I'm sorry

Κεφάλαιο 24

Ξεφύσησε και μου κράτησε το χέρι κοιτάζοντας με συμπονετικά. Και χαμογέλασα πικρά. Γιατί το μόνο που χρειαζόμουν αυτήν την στιγμή ήταν αυτή η μικρή κίνηση. Και η Αλέξα πάντα ξέρει τι χρειάζομαι, όταν δεν είμαι καλά.

"Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν νιώθει τίποτα. Και αυτό ευθύνεται στο ότι όλα δείχνουν το αντίθετο. Δεν θα σε κουράσω άλλο όμως, με τις απόψεις μου" μου χάιδεψε το πίσω μέρος της παλάμης μου, με τον αντίχειρα της.

Δεν απάντησα. Συνεχίσαμε να περπατάμε αμίλητες για λίγη ώρα. Και αν όντως νιώθει κάτι ο Χριστόφορος για μένα; Ήταν κάτι που δεν είχε περάσει από το μυαλό μου. Δεν θέλω να πιστέψω όσα λέει η Αλέξα. Γιατί αν αρχίσω να ενθουσιάζομαι με κάτι που δεν ισχύει τότε θα απογοητευτώ ακόμα περισσότερο στο τέλος. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πρέπει να ελπίζω σε τίποτα.

Αλλά όλα όσα λέει η Αλέξα είναι σωστά και βγάζουν νόημα. Τα επιχειρήματα της για τις απόψεις της δεν είναι ανούσια. Τι θα γινόταν, αν τότε δεν είχα μιλήσει περιμένοντας να ακούσω τι θα μου πει; Θα μου εκδήλωνε τα συναισθήματα του ή θα έπαιρνε πίσω ότι έκανε την Πρωτοχρονιά προτείνοντας να το ξεχάσουμε; Έπρεπε να είχα δράσει διαφορετικά. Αλλά τώρα τίποτα, δεν μπορεί να αλλάξει.

Αφού κουραστήκαμε πλέον, να περπατάμε για τόση πολύ ώρα, αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι. Μπήκαμε μέσα και βγάλαμε τα παπούτσια μας, ανακουφίζοντας τα πόδια μας από την κούραση που ένιωθαν. Ανεβήκαμε πάνω και η Αλέξα, αμέσως ξάπλωσε στο κρεβάτι μου.

"Σαν το σπίτι σου" την πείραξα σαρκαστικά και γύρισε το βλέμμα της  κοιτάζοντας με.

"Ευχαριστώ" μου είπε απτόητη παίρνοντας ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο της, ξέροντας πόσο με ενοχλούν ορισμένες γκριμάτσες της.

Στριφογύρισα τα μάτια μου και κάθισα στην καρέκλα του γραφείου μου. Έπιασα την κοιλιά μου και αναστέναξα.

"Πεινάω" ψέλλισα και η Αλέξα άρχισε να γελάει.

"Πριν λίγο έφαγες" μου υπενθύμισε.

"Ε και;" χαμογέλασα και σηκώθηκα πάνω. "Το ξέρεις ότι το φαγητό για μένα είναι υγεία. Θα πάω να φέρω κάτι να φάμε".

Στριφογύρισε και εκείνη τα μάτια της ,με την σειρά της, παιχνιδιάρικα και ανασηκώθηκε τοποθετώντας τους αγκώνες της πάνω στο στρώμα του κρεβατιού μου, για να σταθεροποιήσει το σώμα της.

"Πήγαινε" μου είπε.

Στην ουσία, δεν χρειαζόταν καν να μου το πει, γιατί είχα ήδη βγει από το δωμάτιο και κατευθυνόμουν προς την κουζίνα. Εύχομαι να έχουν αγοράσει οι γονείς μου πατατάκια ή κανένα γλυκό. Άνοιξα το ντουλάπι, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Την ώρα που ήμουν έτοιμη να φύγω δυσαρεστημένη που δεν είχαμε τίποτα, σταμάτησα μπροστά από το ψυγείο. Άνοιξα την κατάψυξη και αμέσως  φωτίστηκε το πρόσωπο μου από χαρά. Έβγαλα το κουτί με το παγωτό και αφού πήρα δύο κουτάλια, ξεκίνησα να ανεβαίνω τα σκαλιά για να ξαναπάω στο δωμάτιο μου.