Don't tell anyone! [Dutch]

6) Je wilt geen vrienden met mij zijn.

Raven zit in de boom voor het meer. Tranen druppelen op de grond. Snikkend kijkt ze naar haar, arm full moon is a weakness staat er diep ingekerfd. Dan hoort ze iemand achter zich bewegen, snel veegt ze haar tranen weg en draait ze zich om. "Rave", zegt hij. Het is Fred, "gaat alles goed?"
Raven kijkt sip, "de hele school weet dat ik een monster ben, het gaat prima!"
"Je bent geen monster",
,"Fred",
,"wat?"
"Deze discussie hebben we al gehad, ik ben een monster",
"nee dat ben je niet",
"jawel",
"nee",
,"dat zeg je alleen maar om me op te vrolijken"
"als jij echt een monster was, waarom ben ik dan bevriend met jou",
Raven haalt haar schouders op "weet ik veel."
"Omdat je gewoon een leuk meisje bent!"
"Zo leuk vind ik mezelf anders niet",
"maar ik en George wel.
"Waar is George dan?",
"hij is de studenten aan het overtuigen dat je niemand kwaad wilt doen."
Raven zucht, "dat gaat hem toch niet lukken",
"we zullen het zien."
"Ik moet mijn vader spreken", 
"waarom?" 
"Ik wil hier weg!" Raven kijkt naar beneden, ze veegt haar tranen met een snelle beweging van haar wangen af. Fred en George hadden altijd wat te zeggen, moesten altijd overal op reageren, konden overal het positieve van inzien, maar Fred wist niet wat te doen. Hij pakt een tak vast en trekt zichzelf omhoog om de boom in te klimmen maar Raven duwt hem terug. "Fred je wilt geen vrienden met me zijn", Fred negeert het en klimt toch in de boom om naast haar komen te zitten. Hij kijkt opzij recht in haar ogen die een rode ondertoon hebben van het huilen. Raven kijkt hem aan, ze voelt haarzelf zo bloot ze wilt niet dat hij haar zo ziet, niemand mag haar zo zien. Raven springt uit de boom en loopt weg richting het kasteel. George was net naar buiten komen rennen om te kijken of alles goed ging, maar Raven geeft geen kick wanneer ze hem aan de kant duwt als hij voor haar gaat staan. Voordat ze naar binnen gaat kijkt ze nog even achterom, Fred is naast zijn identieke broer komen te staan.
"Wat heb je gezegd", hoort ze George vragen.
Fred haalde zijn schouders op, "niets ergs, ik probeerde haar te troosten." Raven slaat de deur dicht met een klap, ze is helemaal niet boos ze heeft helemaal geen rede om boos te zijn, Fred en George zijn ten slotte haar enige vrienden, of waren. Ze weet het niet. Vrienden maken was Dumbledores advies, en ook al is hij zo'n gerespecteerde, goeddoener, als ze had geweten dat dit zo veel gedoe zou brengen, had ze niet eens gepraat met iemand op school vanaf dag éen.

Ze loopt de gang op en ze hoort gejoel, mensen die het huilen van een weerwolf nadoen, en mensen die blaffen als een hond. "Wees voorzichtig, straks bijt ze je en verspreid ze haar vloek." Raven loopt langzaam, ze kijkt hoe ze elke stap vooruit neemt met naar schoenen die eigenlijk een maat te klein zijn. Iemand duwt haar en ze glijd over de harde stenen vloer. Ze voelt de huid van naar knieën afbranden, en de woorden in haar armen beginnen te bloeden alsof ze er pas ingekerfd waren. Raven krabbelt overeind en klopt een beetje vuil van haar kleren af. De meeste studenten waren al weg gelopen, ze hadden genoeg gezien. Er waren voornamelijk Slytherins en Gryffindors over. Zoals altijd tegenover elkaar.
"We accepteren Raven zoals ze is", roept Hermione en Ginny knikt.
"Bloedveraders" Krijst Draco Malfoy een pestventje twee jaar jonger dan Raven. Een slytherin prefect komt naar voren, je verwacht dat deze niets zou doen omdat deze student een hogere functie heeft. Maar al snel realiseert Raven dat dit dezelfde jongen was die haar zonet op de grond had geduwd. Raven kijkt opzij, ze ziet Dumbledore praten met Tonks, te herkennen aan haar fel roze haar. Dan word ze weer geduwd en valt ze met een plof op de grond, ze klapt met haar nek naar achter en stoot haar hoofd tegen de grond.

Ze opent haar ogen en ziet Tonks knielend naast haar. Ze zit overeind en kijkt haar aan "hai", zegt Tonks met een kleine glimlach en vol medelijden in naar ogen. "We gaan naar huis", Raven wist dat ze Grimmauld Place bedoelde en ze knikt instemmend. Ze pakt Tonks hand, en net voordat ze kunnen verdwijnselen ziet ze een van de tweeling de Slytherin prefect een harde stoot op zijn neus geven.

Thuis aan de keukentafel krijgt Raven een zak met ijs voor haar achterhoofd terwijl mevrouw weasley haar wonden verzorgd. "Remus kan hier elk moment zijn", ze geeft Raven een schouderklopje terwijl ze haar mouw opstroopt om andere wonden de ontdekken. "Meisje wat is hier gebeurt, eerst Harry en nu jij ook al?!" Molly knikt geschokt naar de bloederige woorden, "wat een afgrijselijk mens!" Ze begint haar arm in te smeren met zalf en wikkelt vervolgens net iets meer verband dan nodig, om Ravens arm.

