***
Sözleri bu kez bir kenara yazsak hatırlar mısın?
Ya da boşver rica etsem beni hep böyle hatırlar mısın?
Belki sorun hafızayla alakalı değildi
Aklı karışmış ama umrunda değildi
Gözleri kızarmış ve çökmüş ağırlık, tabi bünye kaldırmadı
_______________(Modern Zamanlar-Bünye Kaldırmadı)
***
9.BÖLÜM: *Korkum Özlemimi Aştı Geçti*
Adamın ona dönmesini fırsat bilerekten tüm gücümle onu ittirdim.
Sarhoşluğun ve ittirmemin etkisiyle yalpalayarak arkasındaki banka düştü.
Onu geride bırakırken arkama bakmadan koşmaya başladım.
Parkın sonuna ulaştığımda kenardaki direğe yaslanıp nefes almaya çalıştım.
"Elvin sakin ol, geçti."
"Nefes al.. Sakin ol ve sadece nefes al."
Nefes alıp verişim zorda olsa biraz düzene girerken soluklanmaya devam ettim.
Hala olanların etkisinden çıkamamıştım.
Sanki hala elleri bedenimdeymiş gibi vücudum karıncalanıyordu.
Bu çok iğrenç bir şeydi.
Korku bedenimden gitmiyordu.
Az önce olanlar hala varlığını bedenimde hissettiriyordu.
Midem bulanmaya başlamıştı. Gözyaşlarım yanaklarımdan aşağı süzülürlerken birkaç kez öksürdüm.
Ya o bağıran kişi gelmeseydi ne olacaktı?
Tecavüz edecekti bana.
Dünya iğrenç bir yerdi.
Onu doğuran annesi de kadın olurken başka bir kadına tecavüz etmeye yeltenecek kadar aşağılıktı.
Kafamı kaldırıp geldiğim yöne bakmaya çabaladım ama karanlıktan ötürü hiçbir şey görünmüyordu.
Ben kaçtıktan sonra bağıran her kimse sarhoşun yanına gitmiştiydi bilmiyordum.
Kaçarken hiçbir şey düşünememiştim.
Sadece koşmuştum.
Bu yüzden hiç ona bakmak aklıma gelmemişti?
Kim gelmişti gecenin bu saatinde ama iyi ki gelmişti.
Eğer gelmeseydi belkide elinden asla kurtulamayacaktım. Onun sayesinde kurtulmuştum.
Ama kimdi ve bu saatte parkta ne işi vardı?
O olabilir miydi?
Her şeyin başladığı gece de yanıma gelip salıncakta yanımda oturmuştu.
Olabilir miydi?
Ya da başkası mıydı?
Korkudan hiçbir yere bakmadan kaçmıştım sadece. Ona bakamamıştım bile.
Hoş baksamda zaten anlayamazdım.
Onunda yüzünü görememiştim doğru düzgün. Yanıma her geldiğinde ya şapkası oluyordu ya da karanlık yerlerde karşımda duruyordu.
Apartmandan içeri girdiğinde ağlamam hala sürüyordu.
Hıçkırıklarım apartman boşluğunda yankı yaparken elimde ağzımı kapattım.
Kimsenin bu halde beni görmemesi gerekiyordu.
Yaşadıklarımdan sonra birde aşağılanmayı kaldıramazdım.
Söyledikleri, dokunuşu.. Hiçbirisi aklımdan çıkmıyordu.
"Çabalama bu gece benimsin.."
Kapıyı titreyen ellerim açmama izin vermezken yere bıraktım kendimi.
"Çık aklımdan yalvarırım çık."
YOU ARE READING
Zifiri Cennet
ChickLitOnunlayken tuttuğum nefeslerin haddi hesabı yoktu. Nefeslerimin hepsi bir olmuş benim katilim gibiydiler. O nefes, beni yakıp kül ediyordu. Güven sorunlarıyla boğuşan bir insan ne zaman anlardı birine koşulsuz şartsız güvenebileceğini? Sosyal fo...
