Harry's POV
თავიდან ვერ მივხვდით რა იყო. შემდეგ, როდესაც კეტების ხმა გავიგეთ მივხვდით, რომ პოლიცია იყო.
ისევ!!!
ჯანდაბა!
-დანიელა, ნატალი, მია. ახლა ყველანი წყნარად ავდგებით, და გავალთ უკანა კარიდან. -სწრაფად და რაც შეიძლება ხმადაბლა ვეუბნები მათ.
-კი მაგრამ...(მია)
-გააკეთეთ რაც გითხარით(ნაილი)
ფეხზე ავდექით და შევეცადეთ შუმჩნევლები ვყოფილიყავით. ხალხი ერთმანეთში ირეოდა, რაც ხელს გვიწყობდა ჩვეულებრივზე შეუმჩნევლები ვყოფილიყავით.
სიმთვრალე ხელს გვიშლიდა. მე დანიელა მიმყავდა, ლუის ნატალი, ნაილს მია. ფეხები ერთმანეთში ერეოდათ და სიჩუმის შენარჩუნება უჭირდათ.
-ცოტა უხმაუროდ, თორემ აქედან თავპირგაერთიანებული გაგიტანენ-გავაფრთხილე.
როგორც იქნა უკანა კარებს მივაღწიეთ. ყოველთვის ყველას კონია, რომ ეს კარი ჩაკეტილია. ამიტომ არც ერთ კლუბში მყოფ კრეტის არ მოაფიქრდებოდა იქ მისვლა. მაგრამ სინამდვილეში, ეს მთელს შენობაში ერთადერთი კარია, რომელიც სულ ღიაა.
მშვიდად, აუჩქარებლად გავედით გარეთ, ისე რომ არავის არ შევუმჩნევივართ. შიშისგან მია და ნატალი გამოფხიზლდნენ. უკვე მანქანასთან ვართ რომ ნატალი ჩერდება და ჩვენსკენ ბრუნდება.
-ერთი წუთით...-ჩაფიქდა, მომენტში კი მომენტალურად თვალები გაუფართოვდა.
=ლიზა სადაა?-ერთდროულად დაიყვირეს მიამ და ნატალიმ.
-ზეინთან ერთად არ იყო?!
-ზეინი წვიდაა.-ნერვიულად ამბობს ნატალი.
-ჯანდაბა ჯანდაბა ჯანდაბა.(ლუი)
-მშვებიერია. აი ზუსტად ასეთები უნდა იყვნენ ნამდვილი მეგობრები.-ჩუმად წარმივთქვი და მათ გავხედე.
როგორ დაგვავიწყდა?
ისევ უნდა შევბრუნდეთ.
ვგიჟდები უაზროდ შექმნილ პრობლემებზე.
-ახლა სადაა?
-საპირფარეშოში.(მია)
თვალებს ვატრიალებ და ნაილს ვუბრუნდები.
-მიას და ნატალის ჩემს აპარტამაენტში წაიყვან, მე და ლუი კი ლიზას გამოვიყვანთ-გავაფრთხილე ნაილი.
-უკაცრავად.-ეს ვინღაა? დანიელაც აქ ყოფილა.-მეც აქ ვარ.
-ხო ეგ თვალთახედვიდან გამოგვრჩა.(ნაილი)
-და მე?! (დანიელა)
-ამის დედაც, ლუის გაყევი. ესეც მე უნდა გითხრა?
-არა ამათთან არ მინდა(დანიელა)
-კარგი, მაშინ მისმინე, დაახლოებით ერთ კილომეტრში გაჩერებაა, თუ გავითვალისწინებთ იმას რომ ამ დროს ავტობუსები არ დადიან, შეგიძლია დილამდე დაელოდო და მერე გაყვე. ან თუ მოიფიქრებ-"თუ რა თქმა უნდა ფიქრი შეგიძლია" გავიფიქრე.-შეგიძლია ტაქსით წახვიდე.
-შენი დედაც სტაილს.
ღმერთი ჩემო... სულ რატომ ჯღავის? ან რატო ფიქრობს რომ საერთოდ მადარდებს?
