Chapter 4

39 1 0
                                    


"Veronica!!! Veronica!!!" Sigaw ni Roger at kung saan tumingin tingin.

"Roger?! Roger!!!" Sigaw naman pabalik ng dalaga nang marinig ang boses ng binata.
She didn't stopped walking until she saw him running towards her.

"Veronica! Where on earth did you go? I'm looking for you for the whole time."
Pag aalala ng binata.

"Weh? Talaga? Hinanap mo ko? Edi shing! Umuwi na tayo, salamat nalang sa ginawa mo. And by the way... May nakita akong lalake dun." Sambit at natigilan ang binata sa narinig.

"What? Lalake?" Kunot nuong tanong pa nito.

"Yup, And First he looks so creepy but then, I'm already embarrassed and mad at him." Paghinga niya ng malalim at nag cross arms.

"Why? Did something happened?"

"Sasabihin ko ba kung wala? Of course meron."
She rolled her eyes.
Tumaas ang kilay ng binata at tinignan siya ng masama bago ito naunang umalis.
"Whoy! San ka pupunta? Iiwan mo ko dito?"

"Edi sumunod ka, Alangan namang buhatin pa kita pauwi?" pilosopong sagot nito.

"Sorry!!!" Pahabol na sigaw ng dalaga nang medyo malayo na ang agwat nila sa isa't isa.
He sighed and ignored her.

_________________

"Dad!" She shouted and rans towards her dad and hugged him.

"It's too early pa naman, Veronica? Bakit ang aga ng pag uwi niyo? Wait... here, take this and go shopping." Sabi ng dad niya sabay abot sa pera.

"No, Dad! We need that not for shopping but as a backup for our foods." Pagtanggi niya.

"No! We still have alots of money here, Anak. Just take this." Pamimilit ng dad niya.
She ignored him and walks away, tumungo siya sa bakuran at umupo sa duyan.

"What's wrong? Gusto lang naman ng dad mo na hindi ka mabored dito, He only cares about you." Rinig niyang sabi ni Roger.

"Stop teaching me lessons, but you are, right. He only cares about me. But when mom's still alive? He only cares for himself, mom died because of him. He buys alots of illegal drugs and the worst part was the seller was a Vampire and this Vampire was his Bestfriend. I hate it... i hate everytime I remember what had happened and I wanna go or do something memorable just to forget what was happened." Naiinis niyang kuwento.

"Stop being so dramatic, wala tayo sa L.A . Kung gusto mong makalimot go to School with me tomorrow, dahil makakalimutan mo talaga ang mga nangyari pagkalabas mo dun"
He smiles like a devil and curiosity filled Vera's face.

"Wow, ano yun? Magic? Sana nga may potion akong makita dun pampalimot sa mga nangyari o kahit sana magka amnesia man lang ako." Sabi niya habang nakatingin ng diretso sa gubat.

"Ok? Meron akong alam at siguradong yun nalang ang iisipin mo habambuhay kung makakatakas ka pero kung hindi, sadly, your father will miss you forever." He pouted at her.

"What do you mean? Ano yun? Patayan?"
Natatawang tanong ng dalaga.

"Parang ganun na nga." Kibit balikat na sagot ng binata.
At kumunot ang nuo niya.

"Kalokohan." She smirked and walks towards the entrance way to the forest.

"And where are you going?"

"Can't you see? Sa Loob ng Gubat at babalikan ang mokong na lalakeng kasing puti ng harina ang katawan."

"What? Hey! Don't you ever go right there? Magdidilim na. And baka mawala ka."

"Stop being so overreacting, we're not in L.A . At saka may bahay naman siya dun, mas maganda pa sa bahay niyo dito, and pwede narin sigurong makikain nalang ako dun o di kaya makitulog."
Pagmamatigas pa niya. She saw how his eyes darkened while walking towards her, then he grabs her arm and pulls her back to the house.
"Hey! Ouch! Ano ba?! Bitawan ma nga ako! Nasasaktan ako!" Sigaw niya dahil sa mahigpit na pagkakahawak ng binata sa pulsuhan niya. Her eyes lightened as fire at pinilit na kumawala ang kamay nito sa kamay ng binata. "ANO BA?!" Sigaw niya at malakas na hinawakan ang kamay hanggang sa bumaon ang kuko niya sa balat nito. His eyes widened for what she did at agad na binitawan ang dalaga. She slapped him, yes she did. Hard. "What the fuck are you doing?! Don't you ever stop me sa kung anong gusto kong gawin dahil hindi mo ko pagmamay ari!!" Galit na sabi niya at saka umalis.

