KABANATA 10
Hawak ang regalo ni Rage, na naka upo ako sa kama.
Agad kong binuksan yon.
"Wow!" nasabi ko na lang nang makitang isang kwentas at bracelet
"Pero bakit ako binigyan?"
Maaga akong natulog dahil mga 7 ay susundohin nya na ako.
Exciting, at kinakabaan. Kahit hindi kopa masyadong kilala si Rage, may part na saakin na nakilala kona sya at kilalang kilala kona sya.
same name with my childhood crush' napailing na lang ako.
'its been 10years ng umalis sya.'
"Maaga ba kayo aalis?" Tita habang kumakan ng almusal.
"Opo Tita, nasaan po si Ate?"
At nag simula na rin kumain.
"Umalis ang Ate Alex mo, may pupuntahan daw sa Cavite." Tita.
"Goodmorning" Matigas na bati.
Hindi kopa nalilingon alam kona si Rage iyon.
Nang harapin ko sya ay nasa may pinto sya. Bihis na bihis na.
"Oh, Hijo tuloy ka! halika ipag hahanda kita ng almusal" Tita at tumayo na.
"Ang aga mo ah" sabi ko.
"Wag na po tita, katatapos ko lang din pong kumain saamin. Coffee it fine with me, please" Rage.
"Sige" Umalis na si Tita.
Tumingin sya saakin, nakita nyang suot ko ang kwentas at napangiti sya.
"Bagay sayo" sabi nya habang pakagat labi.
"Bakit mo nga pala ako binigyan non?" tanong ko.
Tumitig sya saakin bago nag iwas ng tingin.
"Wala lang, hindi moba nagustohan?" anya.
"Nagustohan, kaso wala akong makitang dahilan para bigyan mo ako nito." sabi ko.
"Ito na!" sabi ni Tita at lapag sa harapan ng kape.
"Salamat Tita" na upo na si tita.
"Oh Rose ngayon ko lang nakita na may kwentas ka ah, Bagay sayo" Tita at simsim ng kape nya.
Pag katapos mag almusal naligo at nag bihis narin ako. isang malita ang dala ko.
Dala ang maleta sa pag baba. Nang makita ako ni Rage at tunulongan nya ako.
"Tita aalis napo kami" nakangiti kong paalam kay Tita.
"Sige mag iingat kayo, Rage ipagkakatiwala ko sayo ang bunso ko ah! maayos ko syang pinasama sayo, dapat walang gasgas o bawas sa anak kong si Rose" bilin ni Tita.
"Limang araw lang naman po tita, uuwi din po ako agad, papasalubongan kita" beso ko kay tita.
"Makakaasa po kayo Tita" at lagay ni Rage sa bagahe ko salikod ng sasakyan nya.
"Ngayon lang ako nahiwalay sakanila ng five days kaya ganon si Tita kong makaasta." sabi ko nang nasa kalagitnaan na kami ng byahe papuntang NAIA.
"Its five days." aniya at huminto na nang nasa NAIA na kami.
Sa loob ng eroplano mag katabi kami.
"Nandon na ang mga pinxan ko, tayo na lang ang inaantay" sabi nya at tinago na ang cellphone sa bulsa.
Mangha akong naka upo, at bawat ditalye ng eroplano ay tinitignan ko.
"Nervous?" tanong nya ng palinga linga ako.
"Hindi, first time ko kasing makasakay ng eroplano, barko lang kasi ang nasakyan ko twing pumuponta kami sa Cebu" Sabi ko. At tumingin sa bintana nang mag la'landing na.
Napahawak ako sa kamay ni Rage.
"Good to hear that" at hinawakan nya ang kamay ko.
tumingin ako sakanya.
Hindi ko man maamin sa sarili ko, nagu'gwapohan ako sakanya, hindi lang sa pananamit at sa tindig nya, twing nanjan sya o kausap ko. May nararamdaman Akong kakaiba. Hindi ko makuha kong anong kaba ang nararamdaman ko kapag nanjan sya, takot ba o ano.
"I-ikaw pang ilang beses mona itong sumakay?" humanap ako ng mapag uusapan.
"maraming beses na" Nakatingin sya sa harapan at nakikinood ng palabas.
"Mabuti walang pumipiligil sa pag alis mo" sabi ko. Pumasok sa isipan ko ang pag alis ng ka una unahang kong kaibigan, nag ibang bansa.
"Meron naman" napatingin ako sakanya ng sabihin nya yon.
"Huh, sino?" tanong ko, humarap sya saakin.
"Isa sa dahilan ng pagbalik ko ng pinas, ay dahil nangako akong babalikan ko sya" nakangiti nyang sabi.
Kumabog ang puso ko.
'Pangako babalikan kita! pag nasa tamang idad na'
'wag kana umalis, please! ayaw kong mapag isa'
'Hindi ka naman mag isa, anjan naman ang Tita at Ate Alex mo'
Nag patuloy ang iyak.
'Rage mala'late na tayo sa flight natin'
'Babalikan kita pangako' at isang maraag halik ang dumampi sa noo.
"Hey!" nagising ako sa pag iisip ng hawakan ng mahigpit ni Rage ang kamay ko.
'Baka same name lang?'
"S-sino naman?" sabi ko.
"Makikilala mo din balang araw" nakangiti nyang sabi.
'imposible sys yon!?'
Sa pag ka wala ni Mama, lagi na lang akong mapag isa, kahit na anjan si Ate, hindi ako nakikipag laro, si Mama napakabait nya, sya na ata ang pinaka the best mother! mas gu'gustohin nyang ipakain saakin ang pagkain nya kaysa sakanya.
Bilang nag iisang anak, lahat nakukuha ko, hindi naman kami nag hirap ni Mama, may sarili syang store.
Pero nag sara din yon nang laging napunta si Mama sa ospital, dahil grade school ako, lagi akong nasa school, hindi kopa na hihintindihan noon kong bakit sya laging napunta doon, pero nitong nga nakaraan nasaakin parin ang mga resibo ni Mama, nalaman ko na may Stage 4 cancer sya, ang mga gamot na hindi mabilibili ni Mama.
"Rose bumalik ka dito!" sigaw ni Tita ng tumakbo ako.
'Ayaw ko! hindi patay si Mama!!'
Takbo ako ng takbo. Sa gitna ng Highway may isang SUV na paparating saakin.
'Mama!' napaupo ako at napapikit. Takot na masagasaan.
"Hey! are you okay!?" isang boses ang marinig ko, dahan dahang pag dilat ko, at isang binatilyo ang nakita ko, na uniporme sya.
Yon ang araw na kilala ko ang kaibigan ko.
"Masarap ba yan?" tanong ko nang isang araw na pumunta sya sa bahay may dala syang pagkain.
"Oo naman, niluto ito ni Mommy" nakangiti nyang sabi.
naging malapit kami sa isa't isa. araw araw syang pumupunta sa bahay twing uwian nila sa school, hindi mawawalan ng pasalubong.
gaya na lamang nito.
Itinabi nya saakin ang platong pinag lagyan nya ng pagkain. masayang kumakain ako,
Sya naman ay nakatitig lng saakin. Tumingin ako sakanya at ngumiti.
"Ang sarap!" sabi ko.
Ngumiti sya pabalik saakin.
"Aalis ako" nasabi nya na lang.
"Maaga pa ah" dati kasi tulog na ako bago sya umalis.
"Rose makinig ka" sabi nya at hinarap ako "lilipat na kami ng bahay, pero pangako babalikan kita after 5years! Antayin mo lang ako" anyang malungkot
Hindi ko parin makuha ang sinasabi nya
"Aalis kami ng bansa"
