လိ​ေမၼာ္​သီး 🍊 လိ​မ္မော်​သီး 🍊

Love me more 💛

"Hun "

စူပုပ္​ပုပ္​နဲ႔ အနားကပ္​လာေတာ့
သူမ်က္​ခံုးပင္​့သြားရသည္​။

ခုနက သင္​တန္​းကႀကိဳလာတည္​းက
မ်က္​နွာမေကာင္​းတာသိသည္​။

အိမ္​ေရာက္​မွ ေခ်ာ့ေမးဖို႔ ႀကံထားကာ
စူပုပ္​ၿပီး သူ႔ေဘးခံုမွာ ကပ္​သပ္​လိမ္​ဖယ္​ၿပီး
ျပန္​ပါလာသည္​့ ဒီပုကိ်ေလးကို
သူ႔မွာ အရိပ္​တၾကည္​့ၾကည္​့ျဖစ္​ခဲ့ရသည္​။

အခုေတာ့ အိမ္​ေရာက္​လို႔ သူအဝတ္​လဲဖို႔
ႀကံကာရွိေသး။
သူ႔နားလာကာ သူခြၽတ္​လ္​ုိက္​သည္​့
ကုတ္​အက်ႌကိုဆြဲယူရင္​း စကားစလာခဲ့ၿပီ။

"ကြၽန္​ေတာ္​ သင္​တန္​းမတက္​ခ်င္​ေတာ့ဘူး။"

စိတ္​အေျပာင္​းအလဲျမန္​သည္​့ ကေလးငယ္​က
ဘာျဖစ္​လာျပန္သလဲေလ။

ရွပ္​အက်ႌျကယ္​သီးျဖဳတ္​လက္​စကို
ဆက္​မခြၽတ္​ျဖစ္​ဘဲ ပိကိ်ေလးကိုသာ
လက္​ကဆြဲၿပီး ကုတင္​မွာထိုင္​ေစရသည္​။

"ကဲ ဘာလို႔တုန္​း။
အဲ့သင္​တန္​းက Han ေလး တက္​ခ်င္​တယ္​ဆိုလို႔
ကိုယ္​ထားေပးတာေလ။"

အ္ိမ္​မွာေနရတာ ပ်င္​းလို႔ JongIn တို႔ဆိုင္​မွာ
ဝင္​လုပ္​ခ်င္​ပါသည္​ဆိုလို႔  လႊတ္​ေပးရသည္​့အျပင္​
Piano သင္​တန္​းတက္​ခ်င္​သည္​ဆိုတာေၾကာင္​့လဲ
သူရံုးသြားတဲ့လမ္​းနဲ႔ လမ္​းသင္​့တဲ့ သင္​တန္​းမွာ
အပ္​ေပးထားခဲ့တာ။

တက္​တာပဲ တစ္​ပတ္​ရွိၿပီ။
ဘာသံမွ မၾကားရဘဲ အခုေနာက္​တစ္​ပတ္​က်မွ
ဘာျဖစ္​ျပန္​သည္​လဲမသိ။

"ဟုတ္​ေတာ့ ဟုတ္​တယ္​ ေလ။
အရင္​က တက္​ခ်င္​တာ.....
အခုက် အျမင္​ကက္​လို႔ မတက္​ခ်င္​ေတာ့....တာ။"

ကုတင္​ေပၚေျခတြဲေလာင္​းထိုင္​ရာကေန
သူ႔ေရွ႕ ဒူးတစ္​ဖက္​ေထာက္​ထိုင္​ေနသည္​့
Sehun ပခံုးကို လက္​က ဆုပ္​ကိုင္​ထားရင္​း
မ်က္​နွာက စူပုပ္​ေနဆဲပင္​။

"ဘာကိုအျမင္​ကက္​တာတုန္​း
ဘယ္​သူက Han ကို အနိုင္​က်င္​့သလဲ။"

စိတ္​ပါလက္​ပါ မာန္ပါပါနဲ႔
ခပ္​တင္​းတင္​းေမးလိုက္​ေတာ့
သူ႔ကို အားကိုးလာသလိုမ်ိဳး
သူ႔လည္​ပင္​းကို လက္​ဝါးနွစ္​ဖက္​နဲ႔ အုပ္​ကိုင္​လာၿပီး
ေျခေထာက္​ေတြကပါ သူ႔ရင္​ဘက္​နားကို
သိုင္​းခြလာသည္​။