Μισώ να σε αγαπώ

Κεφάλαιο είκοσι

Έξι μέρες. Έξι βασανιστικά μεγάλες μέρες. Μέρες μελαγχολικές, μέρες άδειες χωρίς το γέλιο του, το ήχο της φωνής του, τις αγκαλιές και τα πειράγματα του. Μέρες που η απουσία του κάνει κρότο. Μέρες που και εγώ ίδια απορώ αν στα αλήθεια ζω ή απλά αναπνέω. Κάτι τέτοιες μέρες πνίγομαι από τα συναισθήματα μου, όλα εκείνα που ένιωσα κι νιώθω για εκείνον. Όλα εκείνα που τα καλύπτει το πένθος και η θλίψη.

Η ημέρα της κηδείας ήταν μια από τις δυσκολότερες της ζωής μου. Τίποτα δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει για αυτό. Ακόμη και ο Αλέξης που είχε πει τόσα την ίδια μέρα με το χαμό του αγαπημένου μας φίλου, δεν ήταν εκεί. Η κενή θέση ξεχώριζε μέσα στο πλήθος των συγγενών που πενθούσαν και δάκρυζαν στο άκουσμα του ψαλμού του παπά. Αφήνω ένα δυνατό αναστεναγμό και η καυτή μου ανάσα θαμπώνει τον καθρέφτη του μπάνιου.

Κοιτάζω την αντανάκλαση μου και το κορίτσι που βλέπω δεν είναι το ίδιο με αυτό που ήξερα. Ο καθένας θα μπορούσε να διακρίνει το πάγο και τον πόνο στο βλέμμα μου. Τα μαλλιά μου είναι θαμπά και άτονα, γεμάτα κόμπους αφού πάνε μέρες από τότε που τα χτένισα. Το σώμα μου αδύναμο και ταλαιπωρημένο από τις τόσες μέρες αϋπνίας. Κάθε εκατοστό επάνω μου είναι απόδειξη πως δεν είμαι δυνατή πια. Έσπασα και συνεχίζω να σπάω κάθε μέρα και κάθε λεπτό που δεν τον έχω δω.

Ξαφνικά το κινητό μου αρχίζει και βουίζει ξανά, κοιτάζω την οθόνη και το όνομα του Άρη φωτίζεται. Επι μέρες αποφεύγω να τον μιλήσω καθώς δεν είχα καμία όρεξη να δω ή να μιλησω σε κάποιον. Μόνο που τώρα πρέπει να πάω και σε κάποιο από τα μαθήματα γιατί αργότερα θα έχω πρόβλημα. Βγαίνω από το μπάνιο και αμέσως γλιστράω μέσα σε ένα από τα πιο φαρδιά μου φούτερ και ένα παντελόνι. Σηκώνω την τσάντα μου από το πάτωμα κι την περνάω στον ώμο πριν φορέσω τα αθλητικά μου.

Παίρνω τα κλειδιά από το τραπέζι της τραπεζαρίας κι γυρνώντας προς τα πίσω, ρίχνω μια τελευταία ματιά στον άδειο χώρο του διαμερίσματος. Τα πάντα μέσα σε αυτό το σπίτι είναι μια υπενθύμιση του όσα ζήσαμε, αν κι ήταν μονάχα λίγες στιγμές, για εμένα σήμαιναν πολλά. Βγαίνω έξω και αφού κλειδώνω, κατεβαίνω κάτω. Την στιγμή που πατάω το ποδι μου έξω από την πολυκατοικία, ένα κρύο αεράκι με περιβάλει. Εισπνέω τον καθαρό αέρα και για πρώτη φορά νιώθω το μέσα μου να ηρεμεί.

Περπατάω προς το Παμακ και το πρώτο πράγμα που βλέπω όταν μπαίνω μέσα στο κτίριο είναι ο Άρης. Τα μάτια του λάμπουν στην παρουσία μου και πριν καν το καταλάβω το σώμα μου συγκρούεται με το έδαφος και αυτόν από επάνω μου.