Syntax Error

First Chapter

Nagpapacute ba ito?  ulul nimo, Inday. Mas cute pa ako.

"Ikaw talaga. Let's keep on touch. Parang pupunta talaga ako ng ibang bansa ah. Sa Pilipinas pa din ako titira, Inday. Wala pa akong passport kaya hindi mo rin ako mamimiss".

"Mamimiss kita kahit nandito ka lang sa Pilipinas. Sige beh, basta you have to text me everyday, ah?"

"Heh. Ano kita? Jowa?"

Pero nagmamakaawa siya. Well, I guess there is no other choice.

"Fine".

"Great! So, Gala tayo sa weekends, ha?"

"Sure".

"Yieee! I will miss you, beh," yinakap niya ako. I hugged her back.

"Mamimiss din kita, Niea," kumalas ako sa yakap at inilagay na sa isang malaking box mga gamit ko. "Sige na beh. Bye!". Papalayo na ako sa mesa ko.

"Bye, beh! Saturday, ah," sigaw niya habang nagwi-wave sa akin.

"Sa SM Cebu, diba?"

"Oo!"

"Sige. Kita tayo doon sa Miniso alas diyes ng umaga".

"Sige, beh! Ingat".

"Likewise!"

Ang bigat naman ng kahon na 'to. Sa bagay marami din naman akong gamit na nakalapag sa table ko. Planners, calendars, etc. Organized kasi akong tao. While I'm getting out of this place, people kept staring on me. Parang nakikita ng kriminal. Well, totoo naman, I guess I'm a criminal in a different way. Yumuko nalang ako at dali-daling lumabas.

"Good morning, Ma'am. Saan po punta niyo?" tanong ng security guard.

"Ah. I resigned," I replied. Nakayuko pa rin ako. This is so humiliating because they know me as a hardworking journalist, pero ngayong nagreresign ako, they will surely suspect that I caused trouble o ano pang mga kabalastugan iyan.

Hindi na sila sumagot at naglakad na ako papalayo.

Saan naman kaya ako magtatrabaho nito?

Napabuntong-hininga ako. Hindi ko namalayan na nandito na pala ako sa gilid ng kalsada. For sure, walang magpapasakay sa akin na jeep kasi ang laki ng kahon na dala ko. I guess I have to take a taxi nalang. May dumaan naman at agad ito nagpara. Binuksan ko 'yong trunk ng taxi. At iniligay doon ang box.

"Kuya, sa Molvel Apartment"

"Sige, Ma'am".

Sumakay ako sa loob. Kinuha ko 'yong phone ko sa bulsa at nakita ang message ni Mama.

From: Mama Globe

Nak... and2 si Joshua sa bahay. pnta ka na d2 hinahanap ka.

Naku. Ano naman kaya ang nasa isip nong tiyanak na iyon at pumunta pa sa bahay? Alam niya namang paminsan-minsan nalang ako umuuwi sa amin dahil sa step-dad ko.

"Change of plans, Kuya. Sa Requias Subdivision nalang po tayo pumunta," giit ko.

"Sige, Ma'am".

Kinuha ko nalang earphones ko at ipinasok sa headphone jack ng phone ko.

Hindi pa rin maalis sa utak ko 'yong pagpapaalis sa akin ni Mrs. Palima. Nalaman na niya mga sekreto ko na ano— basta! I really don't want to talk about it.

Nilibang ko na lang sarili ko sa pakikinig ng K-pop music. Noong narinig ko na lahat ng K-pop, sinunod ko 'yong music ni Billie Eilish. Dahil feel ko magdrama ngayon at masyadong hate ko si self, pinatugtog ko 'yong kantang Idontwannabeyouanymore.

Don't be that way,
Fall apart twice a day.
I just wish you could feel what you say.

Show never tell,
But I know you too well.
Got a mood that you wish you could sell.

If teardrops could be bottled,
There'd be swimming pools filled by models.
Told a tight dress is what makes you a wh*re.

Relate na relate talaga ako dito. Hindi ko talaga gusto sarili ko. Masyadong awkward, pangit at masama 'yong ugali. At madrama pa pala.

"Dito nalang, kuya," sabi ko. Tinignan ko 'yong meter. Nakalagay 'yong babayran ko which is Php 195.

"Sure ka diyan, Ma'am? Hindi na ba tayo papasok sa gate ng subdivision?"

"Ay hindi na po. Salamat," sabay abot ng pamasahe ko sa kanya. Pagkatapos pumunta ako sa likuran ng taxi at kinuha 'yong kahon sa trunk.

Nagdrive na si kuya at ako naman pumasok sa gate.

"Magandang hapon, Ma'am," bati ng security guard na si kuya Henry.

"Magandang hapon din, kuya Henry".

Naglakad ako papuntang block namin. Miss ko pa din naman pamilya ko at ang bahay kahit nandoon ang stepfather ko.  Hindi kasi kami magkasundo kaya napilitan akong maging independent woman at nagrent ng apartment malayo-layo dito.

Hindi ko namalayan na nasa labas na ako ng gate namin. Agad kong pinindot 'yong doorbell.

May bumukas sa pinto at lumabas naman si Joshua.

"Babyyyyy! Nandito ka na yehey!" sigaw niya na parang bata.

Napakunot-noo ako sa kaniya. Hindi pa rin nagbabago tong tiyanak na'to. Makulit pa rin kahit papaano.

"Miss na kita, babbyy," sabay kuha niya ng box na hawak ko at inilagay sa tabi tsaka ako niyakap.

"Woiiii! Ayan ang dahilan kung bakit tayo napagkakamalang mag-shota," sigaw ko sa kanya habang yakap pa din ako. Tibay nito ah!

"Eh hindi ba?" kunwaring mangiyak-ngiyak niyang sabi.

"Hindi," seryoso kong sagot. "We're just friends," dugtong ko pa.

"OUCH! MASAKIT!" sigaw niya habang nakahawak sa dibdib niya.

"Drama mo! Umalis ka sa harapan ka. You're blocking the way".

"Tsk. Akala mo talaga kagandahan," bulong niya. Vovo nito! Ito lang 'yong bulong na malakas.

"Nahiya naman ako sa iyo, dong. Gwapo ka ba?"

"Yes po," sagot niya habang nagthumbs-up.

"Ah SML?"

"Nagtanong ka, sumagot lang ako. Bastos nito".

"Matagal na. Alis ka diyan. Papasok na ako," akmang pipihitin ko na 'yong doorknob ng biglang....

"Sige. Papapasukin kita," bulong niya sa tainga ko.

ANIMAL 'TONG  HAYOP NA TO!

Nakangisi naman siya nang nakakaloko.

Bwesit ka! Hangal!

"Manyakis ka!" sigaw ko. As in sigaw na sigaw mukhang umabot 'yong boses ko sa Block 68 Lot 90 ganern.

"Ako? Manyakis? Hindi no. Baka ikaw! Iba 'yong nasa isip mo eh".

Inirapan ko siya. Agad akong pumasok sa bahay at batid ko naman na sumunod siya sa akin. Alam ko namang may gusto siya sa akin. Pero I only see him as a friend.