Dan komt Tonks binnen, ze struint een beetje door de keuken en gaat dan tegenover Raven zitten. "Gaat het?", vraagt ze met een bezorgde blik, "Ja, ja" Raven zucht, "kon beter natuurlijk." Nyphandora glimlacht begripvol, "hoorde je wat je vrienden over je zeiden?" Raven denkt terug, inderdaad haar vrienden waren voor haar opgekomen, en de meeste gryffindors stonden aan haar kant, tegenover de mensen die haar neer probeerden te halen. Raven denkt erover na, het woord vrienden, want het is eigenlijk de eerste keer in haar leven dat ze echte vrienden heeft. Dan denkt ze aan haar eerste echte vriendin, Daisy Sloper..

Die nacht word ze wakker gehouden door haar verschrikkelijke gedachtengang. En wanneer ze eindelijk in slaap valt heeft ze weer dezelfde droom. "Ik heb haar niet vermoord!!" Raven heeft het al drieduizend keer gezegd en duidelijk proberen te maken, totdat ze wakker schiet. Remus zit op haar bed, "Gaat alles goed?" ze kijkt naar haar vader terwijl haar ogen nog halfdicht hangen, hij voelt niet eens als haar vader, maar ze is toch wel blij dat ze er een heeft.
"Waarom was ik in een ziekenhuis waar was jij toen ik klein was, waarom heb je Marshall en mij verlaten"
Remus kantelt zijn hoofd een beetje, hij weet niet wat hij moet antwoorden. "Raven?",

"wat?" ze kijkt hem aan, ze is heel slaperig maar tegelijkertijd nieuwsgierig. Remus zucht, "Raven, de orde had me nodig, destijds you know who was zo dichtbij, het overnemen van de wizarding world."

Raven kijkt hem aan en reageert feller dan ze wilde, ze gaat rechter op zitten, "ik ben je dochter, al die tijd heb je niet van je laten horen!" Opeens is ze helemaal niet meer slaperig, ze staat op en Remus kijkt hoe ze een aantal spullen in een oude rugzak propt.

"Raven, wat doe-",

Raven kijkt naar haar vader, ze is boos, vooral gefrustreerd, "Ik wil weg, je had beter gewoon niets van je kunnen laten horen want nu zit ik weer in deze troep!"

Remus staat op, hij probeert Raven tegen te werken, "ik ben er nu toch, ik zou nooit meer weggaan, ik zou-" hij schudt zijn hooft hevig en Raven ziet dat zijn ogen vochtig worden. ",luister ik weet dat ik niet alles goed heb gedaan, dat ik verkeerde keuzes heb gemaakt, en ik wilde dat ik ze kon veranderen, maar het is wat het is en ik ben je vader-"

"Mijn vader ja", valt Raven uit, "Ik kan je niet eens meer herinneren, je hebt me niet eens opgevoed, niemand heeft dat echt gedaan, ze behandelen me allemaal als een Monster in dat gesticht" Raven loopt de kamer uit en slaat de deur achter haar dicht. Tranen prikkelen in haar ogen, maar ze laat het niet toe. Ze is het zat en ze gaat weg.

Ze trekt een aantal stoffige kastjes open en vindt uiteindelijk een bezem waarop ze kan vliegen. "Wat doe je?" ze hoort Sirius praten vlak achter haar.

"Ik ga", zegt Raven kortaf

Voordat Sirius iets kan ondernemen staat Raven al buiten, ze weet niet waar ze heen gaat of kan maar ze stapt op haar bezem en vliegt de straat uit met volle vaart. Ze reist over grote blokken met muggle huizen en muggle gebouwen. De lichtjes zien er werkelijk prachtig uit vindt Raven, die niet probeert te denken aan het tafereel dat zich zo net afspeelde. Naast het suizen van de wind in haar oren hoort Raven nu ook nog een klok, dit moest een of andere kerk in de buurt zijn. Ze telde de slagen, een, twee, drie, en het was stil. Raven kon niet geloven dat het drie uur in de ochtend kon zijn, en dacht toen aan alle dingen die haar wakker hadden gehouden. Een windvlaag knalde haar uit de rechte baan die ze aan het vliegen was, ook duwde de wind haar naar beneden, war ze nogal een opmerkelijk ding vond.

Ze keek naar beneden een tweede keer, iets wat ze geleerd had niet te vaak te doen in de vlieglessen in haar eerste jaar. Madam Hooch had gezegd dat het goed was om je omgeving te inspecteren, maar naar beneden kijken je uit balans kon helpen. Wel merkte ze nu op dat ze veel te laag vloog, misschien zo laag dat Muggles een heks in de lucht zouden hebben kunnen zien. Vlug herstelde Raven zich, ze was nooit echt een slechte bestuurster, zat ook niet vaak op een bezem, maar nu ze het zo deed vond ze haarzelf echt niet slecht.

Het suizen door de lucht als een supersnelle raket, maakte haar hoofd leeg, ook was ze even afgeleid van al de problemen die zich hadden ontwikkeld vanaf het begin van haar nieuwe jaar. Zo zat Raven opgewekt op de oude bezemsteel die ze uit de kast had getrokken. Het enige wat haar weerhield van slapen was het irritante fluitende geluid in haar oor, doordat de wind er zo langsheen suisde, en natuurlijk de koude wind die makkelijk door haar pyjama heen prikte.

Dan bedenkt ze zich, nu ze de kans heeft om te gaan en staan waar ze wilt, kan ze eindelijk Marshall bezoeken,  en hem persoonlijk ondervragen.