"No!!! Veronica! I'm sorry! Please! Don't go there! Dumidilim na! Masyadong delikado!"
He shouted pero nagbingi bingian ang dalaga at pinagpatuloy ang paglalakad.

_____________

"Tss. Did he just apologized? He's so weird! But i guess i gotta go back and say Sorry? Ah No! Stop, Veronica! Sinaktan ka niya, then why would you forgive him? He don't even owns you, but look how he act infront of you! He's so rude." Naiinis na kausap niya sa sarili.

"Oh... Hey beauty, Looks like you had a bad mood huh?" She heard that gentle voice from the front door of the white house na nasa likuran niya ngayon. Nilingon niya ito at ngumiti ng puno ng sarkasmo.

"Oh Hi there, mr. harina! Wassup? Mukhang mang iinis kana naman ah!" Taas kilay niya itong tiningnan habang ito naman ay nakangiti lang na parang baliw.

"Something happened? May nakaaway ka ba?"
He ask with his deep gentle voice.

"Bakit mo naman tinatanong? Hindi naman kita kilala." Then she rolled her eyes at him.

"It's getting dark, beautiful. Maybe you should go home. Delikado, baka mapahamak ka pa dito."

"Oh... mas mapapahamak pako pag umuwi ako ng bahay."

"Why?"

"Nagka pisikalan kasi kami ng anak ng nagmamay ari ng tinitirhan namin, baka pagalitan pa ako ni dad nun. Nakakainis kasi eh! Kung pigilan at hilain ako, akala niya pagmamay ari niya ako. Well, over my dead body, I will prove them all that he never owns me. And No one owns me."
She fumed.

"Ok... saan ka ngayon pupunta?"

"Papasukin mo nga ako sa bahay mo." Sabi niya at hindi nagdalawang isip na pasukin ang bahay niyo. Nalaglag ang panga niya nang makita ang nasa loob ng bahay.
"What the hell was this? Is this real? Puro kahoy lahat ng gamit mo? Pero infairness ang gaganda ng mga collections mo ha... they look so real, mga bungo ng tao at mga langis? Wait- albularyo ka ba?" He just laugh because of her question and face that was full of curiosity and amazement.

"Thanks. But All of these were real." Simpleng sagot niya sa dalaga.

"Aah ang ganda naman buti dito legal ang magkolekta ng mga bungo ng bangkay."

"I guess i must take you home."

"What? No! I'm not going home! Dito nalang muna ako, mas maganda kasi dito... by the way gusto ko yang makeup mo ha... pwedeng pakilagay din sa mukha ko? Ang those rosy red lips? I like it!" She said with full of amazement.

"What? Makeup? This is not a makeup tho. My face is real."

"Real? Weh? How about your lenses huh? Real ba tawag diyan? At susuot kana nga ng pekeng kulay ng mata, sana bumili ka nalang ng hindi halata. Meron namang kulay Green diyan, may brown din para di masyado halata, at kulay blue! Bakit pula? Mukha kang bampira na tuloy yang mukha mo." He just laughs at her comments while Veronica could see his deep dimples at the side by side of his face. "Anong nginingiti ngiti mo diyan? Pasalamat ka cute ka. Ano ba? Stop smiling, you look like a jerk."

"Fine." Sabi niya sa isang madilim na boses.

"Uyy, Galit ka?"

"Go home." He said and pulls her out of his house.

"Hey wait! Let me sleep in there!"

"Isa lang kwarto ko, at wala nang bakanteng matutulogan dito."

"Edi sa kama mo! Patabihin mo ko!"

He quietly laughs at what she just said.
"Nagpapatawa ka ba? Tayo? Magtatabi sa iisang kama? Nako, hindi ko kaya! Pasensya na!"

"Sige na! Uuwi naman ako bukas eh!"

"Sorry, I can't stop myself from doing such a dirty thingy if we slept in one bed, beauty."
Nakangiting sabi nito habang nakasandal sa pintuan at nakacross arms.
Then she glared at him.

________________

Yo! Enjoying this chapter? If you do... smash that star below, and proceed to the next chapter. Byebye!

•| Her Warm Blood |•Kde žijí příběhy. Začni objevovat