Luscious Gods 2: Zeus, The Gorgeous Businessman

PROLOGUE

Puerto Rico

“ANAK.”

Makulimlim ang mukhang pumasok si Hades sa loob ng bahay ng amang si Manuel. Iyon ay kung mag-ama nga ba talaga ang ugnayan nila ng lalaki.

Mula sa Pilipinas ay pinalipad niya ang kanyang private jet patungo sa bahay nito sa Puerto Rico. Ito ang namamahala ng mga business nila sa bansang iyon kaya doon na ito naka-base kasama ang mas nakababata niyang kapatid na si Athisa.
Napasugod siya roon matapos siyang puntahan ng isang Emperor Zeus Hawkins sa mansyon niya sa Batangas kung saan siya nag-settle sa piling ng asawa niyang si Stacey at sa parating nilang anghel.

Si Hawkins ang kaisa-isang anak—supposedly—ng kamamatay niya pa lang na manager na si Sid Hawkins.

Hades was once the brightest Hollywood singer of his generation. Sinasamba. Tinitilian. Iniiyakan. Kinababaliwan. Until he decided to leave his old life for the family he finally had. Masaya na siyang maging local celebrity sa bansa. Kahit pa lagi pa rin siyang kinukulit ng mga kaibigan niya sa Hollywood na bumalik doon para mag-perform, pinaninindigan niyang masaya na siya sa buhay niya ngayon. Narating niya na ang rurok ng tagumpay. Naabot niya na ang lahat. Ngayon naman ay gusto niya nang mag-settle, malayo sa camera at maging isang mabuting haligi ng tahanan para sa kanyang mag-ina.

His life was going smoothly, until that Emperor Zeus came into his house, telling him that he was his brother. Na anak siya ng manager niyang ni sa hinagap ay hindi niya na-imagine na kamag-anak niya.

Napahigpit ang hawak sa kamay niya ng asawang si Stacey. Noon niya lang naalala na nasa tabi niya pala ito. He was spacing out the whole time. Hindi niya na nga namalayan na narating nila ang Puerto Rico nang hindi man lamang siya nakakaidlip.

“Good morning, Dad,” magalang na bati ni Stacey sa kinagisnan niyang ama nang mapansin ng babae na hindi man lamang siya natitinag sa pagkakatitig sa matanda.

“Good morning, Stacey,” nakangiting bati rin ng ama niya matapos magmano rito ni Stacey. Base sa tingin ng matanda, mukhang alam na nito na hindi maganda ang magiging takbo ng usapan nilang dalawa pero mas pinili pa rin nitong maging kalmado.

Iginiya sila ni Manuel hanggang sa living room at naupo sa sofa. Halos walang nagbago sa bahay nila roon, maliban na lang sa iilang muwebles na mukhang nakatuwaan na naman nitong bilhin. Hindi niya rin nakita ang anino ng kapatid sa bahay na iyon ngunit ni hindi niya magawang magtanong kung nasaan ba ito.

“Sid’s son came to my house,” diretsa niyang sabi sa ama. “Kapatid ko raw siya.”
Napabuntong-hininga ang kinikilalang ama. Bakas ang lungkot sa mukha nito.

“Alam kong darating ang araw na kakatok ka rito at tatanungin ako tungkol sa bagay na 'yan.”

Nagsalubong ang mga kilay niya. “Dad, ano ba 'to?”

“That young Hawkins is telling the truth. Anak ka nga ni Sid...” Humigit ito ng isang napakalalim na buntong-hininga. “Hindi ka namin anak ni Cardelia.”

“Increible!” kasunod niyon ay ang mura niya sa wikang espanyol. “Paano nangyari 'yon? Ano bang sinasabi ninyo?!”

Napakapit naman sa kanya ang asawa. “Sweetheart, calm down. Let your dad explain everything.”

Iyon ang ginawa niya. He did everything to calm his nerves, even if that was the hardest part of all.

Tumingin sa malayo si Manuel. “Three decades ago, kumatok sa bahay namin si Sid, dala-dala ka. He said he couldn’t afford to raise you as his own child. Anak ka niya sa ibang babae. Filipina rin ang nanay mo, but she died while giving birth to you.

“Sid was already married to Paraluman Garcia, also a Filipina broadway singer. Hindi nito alam ang naging pagtataksil ni Sid. Kinailangan niyang iwan ka sa amin. We accepted you because during that time, Cardelia could not bear a child inside her womb.”

Marahas niyang naihilamos ang dalawang palad sa mukha. Hindi niya naiintindihan. Hindi kayang i-digest ng sistema niya ang pinagsasabi ng lalaking kinagisnan niyang ama. All this time, manager lang ang tingin niya sa tunay niyang ama?

“Sid, that bastard... He loves Filipina women,” natatawa ngunit malungkot na pagpapatuloy ni Manuel. “He had an affair with random Filipina women, including your mom. She was residing at New York at sa pagkakaalam ko, she was trying her luck to be an international model during that time, pero maagang naputol ang pangarap nito nang mabuntis siya ni Sid.
“Pero kahit hindi ka nanggaling sa amin, kahit hindi ka namin laman at dugo, itinuring ka naming tunay na anak,” pagtatapos nito.

“But you lied to me for thirty years,” matabang niyang tugon. Hindi niya na alam kung ano pa ang sasabihin at iisipin. “Paano ninyo kinayang mabuhay sa kasinungalingan?”

Hindi siya half Filipino and half Puerto Rican. Half Filipino at half New Yorker siya. Magulo ang background niya. Anak siya sa labas. Anak sa pagkakasala. Paano na lang kung pumutok ang balitang iyon noong kasikatan niya pa?

Kaya pala. Sid was his father. Kaya pala ganoon na lang ang pag-aalala nito sa kanya. Kaya pala ganoon na lang siya kung i-prioritize nito. He was Sid’s own flesh and blood.

Naipukpok niya ang nakakuyom na palad sa ibabaw ng hita. Hindi niya na napigilan ang sarili. Kusang namasa ang mga mata niya—bagay na bihirang-bihirang mangyari para sa lalaking gaya niya.

Hindi niya alam kung ano pa ang magiging estado niya ng kinilala niyang pamilya matapos ang komprontasyong iyon. He was grateful of them, of course. Pero hindi siya bato para hindi man lang makaramdam ng galit dahil sa pagtatago ng mga ito ng katotohanan sa kanya.
Naramdaman niya ang pagtayo ng matanda at paghawak sa mga balikat niya. Napahawak na rin sa kamay niya ang asawa niyang alam niyang naguguluhan din sa mga oras na iyon.

“Anak,” Manuel uttered in a father-liked tone. “Wala sa dugo ang pagiging isang pamilya. Walang nagbago, ako man ang biological father mo o hindi. Anak kita, anak ka namin ni Cardelia. Mahal ka namin, at hindi magbabago 'yun kahit sino pa ang makilala mo. Kahit ano pang mangyari.”

Hindi siya kumibo.

“Isa ka nang ama. At alam kong malalaman mo rin kung gaano kita kamahal anak. Malalaman mo 'yon sa oras na lumaki na ang sarili mong anak.”