"သႀကၤန္ခါေတာ္အခ်ိန္မီ...ေရကစားၾကဖို႔ထြက္လာၿပီ..."
ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့သီခ်င္းသံကညရဲ႕တိတ္ဆိတ္မႈအလယ္မွာက်ယ္ေလာင္စြာ...ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ဒီလိုအခါသမယမ်ိဳးဆိုသႀကၤန္ရက္မကုန္မခ်င္းေနရထိုင္ရတာရင္တမမ...ဇ တစ္ေယာက္ဘယ္အခ်ိန္ထေသာင္းက်န္းမလဲေစာင့္ၾကည္႕ေနရတာေပါက္ကြဲခါနီးခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတစ္လံုးကိုကိုင္ထားရသလို...
"ထည္..."
အႀကိဳေန႔ညဆယ္နာရီေက်ာ္အခ်ိန္...ဘယ္မ႑ပ္မွာမွေရမပက္တဲ့အခါ...ခန္႔ေတဇကို တို႔ကကုိယ့္ၿခံဝင္းထဲကိုယ္ေရပိုက္သြယ္လ်က္သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းနဲ႔တစ္ေယာက္တစ္လွည္႕ပက္လို႔ကခုန္ေနေလသည္...
"ေျပခန္႔ထည္ႏိုင္ေလးေရ..."
သူတို႔ေရကစားတဲ့အနီးနား ပလတ္စတစ္ခံုခ်ကာထိုင္ေစာင့္ေနသူကိုယ့္ဆီအား မမွန္ခ်င္ေတာ့တဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔လွမ္းလာသူ...မႏၲေလးသားခ်င္းတူတာေတာင္သႀကၤန္ကို႐ူးတာခ်င္းမတူ...
"ေတာ္ေတာ့...ဇ...ငါမေသာက္ေတာ့ဘူး..."
"မရဘူး...ေသာက္...ဒီတစ္ခြက္ေတာ့ကုန္ေအာင္ေသာက္..."
အာေလးလ်ာေလးနဲ႔အမူးေျပေသာက္လို႔ကုန္သြားတဲ့သံပုရာရည္ခြက္ထဲႀကိဳးစားပမ္းစားေလာင္းခ်ေပးေနတဲ့အရည္ေတြ...သူေက်နပ္ေလာက္တဲ့အေနအထားေရာက္မွေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားဝင္ကာသမံတလင္းေပၚဖင္ထိုင္လ်က္ဗိုက္ဆီမ်က္ႏွာအပ္သည္...
"မေမာေသးဘူးလား...မနက္ျဖန္မွေကာင္းေကာင္းစလည္ရမွာကိုဒီညေတာ္ေတာ့ေလ..."
"..."
"ဟင္..."
ေရေတြေၾကာင့္ကပ္ေနတဲ့ဆံစေတြဆီတိုးဖြရင္းေခ်ာ့ေမာ့စြာသိမ္းသြင္းေတာ့ေခါင္းရမ္းတဲ့အထိအေတြ႕သာခံစားရသည္...ဘိုးဘိုးနဲ႔ဘြားဘြားျပည္ပခရီးထြက္သြားတာမို႔တာေတာ္ေသးသည္...အိမ္ထဲရွိဧည္႕ခန္းမွာလည္းဘီယာခြံ အခ်ိဳရည္ခြံေတြနဲ႔...အိမ္ေစာင့္က်န္ခဲ့တဲ့စိန္စိန္နဲ႔အကူေကာင္မေလးကိုေတာင္အားနာမိသည္...ၿခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးကေတာ့အေဖတူသားေလးဟုဆိုကာ ဇ လိုတာမွန္သမွ် ေရပိုက္သြယ္တာကအစသီခ်င္းဖြင့္တာအဆံုးတၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ကူညီေပးသည္...ညဆယ္နာရီေက်ာ္ထိဆူညံေနတဲ့သီခ်င္းသံကိုရပ္ကြက္ကလည္းတစ္ႏွစ္မကေတာ့တဲ့အခါအေရထူသြားေပမဲ့...အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ျဖစ္တဲ့ ဦး ဆီကဘယ္အခ်ိန္လွမ္းအဆူခံရမလဲစိတ္ပူရေသးသည္...
