"Önemli bir mesele."
Omuzlarından tutup sandalyeye oturttum.Ben de karşısına geçtim.
"Aybars,ne oluyor annecim?"
"Anne özür dilerim.Ben sana uzun zaman önce söylemeliydim ama cesaret edemedim.Seni bir de bu konuda endişelendirmek istemedim ama gerçekten benim bir suçum yok.Böyle olmayı ben istemedim."
Kendimi tutamayıp ağlamaya başladığımda annem iyice telaşlanmıştı.
"Aybars ağlama ve düzgünce anlat."
"Anne ben eşcinselim."
"Biliyorum."
Ne?
"Nasıl biliyorsun?"
Bana tokat atmasını bile beklerdim ama bu tepkiyi vermesini beklemezdim.Bunca zamandır ona yalan söylediğimi biliyor muydu yani?
"Sen liseye geçene kadar farketmedim.Sadece karşına hoşlanacağın birinin çıkmadığını düşündüm.Çünkü bana hiç birinden hoşlandığını söylememiştim.Sonra sen liseye geçtiğinde bazı değişiklikler farkettim."
"Nasıl değişiklikler?"
"Aybars duygularını saklama konusunda tam bir beceriksizsin.Yüzüne bakan bir insan anında her şeyi anlayabilir."
Bir kaç haftadır anlamıştım ki bu kesinlikle doğruydu.
"O çocuğa farklı bakıyordun.Oğuz ve Emir'in aksine ona bakarken gözlerin parıldıyordu.Birkaç kere evimize geldiğinde farkettim.İlk böyle şeyler düşündüğüm için kendime kızdım ama birden ayrılık acısı çekmeye başladığında her şey netliğe kavuştu."
"Ben ayrılık acısı çekmiyordum."
"Bana bak!Zaten bana gerçeği daha şimdi söyleme cesaretinde bulunduğun için sana kızgınım.Yalan söylemeye devam etme.Aybars bana neden söylemedin annecim?Ben seni sırf bu yüzden sevmekten vazgeçer miyim?"
Ağlamam iyice şiddetlendiğinde anneme sarıldım.Onu çok seviyordum.
"Ben çok korktum.Benden nefret edeceğini,iğrenebileceğini bile düşündüm."
"Kaldır kafanı.Bak beni de ağlatacaksın.Benim senden başka kimsem yok Aybars.Bu yüzden bana seni üzen şeyleri anlat.Gökdeniz'le ne probleminiz var?"
Nasıl her şeyi bilebilirdi?Ona anlatmalı mıydım?
"Bir şey yok.Biz senin düşündüğün gibi şey değiliz."
"Sevgili değilsiniz.Aybars ilk ben de zorlandım.Senin eşcinsel olduğunu kabullenmek istemedim.Bu konuda yalan söylemeyeceğim.Sorunların olduğunu görebiliyorum ama her ne olursa olsun annen senin yanında.Anladın mı beni?Benim küçük bebeğimi kimse üzemez."
"Bebek değilim ben."
Annem kahkaha atıp tekrar bana sarıldı.
"Hadi yemeğimizi yiyelim."
Yemeğimizi sessiz bir şekilde yedik ama ortamda huzur vardı.Ben anneme nihayet söylediğim için rahatlamıştım.O da artık ına açıkladığım için mutlu olmuştu.
