Zifiri Cennet

Zifiri Cennet'09

Zihnimde dolaşan sözcükler yankılanırcasına tekrarlanmaya devam ederken ağlayışım daha da şiddetlendi.

Etrafıma baktığımda defterim yoktu. Oradan kaçarken banktan almayı unutmuştum.

Yine hayat benden değerli saydığım bir şeyimi almıştı.

Defterim benim hislerimdi ve orada kalmıştı.

Hislerimi orada bırakamazdım ama ayağa kalkacak halim kalmamıştı.
Daha doğrusu tekrardan oraya gidecek ne hal ne de cesaretim kalmamıştı.

İnsan evi saydığı yerden korkar mıydı hiç? Korkuyordum artık. Evim beni korkutuyordu.

O adam benim çocukluk hayalimdeki evimden uzaklaştırmıştı beni.

Hani park benim evimdi, her şeyimin başlangıcıydı?

O adamın sayesindeyse tüm korkularımın başlangıcı olmuştu?

Nefesim daralmaya başlamıştı ama hala ağlamaya devam ediyordum. Kendime engel olamıyordum.

Titreyen ellerimle cebimdeki telefonu çıkarıp teyzemi aradım.

Arama sonlanırken gözlerim yanıyordu artık ağlamaktan.

Belki sonrasında pişman olacaktım ama başka şansım yoktu. Gül'le konuşmalarımıza girdim yavaşça. Başka çarem yoktu.

Hem Gül bu halimle dalga geçmezdi değil mi? O farklıydı.

"Gül geç oldu ama hemen benim evime gelir misin, lütfen?"

Hala titremeye devam eden ellerim buz gibiydi. Gözyaşlarımla ıslanan telefonumu kenara bırakırken kendime gelmeye çalıştım.

Olmuyordu. O adamın elleri vücudumdan gitmiyordu. Bana dokunduğu yerlerdeki pislikler hala benim üzerimdeydi.

Merdivenlerden gelen sesle kafamı duvardan çevirip oraya döndüm.

Gülerek merdivenlerden iniyordu Gül. Terastan geliyordu sanırım.
Yine her zamanki gibi neşesi yerindeydi. İsminin anlamı kadar neşeli.

Onun bu haline gülmek istesemde ağzımdan kaçan hıçkırık ve akan gözyaşlarımla karşılık verdim.

Gül beni görmesiyle duraksayıp gülümsemeyi bıraktı.

Sonradan kendine gelmiş olacak ki kalan merdivenleride koşarak inerek yanıma gelip dizlerinin üzerine oturdu.

Dizlerimin üzerindeki ellerimi tutacakken geri çektim korkuyla.

Birinin daha bana dokunmasına izin verebilir miydim?

"Elvin ne oldu? Bu halin ne..?"

Gül'ün ardı ardına sorduğu sorular binada yankı yaparken konuşmak için nefes almaya çalıştım.

"Gü..Gül.."

O kadar çok ağlamıştım ki nefes almakta zorlanıyordum.

Zaten iletişime geçmekte zorlanan ben mümkünmüş gibi daha da çok zorlanıyordum.

"Su.. Evet evet su alıp geleyim ben."

Gül hızla yerden kalkıp karşıdaki dairenin kapısını açtı ve içeri girdi.