέναν,τοτε σταμάτησαν το τραγουδι και άρχισαν τις κραυγές και στο ακουσμα των ουρλιαχτων τους, κουκουβαγιες πετούσαν γοργα προς τις φωλιές τους να κρυφτούν πριν βγει το φως του ήλιου στον ξερό οριζοντα του ουρανού. Κορακια περι τρώγανε την σαρκα των κρεμασμενων θυμάτων στα ψηλά δέντρα του δάσους καθως οι λυκοι λέγαν Αντίο στο ματωμένο μπλε φεγγάρι.
