HE=MY FIRST LOVE [ကိုယ့်အချစ်ဦး ](Completed)

အခန်း (၁၅)- ဝန်ခံချက်

မင်းစက်ကဆေးခန်းထဲကိုပြန်ဝင်သွားလိုက်ပြီး ခုံတန်းလျားလေးပေါ်မှာတင်ထားခဲ့တဲ့ ကျောပိုးအိတ်အနက်ရောင်လေးကို ကြိုးတစ်ဖက်ကနေဆွဲကိုင်လိုက်ကာ လွယ်မည်အပြု ဟန်လင်းထက်ကလေပြေညှင်းလေးတွေကဲ့သို့တိုးညှင်းစွာရောက်ချလာခဲ့ကာ သူ့လက်ထဲကကျောပိုးအိတ်နဲ့ထီးကို ချက်ချင်းပင်ဆွဲယူသွားလေသည်။
ပြီးတော့ သူ့ကိုအေးစက်စွာတစ်ချက်ကြည့်လာပြီးနောက် ဘာစကားမှမဆိုဘဲဆေးခန်းထဲကနေလှည့်ထွက်သွားတော့လေ၏။

မင်းစက်လည်းခုန်ပေါ်ကနေပြုတ်ကျထားတဲ့ဒဏ်ကြောင့် ထော့နဲ့ထော့နဲ့ဖြစ်နေတဲ့သူ့ရဲ့ခြေထောက်တွေဆီကနာကျင်မှုတို့ကိုတောင် ဂရုမစိုက်အားပဲ ခြေထောက်တွေကိုအတတ်နိုင်ဆုံးခပ်သွက်သွက်လှမ်းလိုက်ပြီး ထွက်သွားပြီဖြစ်တဲ့ဟန်လင်းထက်နောက်ကိုအမှီလိုက်သွားရတော့သည်။

ညနေခင်းနေကယွင်းနေပြီမို့ တိမ်စိုင်တိမ်လိပ်တို့ကလိမ္မော်နီရောင်သန်းနေပြီးငှက်ကလေးများတောင်နေဝင်အိပ်တန်းတက်လို့နေလေပြီ။ဆည်းဆာလေညှင်းလေးက တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကြား ပွတ်ကာသီကာနဲ့တိုက်ခတ်လာခဲ့ကြကာ Decemberလလယ်ရောက်ပြီဆိုတော့ အရိုးခိုက်အောင်အေးစိမ့်တဲ့ဆောင်းလေအေးတို့ကတစ်ချက်တစ်ချက်မြောပါလာလျက်။

တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ဖြောင့်တန်းသောနောက်ကျောဘက်အနေအထားကလည်း တိုက်ခတ်လာတဲ့ဆောင်းလေအေးတို့ထက်ပင် အဆပေါင်းများစွာအေးစက်နေတဲ့အငွေ့အသက်တို့ကို သူ့အားပေးစွမ်းလို့နေသည်။

အဆောင်ပြန်လမ်းတွင် မင်းစက်ကလည်းစကားစပြောခြင်းမရှိသလို ဟန်လင်းထက်ဘက်မှလည်း တစ်ခွန်းတစ်လေမျှထွက်ဟလာခြင်းမရှိ။ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားကတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်သားအသံဗလံတို့ကင်းမဲ့နေခဲ့သည်။

သစ်ရွက်ကြားလေးတွေဆီဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်သွားတဲ့ သစ်ရွက်အချင်းချင်းပွတ်တိုက်သံတရှဲရှဲမှအပ အဆောင်ပြန်လာတဲ့ကွန်ကရစ်လမ်းတစ်လျှောက်လုံး တစ်စုံတစ်ရာမှ အသံပြုခြင်းမရှိခဲ့ပေ။

ထို့နောက်နာကျင်မှုကြောင့်ထွက်ကျလာတဲ့ငြီးငြူသံတစ်သံကအသံတုံးမြင့်မြင့်နဲ့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့လေထုအလယ်ဖောက်ထွက်လာခဲ့ပေသည်။